Όπως η κάμπια μεταμορφώνεται σε πεταλούδα, έτσι και εκείνη αλλάζει μορφή κάθε φορά που βρίσκεται στη γραμμή εκκίνησης. Είναι ήρεμη, της αρέσει να απολαμβάνει ό,τι κάνει και να μαθαίνει διαβάζοντας.
Η Ντενίσα Μπάλα ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου στο Νυχτερινό Μαραθώνιο που διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη και μίλησε στο Metrosport.gr για τη διαδρομή, την αγάπη της για τη Θεσσαλονίκη και τους επόμενους στόχους της.
Διηγήθηκε την κούρσα της στον στίβο από το πρώτο μέτρο, το λόγο που λατρεύει τα 1.500 και τον αγώνα που της έχει μείνει χαραγμένος στη μνήμη. Επιπλέον, αναφέρθηκε στη σημαντική συμβολή του προπονητή της, Σταύρου Καρρέ, το όνειρο της να τερματίσει στο Καλλιμάρμαρο και μας έδωσε μια ξεχωριστή οπτική με τη στάση ζωής της.
«Λάτρεψα τη Θεσσαλονίκη – Θέλω να βρεθώ στο Ευρωπαϊκό Ανώμαλου»
Πώς βίωσες την εμπειρία του Ημιμαραθωνίου στη Θεσσαλονίκη;
«Μου αρέσει η Θεσσαλονίκη σα πόλη. Πέρυσι ήρθα για πρώτη φορά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και πήρα το πρώτο μου μετάλλιο στα 1.500μ. Έκτοτε, ψάχνω έναν αγώνα στη Θεσσαλονίκη. Έχω λατρέψει την πόλη και ήμουν φοβερά ενθουσιασμένη που ήρθα ξανά. Χαίρομαι που υπάρχει ο νυχτερινός ημιμαραθώνιος. Είναι κάτι το ξεχωριστό. Γίνεται νύχτα, έχει κόσμο. Δύο πράγματα που με ώθησαν να τρέξω πρώτη φορά».
Υπήρχαν «δυσκολίες» στη διαδρομή; Σε επηρέασε η υγρασία;
«Δεν θεωρώ ότι έχει δυσκολίες, είναι μια εύκολη και φλατ διαδρομή. Τρέχαμε στις έξι το απόγευμα και η υγρασία δεν με επηρέασε τόσο. Άκουσα τους άλλους αθλητές να το λένε αλλά ίσως ήταν άλλες οι συνθήκες όσο βράδιαζε. Είχε αρκετό κόσμο και με ενθάρρυνε να συνεχίσω. Ήταν όλα πολύ όμορφα».
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;
«Θα τρέξω σε δυο εβδομάδες τα 5χλμ στο Μαραθώνιο στην Αθήνα. Πέρυσι είχα βγει δεύτερη και φέτος ήθελα να βρεθώ σε μια από τις πρώτες θέσεις. Μία εβδομάδα μετά θα συμμετάσχω στον αγώνα ανώμαλου δρόμου 8χλμ στα Τρίκαλα και θέλω μια θέση στο βάθρο. Είναι αγώνας πρόκρισης για το Ευρωπαϊκό Ανώμαλου που θα γίνει στο Βέλγιο και θα ήθελα να βρεθώ εκεί. Θα είναι ένας αγώνας όπου θα συμμετάσχουν μεγάλα ονόματα του αθλήματος και έχω να μάθω πολλά πράγματα από εκείνους, τα οποία θα με βοηθήσουν στην πορεία μου. Πιστεύω ότι ακόμη και το ζέσταμα αν δεις αυτών των αθλητών που είναι στα μετάλλια, είναι κάτι το φοβερό. Μου αρέσουν τα χιλιόμετρα. Θα ήθελα να βελτιώσω το χρόνο μου στα 1500, στο 5άρι και το 10άρι και σε λίγα χρόνια να τρέξω στην κλασική στον Μαραθώνιο. Έτσι το σκέφτομαι τώρα, δεν ξέρω τι θα φέρει η χρονιά».
«Αν δεν έχεις πίστη στον εαυτό σου, δεν μπορείς να σταθείς στην εκκίνηση»
Ποιο ήταν το ερέθισμα για να αρχίσεις τον στίβο;
«Έχω μεγαλώσει στη Ρόδο και στο Γυμνάσιο όλες μου οι φίλες είχαν αρχίσει να κάνουν στίβο. Μια μέρα ήρθε στο σχολείο ο προπονητής τους, μας έκανε γυμναστική και στο τέλος μου είπε ότι του αρέσει το στυλ μου και με κάλεσε να πάω στο γήπεδο να δοκιμάσω. Πήγα για την παρέα. Εξάλλου, ήταν εκεί οι φίλες μου. Κάπως έτσι άρχισα. Το αστείο είναι ότι οι φίλες μου σταμάτησαν ενώ εγώ συνεχίζω ακόμη».
Τι σε εντυπωσίασε;
«Δοκίμασα, μου άρεσε και περνούσα όμορφα την ώρα μου. Πηγαίναμε σε αγώνες, κάναμε ταξίδια και είχαμε ένα ωραίο κλίμα. Το ένα μετάλλιο έφερε το άλλο και κάπως έτσι γλυκαίνεσαι. Μου άρεσε αυτό που έκανα και σιγά σιγά αύξησα και τον αριθμό των προπονήσεων μου. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Ένιωθα υπέροχα κάθε φορά που τελείωνε η προπόνηση. Ένιωθα περήφανη για τον εαυτό μου καθώς είχα πετύχει κάτι. Τα είχα καταφέρει ακόμη μια μέρα. Είναι ωραίο να πιστεύεις στον εαυτό σου και να προσπαθήσεις να βγάλεις κάτι καλό ακόμη και σε μια δύσκολη περίοδο».
Ο στίβος σε βοήθησε να γίνεις πιο δυνατή και να πιστέψεις στον εαυτό σου, ουσιαστικά…
«Ναι, μέσα από τον στίβο γίνεσαι πιο δυνατός χαρακτήρας. Κάνεις γερές φιλίες. Μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες πιο εύκολα. Αυτό είναι κάτι που παρατηρώ στους φίλους μου. Τους βλέπω να απογοητεύονται με την πρώτη προσπάθεια και να μην είναι αισιόδοξοι. Δεν είναι έτσι. Δεν πρέπει να είμαστε έτσι. Σίγουρα υπάρχουν δυσκολίες που θα μας ρίξουν αλλά και αυτά στο παιχνίδι είναι. Πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας. Αν δεν έχεις πίστη στον εαυτό σου, δεν μπορείς να σταθείς στην εκκίνηση. Χωρίς πίστη, τον έχεις χάσει τον αγώνα. Έτσι πρέπει να βλέπουμε τη ζωή. Είμαστε κερδισμένοι και παλεύουμε καθημερινά ό,τι και να μας τύχει».
Συμμερίζομαι την άποψη σου αλλά η εποχή μας δεν συνάδει. Πολλοί άνθρωποι παλεύουν με τον εαυτό τους και είναι προσκολλημένοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…
«Ναι, δυστυχώς. Είμαστε προσκολλημένοι στα κινητά μας και κοιτάμε πάντα μια οθόνη. Δεν υπάρχει επικοινωνία. Μπαίνουμε στα social media και βλέπουμε τις ζωές των άλλων. Τις ζηλεύουμε. Δεν σκεφτόμαστε ότι και εκείνοι τις χαρούμενες στιγμές τους ανεβάζουν. Εμείς τις επιτυχίες μας δεν ανεβάζουμε; Μιλάμε για κάποιο μας πρόβλημα; Όχι. Δεν το σκεφτόμαστε αυτό. Μπορεί να μην είμαστε καλά, μπαίνουμε στα social, βλέπουμε ότι οι άλλοι περνάνε τέλεια και γινόμαστε ακόμη πιο καταθλιπτικοί μέσα από αυτό. Είναι ένα ντόμινο. Έχω επιλέξει να κρατώ μια απόσταση από αυτό. Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία. Όλη η μαγεία και το κίνητρο είναι στα βιβλία, όπως για παράδειγμα η «Μεταμόρφωση» του Κάφκα. Μου αρέσει να βγαίνω με τους φίλους μου και ανυπομονώ καθημερινά να πάει 7 και να πάω για προπόνηση. Ξέρω ότι θα βρω φίλους στο γήπεδο, θα κάνουμε ζέσταμα, θα πούμε κάποια βλακεία και θα είμαστε όλοι μαζί, χωρίς κινητά. Μου αρέσει αυτό πολύ. Νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον και ξέρω ότι κάποιος είναι εκεί για εμένα».
«Τα 23χλμ ήταν ένα τικ στο ημερολόγιο μου – Αξέχαστα τα 1500 στη Θεσσαλονίκη»
Έχεις τρέξει δυο Πρωτοχρονιές (2022,2023) 23χλμ. Πώς πήρες την απόφαση αυτή και τι κέρδισες;
«Η αλήθεια είναι ότι ήταν μια ιδέα που είχα και χάρηκα πολύ που με ακολούθησαν κάποιοι φίλοι μου. Κάναμε 23χλμ την πρώτη ημέρα του 2023. Ήταν μια δική μου πρωτοβουλία. Το ανακοίνωσα στον προπονητή μου αφού το είχα κάνει (γέλια). Το είχα κάνει ξανά και το 2022. Ήθελα να κάνω κάτι ξεχωριστό την πρώτη ημέρα του χρόνου. Ήθελα να πάρω μια επιβεβαίωση ότι θα είναι μια μοναδική χρονιά. Ήταν πολύ ωραίο που το έκανα μαζί με φίλους μου. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι τέτοια συναισθήματα. Νιώσαμε πολύ ωραία στο τέλος. Όσοι το έχουν ζήσει, το καταλαβαίνουν. Έβαλα απλά ένα τικ στο ημερολόγιο μου».
Υπάρχει κάποια «ιδιαίτερη» κούρσα;
«Τα 1.500μ πέρυσι στη Θεσσαλονίκη. Άρχισα να κάνω στίβο από τα 12 αλλά την περίοδο του covid έκανα μια μεγάλη παύση. Για ένα χρόνο δεν έτρεξα καθόλου, έκανα μόνο πιλάτες, ποδήλατο και πήγαινα γυμναστήριο. Αυτός ήταν ο πρώτος αγώνας μετά την επιστροφή μου και πήγε καλά. Κατέβηκα χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες και βγήκα δεύτερη σε μια κούρσα με καλούς αντιπάλους. Μπήκα και σκέφτηκα πάμε και ό,τι γίνει. Βρέθηκα στη δεύτερη θέση και η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο σοκαριστικό. Ήξερα ότι ήμουν σε καλή κατάσταση αλλά όχι τόσο ώστε να πάρω και μετάλλιο».
Από αγώνες δρόμου ξεχωρίζεις κάποιον;
«Τα 5χλμ στη Ρόδο, όπου είναι το μέρος που μεγάλωσα και είμαι συναισθηματικά δεμένη. Το 5άρι στο Μαραθώνιο της Αθήνας, όπου ο τερματισμός ήταν απερίγραπτος. Ανατρίχιασα όταν μπήκα στο Καλλιμάρμαρο. Δεν υπάρχει πουθενά αυτό στον κόσμο. Είναι εμπειρία ζωής. Πρέπει όλοι να τερματίσουν μια φορά στη ζωή τους στο Καλλιμάρμαρο».
Ποια είναι η αγαπημένη σου απόσταση;
«Τα 1.500μ χωρίς δεύτερη σκέψη γιατί έχουν τα πάντα. Χρειάζονται ταχύτητα, ενέργεια και αντοχή. Θέλουν να είσαι έξυπνος και 100% εκεί. Αν η πρώτη στροφή δεν πάει καλά, μπορείς να το διορθώσεις μετά. Είναι όλα μέσα στο παιχνίδι. Μου αρέσουν πάρα πολύ. Ειδικά στα τελευταία μέτρα που είναι η ταχύτητα και το σασπένς για το ποιος θα κερδίσει. Δεν ξέρεις ποιος θα είναι ο πρώτος. Λένε ότι είναι ο βασιλιάς του στίβου γιατί αν μπορείς να τρέξεις τα 1.500μ μπορείς να τρέξεις όλα τα αγωνίσματα».
Πόσο σημαντικός είναι ο προπονητής σου, Σταύρος Καρρές, στην εξέλιξη σου;
«Είναι δίπλα μου σαν προπονητής και σαν πατέρας. Στηρίζει την προσπάθεια μου. Δεν είναι ο άνθρωπος που θα μας πιέσει, είναι διαλλακτικός κα συζητάμε το καθετί για το προπονητικό μας πλάνο. Ενδιαφέρεται για εμάς, ακούει τη γνώμη μας. Αυτό είναι ιδιαίτερα καλό καθώς ναι μεν έχουμε στόχους αλλά δεν είναι όλες οι ημέρες ίδιες. Το καταλαβαίνει. Είναι υποστηρικτικός, κάνουμε πλάκα».
Tι περιλαμβάνει η προπόνηση σου;
«Κατά βάση τρέχουμε αλλά κάνουμε και άλλα πράγματα. Το πρόγραμμα μας περιλαμβάνει δρομικές ασκήσεις που βοηθούν στη στάση του σώματος και στη σωστή κίνηση του τρεξίματος, ασκήσεις με εμπόδια, ασκήσεις με medicine ball, διαλειμματική προπόνηση, ενδυνάμωση με βάρη, συνεχόμενα τρεξίματα με ρυθμό ή ελεύθερα και long run».
Πού προπονείσαι; Είσαι ευχαριστημένη με τις εγκαταστάσεις;
«Κάναμε προπόνηση στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο, όπου το γήπεδο μπορεί να είναι καλό και βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας και βολεύει στις μετακινήσεις. Οι διαστάσεις των διαδρόμων δεν ήταν καλές. Πλέον, έχουμε αρχίσει να κάνουμε προπονήσεις στο Γαλάτσι, όπου υπάρχει ένα άλσος που έχει γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ και στίβου. Είναι καλό το γήπεδο και όταν έκανα διαλειμματική, ένιωθα ότι το ταρτάν είναι γρήγορο. Υπάρχει, όμως, κίνηση καθώς πηγαίνει αρκετός κόσμος και κάποιες φορές δεν είναι εύκολο να κάνεις προπόνηση. Μπορεί να πεταχτεί ένα παιδάκι, μια μπάλα ή κάποιοι να κάνουν βόλτα στους διαδρόμους. Έχουμε το ΟΑΚΑ, όπου το ταρτάν είναι σκληρό, και τον Άγιο Κοσμά, τον οποίο γκρεμίζουν σιγά σιγά».
Δεν έχετε κάποιο συγκεκριμένο μέρος για προπόνηση, δηλαδή…
«Όχι».
Πόσο δυσκολεύει αυτό την προπόνηση σου;
«Δεν είναι εύκολο γιατί οι μετακινήσεις είναι αρκετά δύσκολες στην Αθήνα και ειδικά αν δεν έχεις μεταφορικό μέσο. Είσαι ιδρωμένος από την προπόνηση και πρέπει να περιμένεις να έρθει το λεωφορείο. Μπορεί να κρυώσεις και αν κρυώσεις, θα μείνει εκτός προπονήσεων. Αν δεν κάνεις προπόνηση, όμως, θα μείνεις πίσω και όταν έρθει ο αγώνας δεν θα είσαι έτοιμος».
«Αν τερμάτιζα στο Καλλιμάρμαρο θα έβαζα τα κλάματα»
Πόσο επηρεάζεσαι στις ημέρες της εμμήνου ρύσεως; Είναι εύκολο να προπονηθείς;
«Κάποιες φορές μπορεί να πονάει η κοιλιά μου και να ανακατεύομαι. Είναι δύσκολο να κάνω προπόνηση αλλά φροντίζω να κατεβάζω το ρυθμό μου. Φυσικά, ο προπονητής μου το καταλαβαίνει και δεν με πιέζει. Η αλήθεια είναι ότι «πιέζω» εγώ τον εαυτό μου γιατί θέλω να είμαι έτοιμη αν συμβεί σε έναν αγώνα. Δεν θέλω να είμαι αδιάθετη σε μέρα αγώνα και να τρομάξω. Θέλω να ξέρω πως είναι οι συνθήκες και πως ανταποκρίνεται ο οργανισμός μου σε αυτές. Να πω ότι θα τα καταφέρω».
Πώς αντιδράς στην αρνητική κριτική;
«Δεν μπορούν όλες οι ημέρες να είναι καλές, δεν είμαστε ρομπότ. Ακόμη και αυτά έχουν βλάβες. Δεν σε κάνει κακό αθλητή, μια κακή κούρσα. Η πορεία μας μοιάζει με rollercoaster. Έχει τα πάνω και τα κάτω της. Μπορεί σήμερα να είμαι χαμηλά αλλά θα ανέβω πάλι. Αυτό σκέφτομαι».
Πώς έγινε η επιλογή του ονόματος σου;
«Είναι γαλλικής προέλευσης. Στα τούρκικα σημαίνει θάλασσα και στα ελληνικά Διονυσία. Άρεσε στους γονείς μου και μου το έδωσαν».
Δεν είσαι από την Ελλάδα. Η καταγωγή σου υπήρξε εμπόδιο στις σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους;
«Έχω γεννηθεί στην Αλβανία αλλά μεγάλωσα στη Ρόδο. Νιώθω Ελληνίδα, βασικά νιώθω νησιώτισσα. Ευτυχώς, δεν είχα ποτέ θέματα ούτε στο σχολείο και ούτε αργότερα».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο σου όνειρο;
«Σαν άτομο δεν μου αρέσει να σκέφτομαι μακριά. Βάζω μικρούς και κοντινούς στόχους. Ένα όνειρο θα ήταν να τερματίσω σε μαραθώνιο μέσα στο Καλλιμάρμαρο. Κάθε χρονιά είμαι στις κερκίδες και πραγματικά ανατριχιάζω κάθε φορά που βλέπω τον πρώτο και την πρώτη. Για παράδειγμα, στον Πιτσώλη είχα βουρκώσει και δεν έχουμε ιδιαίτερες σχέσεις με τον άνθρωπο. Πιστεύω ότι αν τερμάτιζα εγώ, θα έβαζα τα κλάματα».
Τι θα ήθελες να βελτιώσεις σε εσένα;
«Τη διατροφή μου. Θα ήθελα να είμαι πιο προσεκτική, πιο πειθαρχημένη. Είναι κάτι που μου λείπει. Τώρα ακούω απλά το σώμα μου. Δηλαδή αν θέλω να φάω γλυκό, θα φάω γλυκό. Αν θέλω να πιω μπύρα, θα πιω μπύρα».
Ποιος είναι ο ρόλος των γονιών σου στην πορεία σου;
«Με στηρίζουν, ειδικά η μαμά μου δηλώνει περήφανη παντού. Δεν μου έχουν σταθεί εμπόδιο. Χαίρονται για εμένα».
Γνωρίζοντας καλύτερα τη Ντενίσα
Πρότυπο: «Έχω σαν πρότυπο μια φίλη μου γιατί μου αρέσει ο τρόπος που βλέπει και αντιμετωπίζει τις καταστάσεις. Εκείνη με ώθησε να αρχίζω να διαβάζω βιβλία, να προσέχω τη διατροφή μου. Τη βλέπω και τη θαυμάζω μέχρι και σήμερα. Συνεχίζει να προσπαθεί καθημερινά για το καλύτερο. Μιλάω για την Ειρήνη Μιχαλά. Επίσης, θαυμάζω την Μόλις Σάιντερ, η οποία στον πρώτο της Μαραθώνιο, τερμάτισε δεύτερη και πήρε και την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου βγήκε τρίτη. Ήταν κάτι το εντυπωσιακό».
Αγαπημένο φαγητό: «Γαριδομακαρονάδα ή ό,τι έχει μακαρόνια»
Αγαπημένο τραγουδι: «Το Midnight sky της Μiley Cyru . Μου αρέσει ο στίχος That I was born to run, I don't belong to anyone, oh no».
Αγαπημένο χρώμα: «Μωβ και μπλε της θάλασσας»
Αγαπημένο θεατρικό έργο: «Το όνειρο ενός γελοίου. Είναι διαχρονικό. Ακόμη και τώρα σου μεταφέρει πράγματα για τις αξίες στον κόσμο και δίνει ένα αισιόδοξο μήνυμα».
Αγαπημένο βιβλίο: «Η «Μεταμόρφωση» του Κάφκα. Ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Γάλλος, Αλμπέρ Καμύ».
Κατοικίδιο: «Έχω ένα λαμπραντόρ στη Ρόδο»
Τατουάζ: «Έκανα πέρυσι μια πεταλούδα και τον αριθμό 220. Η πεταλούδα συμβολίζει την εξέλιξη, το πως από κάτι μικρό, μπορείς να γίνεις κάτι σπουδαίο. Ζει λίγο και μου αρέσει να σκέφτομαι ότι πρέπει να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο. Το 220 είναι ένας αριθμός που συμβολίζει τη φιλία. Η φίλη μου έχει κάνει το 284. Οι δυο αυτοί αριθμοί στηρίζονται στη θεωρία του Πυθαγόρα για τη φιλία. Ο ένας είναι το άλλο ολόκληρο του άλλου. Έτσι, πρέπει να είναι οι φιλίες».
Ελεύθερος χρόνος: «Διαβάζω βιβλία, πηγαίνω θέατρο αλλά τις περισσότερες φορές ξεκουράζομαι και κοιμάμαι. Ο ύπνος είναι η καλύτερη αποκατάσταση».
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με μια λέξη/φράση: «Σαν μια πεταλούδα. Είναι χαριτωμένη και μου αρέσει ο τρόπος εξέλιξης της. Ταυτίζομαι λίγο».