Τελικά η επαναλαμβανόμενη δήλωση του Ακη Μάντζιου «στον Τελικό η ομάδα θα είναι πανέτοιμη», αποδείχθηκε άνθρακας. Ο Αρης προσέγγισε τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, ως έναν αγώνα που θα έχει και… αύριο. Δεν έδειξε ότι στο μυαλό του τον είχε ως τον αγώνα της μίας βραδιάς, τον Τελικό των Τελικών, τον αγώνα που ήταν η μητέρα των μαχών.
Ο Αρης ήταν ομάδα χωρίς αγωνιστικό πάθος, χωρίς πνευματική προετοιμασία, που έδειχνε να βολεύεται που ο Παναθηναϊκός δεν ήταν απειλητικός. Η δίψα για την επιτυχία δεν βγήκε μέσα στο γήπεδο σε κανένα σημείο του αγώνα. Ούτε όταν ο Παναθηναϊκός έμεινε με 10 ποδοσφαιριστές.
Λένε ότι οι ισχυροί διαμορφώνουν την τύχη τους και οι ανίσχυροι ποντάρουν στην τύχη. Ο Παναθηναϊκός, ο χειρότερος από κάθε άλλη φορά, κατάφερε να στεφθεί Κυπελλούχος, γιατί ο αντίπαλος του ο Αρης, αρκέστηκε να ποντάρει στην… τύχη. Γιατί ο Αρης δεν είχε καμία βοήθεια από τον πάγκο, γιατί απ’ ότι φάνηκε οι ποδοσφαιριστές δεν εμπνεύστηκαν από τον στόχο. Δηλαδή δεν έγινε τίποτε απ’ όλα όσα έπρεπε για να κερδίσει ο Αρης το τρόπαιο. Κι αν δεν το κατάφερε προχθές στο Βόλο, πότε θα το καταφέρει;
Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν και οι απόψεις οι οποίες χρεώνουν τα πάντα στην γαλλίδα διαιτητή. Η συνήθης εύκολη λύση. Αν ο Φαμπιάνο ή ο Ζαμόρα έστελναν την μπάλα στα δίχτυα, η κουβέντα θα πήγαινε αλλού τώρα. Από τη στιγμή που χάθηκε όμως το Κύπελλο, αναζητούνται οι ευθύνες. Σαφώς και η Φραπάρ έβαλε το χεράκι της, στην τραβηγμένη δεύτερη κάρτα του Νταρίντα και το πέναλτι στον Αράο. Την κάρτα στον Νταρίντα, σχεδόν την «εκβίασε» ο πάγκος του Παναθηναϊκού. Κάτι το οποίο δεν έκανε ο Αρης σε αντίστοιχες περιπτώσεις για ποδοσφαιριστές του αντιπάλου ή στη φάση του Αράου. Οι όποιες προσπάθειες μετά το τέλος της… σεμνής τελετής, έχουν μόνο ανούσια επικοινωνιακά οφέλη. Στην ουσία μηδέν εις το πηλίκο. Όπως και οι ασχήμιες από την πλευρά του κ. Καρυπίδη. Εκτιμώ ότι η επίθεση που έκανε στην Φραπάρ, δεν εκφράζει την πλειοψηφία των φίλων του Αρη, ούτε είναι ταυτόσημη με το κύρος του Συλλόγου.
Ο Αρης είναι μία καλή ομάδα, αλλά δεν είναι τόσο ανταγωνιστική ώστε να ρίχνει τον «λαβωμένο» Παναθηναϊκό στο καναβάτσο. Κι αυτό είναι θέμα ποιότητας του ρόστερ και της οργανωτικής δομής της ομάδας. Οι «κίτρινοι» πέτυχαν πράγματα στα πλέι οφ τα οποία γεννούσαν αισιοδοξία για τον Τελικό, αλλά οι επιτυχίες στηρίχθηκαν σε ατομικές προσπάθειες των 5-6 ταλαντούχων ποδοσφαιριστών. Δεν ήταν προϊόν μίας ομάδας που χαρακτηρίζεται από αυτοματισμούς, συνεργασίες και φαντασία το δημιουργικό παιχνίδι. Κι όταν πλέον ο αιφνιδιασμός που του έδωσε αποτελέσματα γίνεται σύστημα που «διαβάζεται» από τον αντίπαλο προπονητή, εκεί αρχίζει το πρόβλημα. Γιατί κάθε ομάδα η οποία έχει ένα μονότονο αγωνιστικό πλάνο και μηδενική πνευματική προετοιμασία, ακόμη κι όταν οι συγκυρίες τον φέρνουν τον αντίπαλο στα σχοινιά, τελικά χάνει από δική του ανοησία. Αυτό δηλαδή που έπαθε ο Αρης στο Τελικό του Βόλου.
