Τι ψάχνεις;

Στεφανουδάκης: «Το ότι θα κρατώ τη σημαία είναι πιο δυνατό και από ένα χρυσό παραολυμπιακό μετάλλιο»

A generic square placeholder image with rounded corners in a figure.

Ήρεμος, ετοιμόλογος και γνωρίζει καλά ότι ο μόνος δρόμος για να εξελιχθείς είναι να κοιτάς μπροστά. Μετά από ένα τροχαίο ατύχημα, έριξε μια σοβαρή ματιά στον αθλητισμό και έκανε τα πρώτα του βήματα στον υγρό στίβο. Τα χιλιόμετρα ήταν πολλά και κουραστικά, είπε αντίο στην κολύμβηση και η σφαίρα και το ακόντιο τον κέρδισαν. Του αρέσει ο Μητροπάνος, βλέπει τα παιδιά του να τον θαυμάζουν και χαμογελά ενώ φροντίζει να περνά σε εκείνα και σε εμάς το μήνυμα ότι και ο αντίπαλος έχει προσπαθήσει και για αυτό να τον επαινείς.

Ο Μανώλης Στεφανουδάκης μίλησε στο Metrosport.gr για την παρουσία του στους Παραολυμπιακούς Αγώνες για τέταρτη φορά, την επιλογή του ως σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής και τον στόχο του στο Παρίσι. Επιπλέον, ξετύλιξε το κουβάρι της αθλητικής του πορείας από εκείνη την ημέρα του ατυχήματος, τις πρώτες του βουτιές στην πισίνα μέχρι και την επιλογή του ακοντίου ενώ αναφέρθηκε και στη συμβολή των Καπελλάκη και Σκαντζάκη στην εξέλιξη του.

«Το ότι θα κρατώ τη σημαία είναι πιο δυνατό και από ένα χρυσό παραολυμπιακό μετάλλιο»

Θα βρεθείς για τέταρτη φορά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Τι σημαίνει για εσένα;

«Όταν ένας αθλητής καταφέρει να πάρει το εισιτήριο για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες έχει πετύχει το μεγαλύτερο του στόχο. Το ότι βρίσκομαι για τέταρτη φορά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες με κάνει να νιώθω ότι έχω πετύχει το στόχο και ότι αυτά τα τέσσερα χρόνια προετοιμασίας έπιασαν τόπο. Παλέψαμε, κουραστήκαμε, ιδρώσαμε αλλά θα εκπροσωπήσουμε τη χώρα μας. Ανυπομονώ να βρεθώ στο γήπεδο και να αγωνιστώ. Για εμένα και τον προπονητή μου είναι πολύ σημαντικό και νιώθουμε υπερήφανοι που καταφέραμε να πάρουμε για άλλη μια φορά το εισιτήριο και θα εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα».

Ποια τα συναισθήματα σου που θα είσαι σημαιοφόρος;

«Είναι πιο δυνατό από το να πάρεις ένα χρυσό παραολυμπιακό μετάλλιο. Είναι τόσο σημαντικό γιατί σηκώνεις την ελληνική σημαία εκπροσωπώντας τη χώρα σου και τους αθλητές. Έχει τόση μεγάλη βαρύτητα και αξία. Νιώθω περήφανος που θα σηκώσω τη γαλανόλευκη μας σημαία και θα παρελάσω με τιμή στην τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων».

Ποιος είναι ο στόχος σου στο Παρίσι;

«Μαζί με τον προπονητή μου έχουμε θέσει ως στόχο να καταφέρουμε να πιάσουμε το προσωπικό μας ρεκόρ και να πάρουμε μια θέση κοντά στα μετάλλια ή και ανεβούμε στο βάθρο. Το μόνο βάθρο που έχουμε χάσει ήταν εκείνο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο. Ήρθαμε τέταρτοι. Ελπίζουμε αυτή τη φορά να είμαστε στο βάθρο».

Σε αγχώνει η παρουσία σου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες;

«Όχι, αντιθέτως. Με εξιτάρουν οι μεγάλες διοργανώσεις γιατί μου δίνουν πάθος και ενέργεια. Με ανεβάζουν ψυχολογικά για να μπορέσω να κάνω το κάτι παραπάνω».

«Χαίρομαι με όποια θέση και αν πάρω - Με ενδιαφέρει να σφίξω το χέρι του συναθλητή μου»

Πώς εξελίσσεται η προετοιμασία σου;

«Αυτήν την περίοδο κάνουμε προπονήσεις κάθε μέρα εκτός της Κυριακής. Κάποιες είναι μονές και διαρκούν τρεις ώρες και άλλες μέρες κάνουμε διπλές που είναι πέντε ώρες. Η προπόνηση είναι ιερή και δεν παρεκκλίνουμε από το πρόγραμμα. Δεν μας επηρεάζει ο καιρός γιατί ούτε οι αγώνες γίνονται με τέλειες καιρικές συνθήκες. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε να αγωνιζόμαστε και με βροχή και με ήλιο».

Πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος του προπονητής σου στην εξέλιξη σου; Ποια η σχέση σας;

«Είναι το άλφα και το ωμέγα. Είναι ο άνθρωπος μου. Είναι εκείνος που αντιλαμβάνεται με μια ματιά το πως είμαι ψυχολογικά. Η σχέση που έχω με τον Ιπποκράτη τον Σκαντζάκη είναι αδερφική. Γνωρίζει ο ένας τον άλλον τόσο καλά που δεν χρειάζεται να μιλάμε. Με μια ματιά μπορώ να καταλάβω τι πρέπει να κάνω ή να διορθώσω. Έχουμε δέσει, υπάρχει χημεία και εμπιστοσύνη. Νομίζω αυτό είναι το κλειδί που μας έχει οδηγήσει σε όσα έχουμε καταφέρει. Είναι ένας προπονητής που δεν θα στεναχωρηθεί σε ένα κακό αποτέλεσμα, ίσα ίσα θα έρθει θα με αγκαλιάσει και θα μου δώσει συγχαρητήρια και μετά θα κοιτάξουμε μαζί τα λάθη για να τα διορθώσουμε».

Πώς διαχειρίζεσαι μια «κακή» εμφάνιση;

«Σαν αθλητής πρέπει να καταλάβεις ότι ένας αγώνας έχει επιτυχίες και μετάλλια αλλά έχει και κακές στιγμές, οι οποίες σε βοηθούν να διορθωθείς και να πας καλύτερα στον επόμενο αγώνα. Δεν στεναχωριέμαι, αντίθετα χαίρομαι με όποια θέση και αν πάρω. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να σφίξω το χέρι του συναθλητή μου που τα έχει καταφέρει και έπειτα, βλέπω τα λάθη μου και τα διορθώνω.

Όσο θα χαρώ εγώ και η οικογένεια για μια διάκριση άλλο τόσο χαίρεται και η οικογένεια ενός άλλου αθλητή. Δεν έχω μάθει να είμαι μονοφαγάς. Προσπαθώ σαν αθλητής να έχω διακρίσεις αλλά όταν θα με κερδίσει ένας άλλος αθλητής είμαι σε θέση να καταλάβω ότι και αυτός έχει προσπαθήσει σκληρά για να κερδίσει. Γιατί να μη χαρώ; Τον αγκαλιάζεις και του λες συγχαρητήρια».

Πού κάνεις προπονήσεις; Υπάρχει προσβασιμότητα; Είσαι ικανοποιημένος;

«Χρησιμοποιώ για τις προπονήσεις μου ένα στάδιο που βρίσκεται πέντε λεπτά από το σπίτι μου. Μπορώ να το χρησιμοποιήσω όποτε θέλω και αυτό είναι ένα πλεονέκτημα που δεν έχουν πολλά παιδιά. Με τη βοήθεια εθελοντών και άλλων ανθρώπων κάναμε το στάδιο προσβάσιμο, κάναμε τουαλέτες, αποδυτήρια, ένα χώρο κατάλληλο για τις ρίψεις. Συνεργάζομαι με όλους τους συλλόγους του σταδίου. Το γυμναστήριο ανήκει στον προπονητή μου και είναι 20 λεπτά από το σπίτι μου. Ό,τι χρησιμοποιώ για το προπονητικό κομμάτι είναι 100% προσβάσιμο».

Έχοντας ως παράδειγμα το πρόσφατο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στο Καυτανζόγλειο, οι συνθήκες για τους αγώνες ΑΜΕΑ θεωρείς ότι είναι κατάλληλες;

«Δυστυχώς, δεν ήταν συνθήκες για Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που συμμετείχαν τόσοι αθλητές και μάλιστα, σε μια χρονιά που έχουμε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό είχαμε και με αυτό πορευτήκαμε. Ήταν λίγο πρόχειρο. Καμιά φορά οι οικονομικές συνθήκες και άλλα πράγματα σε αναγκάζουν να μην έχεις την ποιότητα που χρειάζεται. Τα πράγματα αυτά στοιχίζουν και όταν δεν έχεις το budget, δεν μπορείς.

Έχω ταξιδέψει σε πολλές χώρες για αγώνες. Εννοείται ότι υστερούμε πάνω στους αγώνες αλλά το πιο στενάχωρο είναι ότι υστερούμαστε σε διοργανώσεις. Ταξιδεύω στην Τυνησία, στην Ινδία, στην Ταϋλάνδη για να συμμετέχω σε μεγάλες διοργανώσεις. Όταν αυτές οι χώρες που θεωρούνται υποανάπτυκτες μπορούν να κάνουν τόσο μεγάλες διοργανώσεις και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα κάτι συμβαίνει. Στις χώρες αυτές επενδύουν καθημερινά στον αθλητισμό κάτι που φαίνεται στις διοργανώσεις και στους αθλητές που βγάζουν».

«Σφίξε τα δόντια και κοίτα μπροστά»

Μανώλη, μετακινείσαι με ένα αμαξίδιο. Τι συνέβη;

«Με πηγαίνεις πολλά πολλά χρόνια πίσω. Το 2007 είχα ένα τροχαίο ατύχημα. Ήμουν κοντά στο χωριό μου, τράκαρα, αναποδογύρισε το αυτοκίνητο και με έβγαλε η πυροσβεστική. Με πήγαν στο νοσοκομείο και όταν ξύπνησα είχαν περάσει ήδη πέντε ημέρες. Όταν ξύπνησα αντιλήφθηκα ότι δεν αισθάνομαι τα πόδια μου, δεν είχα κίνηση και ανησύχησα. Άρχισα να ρωτάω και μου είπε ο γιατρός το τι συνέβαινε. Μου εξήγησε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα δεδομένα αλλά η ζωή συνεχίζεται. Η αλήθεια είναι ότι είχε δίκιο.

Κάνω το σταυρό μου που δεν σκοτώθηκε κανείς άλλος και χτύπησα μόνο αυτό. Αποδέχθηκα τα δεδομένα και έμαθα να τα διαχειρίζομαι. Η ζωή είναι όμορφη, δεν σταματάει. Προχωράμε. Πρέπει εκείνη τη στιγμή να βρεις τη δύναμη και να πεις προχωράμε. Αν σταματήσεις και πας προς τα πίσω, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να διαλύσεις την οικογένεια σου, τους δικούς σου ανθρώπους, όσους σε αγαπούν και να μην προχωρήσεις ούτε ο ίδιος ούτε εκείνοι. Εγώ εκείνη τη στιγμή αυτό αντιλήφθηκα και είπα «Σφίξε τα δόντια και κοίτα μπροστά». Δεν έχω σταματήσει ποτέ να σκέφτομαι αυτό το πράγμα και κάθε φορά που χτυπά κάποιος πηγαίνω και τον συμβουλεύω».

Τι αλλαγές έφεραν στη ζωή σου τα νέα δεδομένα;

«Οι αλλαγές ήταν και είναι ραγδαίες».

Πριν το ατύχημα δεν είχες άμεσα σχέση με τον αθλητισμό. Πώς άρχισε η ενασχόληση σου;

«Ο αθλητισμός ήρθε στη ζωή μου λόγω αποκατάστασης. Πριν το ατύχημα ήμουν αρτοποιός – ζαχαροπλάστης και η μόνη σχέση που είχα με τον αθλητισμό ήταν η θάλασσα. Μου άρεσαν οι καταδύσεις και ο μηχανοκίνητος αθλητισμός, κυρίως οι μηχανές στο χώμα. Στα πλαίσια της αποκατάστασης μου πήγαινα σε μια πισίνα και γνώρισα τον Γιώργο Καπελλάκη. Έκανε προετοιμασία για το Παγκόσμιο τότε και μου είπε ότι θα με βάλει στον αθλητισμό. Γέλασα και του είπα ότι δεν ήξερα καλά καλά να κολυμπάω. Εκείνος επέμενε και έτσι ξεκίνησα».

Γιατί σταμάτησες την κολύμβηση; Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το ακόντιο;

«Πήγα σε δυο αγώνες στον υγρό στίβο αλλά καθημερινά έπρεπε να κάνω 160χλμ για να κάνω προπόνηση και αποφάσισα να σταματήσω και να αρχίσω στίβο. Η αλλαγή ήταν μεγάλη αλλά αυτό με βοήθησε σε πολλά πράγματα στη ζωή μου. Στην αρχή έκανα σφαίρα και μια μέρα μου έφεραν να ρίξω ακόντιο. Δεν το ξαναέβγαλα από τότε από τα χέρια μου. Ήταν σα να έδεσα μαζί του».

Τι σκέφτεσαι πριν ρίξεις το ακόντιο;

«Λέω στον εαυτό μου «ήρθε η ώρα». Μόλις κάθομαι στην πατέντα είναι το μόνο που σκέφτομαι. Ήρθε η ώρα να ρίξω. Απομονώνεις τις φωνές από γύρω και συγκεντρώνεσαι στις βολές. Μέσα σε έξι βολές πρέπει να βγάλεις το επιθυμητό αποτέλεσμα».

Η πατέντα από τι είναι κατασκευασμένη και σε τι χρησιμεύει;

«Είναι μεταλλική και σε κρατάει ακίνητο. Παλαιότερα ρίχναμε από τα αμαξίδια αλλά δεν ήταν τόσο βολικό. Ο κάθε αθλητής τη φέρνει στα μέτρα του, το ύψος είναι για όλους τους αθλητές το ίδιο και ελέγχεται πριν από κάθε αγώνα. Ο κάθε αθλητής δημιουργεί τη δική του πατέντα».

Έχεις κάποιο γούρι;

«Δεν έχω γούρι. Πριν αγωνισθώ κάνω το σταυρό μου και ξεκινάω».

Ποια η στάση της οικογένειας σου σε όλη αυτή την πορεία;

«Η οικογένεια θα πρέπει να τρέχει με τους δικούς σου ρυθμούς λόγω των αγώνων. Δυστυχώς (γέλια) για αυτούς θα πρέπει να ακολουθήσουν το δικό μου πρόγραμμα. Για παράδειγμα, το καλοκαίρι τα παιδιά θέλουν να είναι στη θάλασσα αλλά τα δικά μου δεν είναι. Δεν γκρινιάζουν, όμως, γιατί γνωρίζουν ότι ο μπαμπάς είναι αθλητής και έχει ένα σπουδαίο στόχο μπροστά του. Θα έρθουν στο Παρίσι να με δουν μαζί με άλλους συγγενείς μου και θα μου δώσουν και μεγαλύτερο κίνητρο».

Πώς αντιδρούν τα παιδιά σε κάθε μετάλλιο;

«Είναι περήφανα για εμένα. Με καμαρώνουν και κάθε φορά που έρχεται ένας άνθρωπος στο σπίτι, τον πηγαίνουν στα μετάλλια και του εξηγούν με καμάρι τι είναι το καθένα».

Ποια η σημαντικότερη συμβουλή που τους έχεις δώσει; Ασχολούνται με τον αθλητισμό;

«Θέλω να είναι ο εαυτός τους και να κάνουν ό,τι επιθυμούν. Δεν ασχολούνται τόσο πολύ με τον αθλητισμό. Δεν τους πίεσα να μπουν στον αθλητισμό, θέλω να ακολουθήσουν ότι αγαπούν για να είναι ευτυχισμένα. Κάνουμε ποδήλατο σαν οικογένεια και προσπαθώ να τους μάθω να το έχουν στη ζωή τους».

Σε στεναχωρεί η μηδαμινή προβολή των αθλητών ΑΜΕΑ;

«Εγώ το κάνω για αυτούς που με αγαπούν. Σίγουρα που με στεναχωρεί αλλά τι να κάνουμε; Ο δικός μας χώρος είναι εντελώς διαφορετικός. Αφήνω μια κληρονομιά στον αθλητισμό και στην οικογένεια και τον τόπο μου».

Γνωρίζοντας καλύτερα τον Μανώλη

Πρότυπο: «Τον Γιώργο Καπελλάκη. Το νησί μας το έχει ανεβάσει στα ουράνια, όταν αγωνιζόταν εγώ ήμουν στην τηλεόραση και με έκανε να κλάψω. Έχει κάνει μια λαμπρή καριέρα και έχει μεταλαμπαδεύσει όλο αυτό που έχει κάνει στο νησί μας και στην Ελλάδα. Το ότι εγώ βρίσκομαι στον αθλητισμό, το χρωστάω σε εκείνον».

Αγαπημένο φαγητό: «Μου αρέσουν όλα τα φαγητά. Δεν έχω θέμα με το φαγητό, το αγαπημένο του είναι οι μπάμιες με το κοτόπουλο. Δεν είμαι δύσκολος, τρώω τα πάντα».

Αγαπημένο τραγούδι: «Μεγάλωσα με τα τραγούδια του Δημήτρη Μητροπάνου. Ο πατέρας μου άκουγε λαϊκά, είχαμε ακούσματα όπως Μαρινέλα, Καζαντίδη στο σπίτι. Δεν συγκρίνονται με τους άλλους τραγουδιστές».

Ελεύθερος χρόνος: «Όταν έχω ελεύθερο χρόνο, μου αρέσει να κάνουμε βόλτες με τα ποδήλατα με τα παιδιά και τη σύζυγο μου. Διανύουμε αποστάσεις και κάνουμε βόλτες ακόμη και 30χλμ. Το αγαπάμε πολύ και προσπαθώ να πείσω τα παιδιά να έχουν το ποδήλατο στη ζωή τους».

Ιδιαίτερη εμπειρία: «Το ταξίδι μου στη Βραζιλία όσο με εντυπωσίασε για το αγωνιστικό κομμάτι άλλο τόσο με στεναχώρησε και δεν θέλω να ξαναπάω. Θυμάμαι όταν βγήκα μια βόλτα, με στεναχώρησε ο αριθμός των ορφανών παιδιών που βρισκόταν στο δρόμο και περίμεναν να αφήσεις κάτι στο τραπέζι σου, φαγητό ή νερό ή κάτι άλλο που πίνεται, για να έρθουν να το πάρουν. Οι Παραολυμπιακοί στο Ρίο ήταν ο καλύτερος αγώνας της ζωής μου. Η χρονιά εκείνη ήταν πολύ καλή αλλά μου άφησε εικόνες στενάχωρες. Έχω παιδιά και δεν θέλω να σκέφτομαι τέτοια πράγματα. Με είχε στεναχωρήσει πάρα πολύ».

Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου; «Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να εργάζομαι πάνω σε αυτό που έχω αποφασίσει. Είμαι ένας απλός άνθρωπος όπως και οι υπόλοιποι».

πηγή φωτογραφιών: facebook/stefanoudakis.manolis