Δεν ήταν η πρώτη φορά που νιώσαμε ντροπή για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά ο φετινός τελικός του Κυπέλλου στο Πανθεσσαλικό είχε όλα τα θλιβερά στοιχεία που προκαλούν αηδία. Ολα εκτός από ένα. Τις συμπλοκές μεταξύ χούλιγκαν. Τουλάχιστον από αυτή την άποψη πήγαμε καλά, αφού μάθαμε πια τη συνταγή. Αφήνουμε τους φιλάθλους έξω από τα γήπεδα και είμαστε ήσυχοι.
Στον φετινό τελικό δεν είδαμε ποδόσφαιρο. Είδαμε κλωτσοσκούφι. Και το όλο σκηνικό συμπλήρωσε την εικόνα μιας υποτιθέμενης ποδοσφαιρικής γιορτής που εξελίχθηκε σε ποδοσφαιρική ντροπή. Το τραγικό θέαμα από τους δύο φιναλίστ, τα σληρά μαρκαρίσματα, οι αποβολές, οι συνεχείς διαμαρτυρίες, οι ατελείωτες διακοπές μπροστά στις άδειες κερκίδες, σε απαράδεκτο αγωνιστικό χώρο, το ηχητικό μπαγκράουντ με τις κραυγές των λίγων που θύμιζε αγώνα τοπικού ερασιτεχνικού Πρωταθλήματος, η καταδίωξη της Γαλλίδας ρέφερι από κοστουμαρισμένους παράγοντες και ποδοσφαιριστές, η κολοβή τελετή της απονομής εν απουσία των ηττημένων αλλά και των φυγαδευμένων διαιτητών, όλα ήταν κομμάτια ενός παζλ που σχημάτιζε τη λέξη ΠΑΡΑΚΜΗ.
Οι ασχήμιες και οι αθλιότητες προηγούμενων χρόνων είχαν δώσει διδάγματα. Τίποτε, όμως, δεν έμαθαν και καθόλου σοφοί δεν έγιναν οι “φωστήρες” της ΕΠΟ. Αντίθετα, ο φετινός τελικός ήταν ο χειρότερος όλων των εποχών, από όλες τις απόψεις. Κι αν για το ανύπαρκτο ποδοσφαιρικό θέαμα ευθύνονται οι δύο ομάδες, για όλα τα υπόλοιπα την αποκλειστική ευθύνη έχουν η Ομοσπονδία και όλοι όσοι μας ταλαιπώρησαν εδώ και 2-3 μήνες με το πού και πώς θα γίνει ο τελικός. Γι' αυτό που έγινε προχθές δεν χρειαζόταν να συζητήσουν ούτε για πέντε δευτερόλεπτα, όχι να πηγαινοέρχονται και να κάνουν συσκέψεις χωρίς καμία ουσία και χωρίς κανένα νόημα.
Αν ρωτάτε την άποψή μου σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, ο Αρης έχασε το Κύπελλο γιατί με την απόδοση που είχε δεν μπορούσε να το πάρει και ο Παναθηναικός το κέρδισε γιατί, για πολλοστή φορά, αποδείχτηκε ότι είναι η πιο τυχερή ομάδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Αρης είχε τεράστια ευκαιρία να θριαμβεύσει απέναντι σε έναν Παναθηναικό σκέτο ερείπιο, ξεζουμισμένο από ενέργεια και πνιγμένο στο άγχος μπροστά στο φάσμα της απώλειας ενός τίτλου και της έξωσης από την Ευρώπη, αλλά δεν την αξιοποίησε γιατί πίστεψε ότι θα τα καταφέρει μόνο με την καλή ανασταλτική λειτουργία του, ή και γιατί δεν κατάφερε να αξιοποιήσει τις δύο ευκαιρίες που είχε με τον Ζαμόρα όταν ο Παναθηναικός είχε μείνει με 10 παίκτες.
Οσο για τις αποβολές, που έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο, δικαιότατη του Κότσιρα, δικαιότατη του Ζουλ, που, ενώ κερδίζει φάουλ, σηκώνει βλακωδώς το πόδι του και το “χώνει” στο πρόσωπο του Μπακασέτα, του Νταρίντα όμως είναι τυπικά σωστή γιατί πατάει χωρίς να το θέλει τον αντίπαλό του, αλλά τη θεωρώ υπερβολικά αυστηρή απόφαση από τη Γαλλίδα, που ήταν ακριβοδίκαιη σε όλο το ματς και δεν της ξέφυγε τίποτε. Μακάρι να είχαμε πάντα στην Ελλάδα τέτοιες διαιτησίες.
Πιθανότατα το ματς να πήγαινε στην παράταση αν ο Αρης δεν έχανε τουλάχιστον τον Νταρίντα, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν πέτυχε πρώτος γκολ για να σηκώσει την κούπα. Για την επιθετική παρουσία του στον τελικό, αρκεί ένα μόνο να πούμε: Ολόκληρος Μορόν, πρώτος σκόρερ της σεζόν, έμεινε ουσιαστικά εκτός αγώνα. Τό μόνο που θυμάμαι είναι ένα μακρινό σουτ που δεν δυσκόλεψε τον Λοντίγκιν. Και είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς ο Αρης δεν τρόπο να “χτυπήσει” τον παραπαίοντα, ξεχαρβαλωμένο σωματικά και πνευματικά, Παναθηναικό.
ΥΓ. Πάντως, αποδείχτηκε πάλι ότι άλλο είναι το πάθος και η ενέργεια και άλλο τα νεύρα και η ανεξέλεγκτη ένταση. Τη διαφορά την κάνει το καθαρό μυαλό και η εξυπνάδα.
