Βαβύλα: «Οι γυναίκες αρχίζουμε να παίρνουμε τη θέση που μας αξίζει στα μαχητικά αθλήματα»

«Πάνω στο ρινγκ δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα, υπάρχουν μόνο αθλητές», με αυτή φράση έκλεισε μια απολαυστική συνέντευξη με την προπονήτρια πυγμαχίας και kick boxing, Αναστασία Βαβύλα. Σε μια κοινωνία ίσων δικαιωμάτων και ευκαιριών δεν πρέπει να υπάρχουν άνδρες ή γυναίκες, αλλά άνθρωποι με ίσα δικαιώματα.

Ο αθλητισμός είναι η μικρογραφία της κοινωνίας μας και οι γυναίκες πυγμάχοι έχουν κερδίσει με το σπαθί τους το δικαίωμα να βρίσκονται στο χώρο των μαχητικών αθλημάτων.

Στις 30 Απριλίου γράφτηκε ιστορία στο χώρο της πυγμαχίας, καθώς ο αγώνας της Κέιτι Τέιλορ και της Αμάντα Σεράνο ήταν το main event στη Madison Square Garden της Νέας Υόρκης, για πρώτη φορά στην ιστορία του αθλήματος.

Με αφορμή τον ιστορικό αγώνα το Metropsort.gr συνομίλησε με την προπονήτρια του Απολλώνειο boxing club στην Κατερίνη, Αναστασία Βαβύλα, ξετυλίγοντας το κουβάρι γύρω από την γυναικεία πυγμαχία.

Η Αναστασία πριν «κρεμάσει» τα γάντια και πάρει θέση στις γωνίες ως προπονήτρια υπήρξε μέλος της Εθνικής επί σειρά ετών, έχοντας διακρίσεις, είχε κατακτήσει πέντε φορές το Πανελλήνιο πρωτάθλημα στην πυγμαχία, δύο φορές Πανελλήνια πρωταθλήτρια στο kick boxing, τρίτη σε διεθνές τουρνουά, ενώ ήταν αήττητη στην Ελλάδα.

Πλέον έχει αναλάβει χρέη προπονήτριας και με όπλο την αγάπη της για το άθλημα μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις της, αλλά πάνω από όλα τις αρχές που πρέπει να έχει ένας αθλητής. Μάλιστα, οι διακρίσεις συνεχίζονται, καθώς στο διεθνές τουρνουά της Σερβίας δύο αθλητές της, η Δανάη Ζενουνλλάρη και ο Κωνσταντίνος Δεμερτζίδης, κατέκτησαν το χρυσό και χάλκινο μετάλλιο αντίστοιχα.

Η Αναστασία Βαβύλα δεν ξεκίνησε από μικρή ηλικία την ενασχόλησή της με τα μαχητικά αθλήματα, στην ηλικία των 18 μπήκε στον χώρο και έκτοτε δεν ξανά βγήκε.

«Ξεκίνησα σχετικά σε μεγάλη ηλικία, στα 18 μου. Παρόλα αυτά ήμουν στον αθλητισμό από τριών ετών, δηλαδή ήμουν ήδη γυμνασμένη.

Από μικρή ήθελα πάντα να ασχοληθώ με τα μαχητικά αθλήματα, αλλά δεν είχε προκύψει στην Κατερίνη, επειδή υπήρχαν τότε αθλήματα ανατολικού τύπου ( καράτε, τάε κβο ντο κλπ ), από τα οποία πέρασα για ένα φεγγάρι, δεν με γέμιζαν όμως καθόλου. Στα 15 μου μάζευα αποκόμματα από περιοδικά, τα οποία αναφέρονταν στη γυναικεία πυγμαχία, τότε δεν ήταν τόσο διαδεδομένη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ήταν στο σπάργανα.

Οι γονείς μου δεν ήθελαν να αγωνιστώ με τον αθλητισμό ποτέ, ήμουν μαθήτρια του 20 και περίμεναν να με δουν γιατρό, δικηγόρο ή πολιτικό μηχανικό, αυτή την τριλογία που είναι το όνειρο του κάθε γονιού, αλλά εγώ ήθελα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό.

Οπότε όταν ξέφυγα από την προσοχή τους και ανεξαρτητοποιήθηκα, γιατί πήγα 500 χιλιόμετρα μακριά για σπουδές, στον Πειραιά, ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα. Άλλαξα δυο-τρία γυμναστήρια, γιατί έψαχνα το παραδοσιακό, το κλασικό, να μπω μέσα να έχω τον προπονητή μου, δεν μου άρεσαν τα γυμναστηριακού τύπου και τότε έπεσα πάνω στο δάσκαλό μου.

Θυμάμαι άλλαζα δύο λεωφορεία για να πάω, έκανα μιάμιση ώρα διαδρομή για να φτάσω, από το Αιγάλεω στο Πέραμα».

«Οι πιθανότητες να τραυματιστείς στην πυγμαχία είναι λιγότερες σε σχέση με κάποιο ομαδικό άθλημα»

Πως θα συμβούλευες τους γονείς να διαχειριστούν το φόβο και την ανησυχία τους, όταν βλέπουν το παιδί τους να δέχεται χτυπήματα;

«Εμένα ο πατέρας μου δεν το είχε αυτό, γιατί μεγάλωσα σαν αγοράκι, δεν ήμουν από τα συνηθισμένα κορίτσια, έκανα και «αντρικές» δουλειές. Θα έβγαινα μπροστά να υπερασπιστώ τους φίλους μου, ακόμα και να προστατέψω τα υπόλοιπα κορίτσια αν χρειαζόταν. Με μεγάλωσε όπως θα μεγάλωνε ένα γιο στην επαρχία.

Καταρχάς έχω ένα μεγάλο πλεονέκτημα, είμαι γυναίκα, οπότε όταν βλέπουν μια γυναίκα, η οποία έχει περάσει από Εθνική ομάδα, έχει κάνει αγώνες και δεν έχει τον παραμικρό σημαδάκι επάνω της και τον παραμικρό τραυματισμό, είναι το πρώτο πράγμα που θα θέσω, χιουμοριστικά.

Βέβαια δεν σημαίνει ότι όταν κάνεις πρωταθλητισμό δεν θα υπάρχουν τραυματισμοί, όπως σε όλα τα αθλήματα, οπότε δεν το στηρίζω σε αυτό.

Τους εξηγώ ότι όταν το παιδί θα φτάσει σε σημείο να δέχεται χτυπήματα και να δίνει χτυπήματα, τα οποία θα είναι μιας Α δύναμης, θα είναι έτοιμο. Δηλαδή θα είναι το σώμα του τόσο δυνατό, ώστε αυτά τα χτυπήματα να μην το επηρεάσουν πουθενά.

Επίσης, οι περισσότερες πιθανότητες να τραυματιστεί άτομο στο δικό μας χώρο είναι πολύ λιγότερες σε σχέση με κάποιο άλλο ομαδικό άθλημα, γιατί εκεί εξαρτάσαι από μια μεγάλη ομάδα και το σώμα σου δεν είναι έτοιμο για να χτυπήσεις. Εδώ είσαι έτοιμος, εδώ γίνεσαι ατσάλινος.

Το σώμα του πυγμάχου είναι έτοιμο να δεχτεί χτυπήματα, του ποδοσφαιριστή δεν είναι, γιατί έχει μάθει να χτυπάει τη μπάλα. Όταν θα δεχτεί μια αγκωνιά ή κλωτσιά θα τραυματιστεί, γιατί δεν το περιμένει και δεν έχει προπονηθεί για αυτό. Οι πυγμάχοι είναι έτοιμοι για αυτό,

Μπορεί κάποιο παιδί να χτυπήσει όπως σε όλα τα αθλήματα, αλλά το πιο πιθανό είναι να πέσει την ώρα που τρέχει, παρά να πάθεις κάτι πιο σοβαρό. Έχω αντιμετωπίσει αντίστοιχα περιστατικά και ένα από αυτά είναι και ο αθλητής μου, ο Κωνσταντίνος Δεμερτζίδης. Ήρθαν οι γονείς του σκεπτόμενοι να τον γράψουν καράτε αλλά εν τέλει ήρθε στην πυγμαχία».

«Ήταν δύσκολο να φύγω από το αγωνιστικό και να πω ότι είμαι μόνο προπονήτρια»

Η μεταπήδηση από αθλήτρια σε προπονήτρια πότε έγινε;

«Ζούσα στην Αθήνα, καθώς είχα κατέβει για σπουδές, εφόσον γνώρισα το δάσκαλο μου και άρχισα να κάνω πρωταθλητισμό, τα 4 χρόνια έγιναν 12. Όταν γύρισα πίσω έκανα μια προσπάθεια να συνεχίσω να είμαι αθλήτρια, ο λόγος που γύρισα πίσω ήταν επειδή δεν μπορούσα να συνδυάσω δουλειά με πρωταθλητισμό για να κάνω το κάτι παραπάνω και είχα φτάσει σε ένα οριακό σημείο.

Έψαξα να βρω κάτι, αλλά η Κατερίνη δεν είχε κάτι στο επίπεδο που έμαθα εγώ να προπονούμαι. Ξεκίνησα να πηγαίνω στη Θεσσαλονίκη για προπονήσεις, αλλά επειδή δεν ήθελα να παίξω με άλλο δάσκαλο στη γωνία μου, είχα ξεκινήσει να κάνω και kick boxing, έκανα τελικά μόνο kick και ταυτόχρονα προπονούσα.

Το πρώτο διάστημα δεν ήταν ξεκάθαρο, ήταν δύσκολο να φύγω από το αγωνιστικό και να πω ότι είμαι μόνο προπονήτρια, οπότε κατά καιρούς κατέβαινα σε κάποιους αγώνες. Όταν άρχισαν όμως οι προπονητικές μου υποχρεώσεις να μεγαλώνουν έπρεπε να διαλέξω, γιατί όταν είσαι προπονητής ενός παιδιού θα πρέπει να βάλεις τον αθλητή σου πάνω από τον εαυτό σου, δηλαδή αν είχαμε προετοιμασία και οι δύο εγώ έπρεπε να διαλέξω τη δική του προετοιμασία και τον δικό του αγώνα. Εκεί η αίσθηση του καθήκοντος ήταν αυτή που με έκανε να ξεκαθαρίσω ότι από εδώ και πέρα είμαι προπονήτρια».

«Είμαστε σε πολύ καλή φάση και στη γυναικεία πυγμαχία»

Υπάρχουν προοπτικές στην πυγμαχία και ειδικότερα στη γυναικεία πυγμαχία στη χώρα μας;

«Είμαστε σε μια πολύ ωραία φάση του αθλήματος, είναι η πρώτη φορά, ύστερα από χρόνια. Στη δική μου γενιά δεν έδιναν ευκαιρίες, όντας πρωταθλήτρια Ελλάδας και αήττητη δεν είχαν τις ευκαιρίες που θα έπρεπε, για να βγω έξω.

Όταν έχει πάρει πέντε πρωταθλήματα στη σειρά το θεωρώ και λίγο χαζό, ας μου επιτραπεί η έκφραση, από την τότε Ομοσπονδία να μην θέλουν να βγω έξω.

Πλέον με την τωρινή διοίκηση τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα, γιατί δίνουν ευκαιρίες στα παιδιά, δεν μπορούν να τα καλύψουν όλα, όσο αφορά τα έξοδα, μιλάμε για πολλές διοργανώσεις. Αλλά πλέον σου δίνουν τη ευκαιρία να πας έξω, τα παιδιά για να ανέβουν θέλουν αγώνες, να δουν άλλα πράγματα, να διευρύνουν τον ορίζοντά τους. Δεν γίνεται να θέλουμε να βγάλουμε αθλητές Ολυμπιακών διαστάσεων, χωρίς να έχουμε τις ευκαιρίες του εξωτερικού. Τώρα είμαστε σε πολύ καλή φάση και στη γυναικεία πυγμαχία.

Και στην Ελλάδα έχουν ξεκινήσει και γίνονται μεγάλες διοργανώσεις. Έχω διακρίνει αθλήτριες και γενικότερα τα περισσότερα κορίτσια, τα οποία πήραν θέση στο βάθρο είναι πολύ μαχητικά και πολλά υποσχόμενα. Βλέπω παιδιά που έχουν μαχητικό πνεύμα, βλέπω παιδιά που έχουν όρεξη για δουλειά και αυτό είναι το σημαντικότερο, για εμένα είναι πιο σημαντικό από το ταλέντο».

«Θεωρώ πως από εδώ και πέρα με αφορμή τον αγώνα της Τέιλορ με τη Σεράνο θα αλλάξουν τα οικονομικά μεγέθη»

Ο αγώνας ανάμεσα στην Κέιτι Τέιλορ και στην Αμάντα Σεράνο έγραψε ιστορία στο χώρο του αθλήματος. Η Αναστασία μας αναλύει το αντίκτυπο που μπορεί να έχει ο εν λόγω αγώνας στη γυναικεία πυγμαχία.

«Πιστεύω πως αρχίζουμε και παίρνουμε σιγά, σιγά τη θέση που μας αξίζει στο στερέωμα των μαχητικών αθλημάτων και της πυγμαχίας. Η Τέιλορ είναι από τις κορυφαίες αθλήτριες και έπαιξε με μια πολύ καλή αντίπαλο και αυτό την κάνει ακόμα πιο μεγάλη στα μάτια του κόσμου, αλλά ακόμα και στα δικά μας που είμαστε του χώρου.

Είναι μια αθλήτρια που ξεκίνησε από τα ερασιτεχνικά και κατάφερε να φτάσει ψηλά, αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμάς. Βλέπουμε επιτέλους γυναίκες σε υψηλό επίπεδο.

Στο οικονομικό κομμάτι και πως αμείβονται άνδρες και γυναίκες έχει να κάνει με το ποιος φέρνει περισσότερα εισιτήρια. Δεν ξέρω αν φτάσουμε να έχουμε τις ίδιες αμοιβές με τους άνδρες, αλλά σίγουρα μπορούμε να διεκδικήσουμε περισσότερα, γιατί στην επαγγελματική πυγμαχία είναι καθαρά οικονομικό το θέμα, ποιος φέρνει πιο πολλά εισιτήρια.

Θεωρώ πως από εδώ και πέρα με αφορμή τον αγώνα της Τέιλορ με τη Σεράνο θα αλλάξουν τα οικονομικά μεγέθη. Γενικότερα η πυγμαχία ανεβαίνει, είναι σε μια ανοδική πορεία, πολλές διοργανώσεις κέντρισαν τα βλέμματα του κόσμου».

«Εγώ μπορεί σε κάποια φάση της ζωής μου να έκανα ΜΜΑ, το παιδί μου δεν θα το έγραφα ποτέ»

Το ΜΜΑ έχει τραβήξει τα φώτα, μπορεί αυτό να επηρεάσει την άνθιση της πυγμαχίας;

«Όταν μοιράζονται οι αθλητές σε περισσότερα αθλήματα μας αντιστοιχεί κάτι λιγότερο, αλλά δεν θεωρώ πως το ΜΜΑ έχει να κάνει με το πώς θα ανθίσει η πυγμαχία.

Κατά κύριο λόγο έχει να κάνει κατά πόσο κάνουμε καλά εμείς τη δουλειά μας, οι προπονητές και αν έχουμε ευκαιρίες. Τώρα που έχουμε ευκαιρίες και η πυγμαχία προβάλλεται θα υπάρχει και διαφορετικό αντίκτυπο όσο αφορά τα παιδιά που επιλέγουν το άθλημα.

Το ΜΜΑ είναι πιο καινούριο και έχουν πέσει πάνω τα φώτα της δημοσιότητας. Μην ξεχνάμε πως ο κόσμος, δυστυχώς, θέλει να βλέπει αρένα.

Εγώ μπορεί σε κάποια φάση της ζωής μου να έκανα ΜΜΑ, το παιδί μου δεν θα το έγραφα ποτέ, αυτό τα λέει όλα».

«Επιλέγεις την πυγμαχία αλλά μετά σε επιλέγει εκείνη»

Οι θυσίες που πρέπει να κάνεις ένας/μια πυγμάχος έχουν κάποιο αντίκρισμα στην Ελλάδα;

«Θέλω να ξεκινήσω από τη λανθασμένη αλλά αναγκαστική έκφραση, θυσία. Κανένας αθλητής που αγαπάει αυτό το άθλημα δεν θεωρεί ότι θυσιάζει κάτι. Για εμένα δεν ήταν ποτέ θυσία ότι δεν θα έβγαινα, γιατί 5:00 το πρωί είχα προπόνηση, δεν ήταν ποτέ θυσία ότι μάζευα χρήματα για να πάω στο τάδε πρωτάθλημα, δεν ήταν ποτέ θυσία ότι θα περιόριζα την προσωπική μου ζωή, γιατί έπρεπε να κάνω προπόνηση.

Το αντίθετο. Κάθε αθλητής των μαχητικών αθλημάτων έχει μέσα του το αίσθημα του καθήκοντος και ανεβάζει ακόμα περισσότερο την ηθική δύναμη, το αίσθημα να προσπαθήσει παραπάνω.

Θυσία θα έλεγα ότι είναι, ίσως, της οικογένειάς του που θα τον στηρίξει οικονομικά και ηθικά. Παρόλα αυτά αν κάποιος θέλει να κάνει σοβαρό πρωταθλητισμό θα πρέπει να αφιερώσει πολύ περισσότερο χρόνο στην πυγμαχία, αν είναι μαθητής ή φοιτητής θα πρέπει να βρει τη χρυσή τομή, γιατί θα πρέπει να προχωράμε παράλληλα στη ζωή μας. Δεν σημαίνει ότι αφήνω το σχολείο μου ή τις σπουδές μου, ένας άνθρωπος πρέπει να έχει ολοκληρωμένη προσωπικότητα, θα χρησιμοποιήσω τη φράση το παν μέτρον άριστον.

Δηλαδή αν με γυρνούσες πίσω μπορεί να αφιέρωνα ακόμα περισσότερο χρόνο, να έκανα ακόμα πιο πολλές "θυσίες". Δεν έχω μετανιώσει στιγμή και δευτερόλεπτο από την προπόνησή μου ή από το χρόνο που έχω αφιερώσει, δεν έχω μετανιώσει στιγμή και δευτερόλεπτο από οποιαδήποτε στιγμή έχω ζήσει και έχει να κάνει με την πυγμαχία.

Το αντίκρισμά όλων αυτών είναι αυτό που γίνεσαι μέσα από το άθλημα. Επιλέγεις την πυγμαχία αλλά μετά σε επιλέγει εκείνη, είναι μια σχέση αμφίδρομη. Μέσα από το άθλημα, με την τριβή που υπάρχει, την προπόνηση, τις ήττες, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος πυγμάχος αλλά γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Αυτό είναι που μένει.

Μαθαίνεις να αγωνίζεσαι, δεν εννοώ μόνο στο ρινγκ. Αυτός που μαθαίνει να αγωνίζεται στο ρινγκ μαθαίνει να αγωνίζεται και στη ζωή του. Μαθαίνει ότι μέσα στη ζωή είναι και η ήττα και κάθε φορά που γονατίζουμε θα πρέπει να ξανά σηκωθούμε και να παλέψουμε για να πετύχουμε το στόχο μας. Ποιος άνθρωπος που πετυχαίνει το στόχο του δεν είναι ευτυχισμένος;

Πώς να βάλω στον ίδιο βάθρο τα χρήματα με το γεγονός ότι μαθαίνω να κερδίζω τη ζωή μου. Τα χρήματα δεν είναι το πρώτο μέλημα για ένα πυγμάχο».

Τι σου προσφέρουν τα μαχητικά αθλήματα και ειδικά η πυγμαχία;

«Σου προσφέρει πάρα πολλά πράγματα. Αρχικά ψυχική και σωματική υγεία, γιατί είναι το μοναδικό άθλημα που σου μαθαίνει να εκτονώνεσαι με γροθιές, έχοντας τη συγκατάθεση από τον συναθλητή σου, τον χτυπήσω και με χτυπήσει και εκείνος. Είναι ταυτόχρονα σκληρό και ευγενικό.

Μαθαίνω να έχω αυτοπεποίθηση, μαθαίνω να σέβομαι τον εαυτό μου πρώτα από όλα, άρα και το κοινωνικό σύνολο, γιατί όταν σέβομαι τον εαυτό μου πάνω στο ρινγκ, τηρώντας τους κανόνες, ξέροντας ποιος είμαι, σίγουρα θα σεβαστώ και το κοινωνικό σύνολο.

Μπορώ να απορυθμίσω πάρα πολλά, αλλά το σημαντικότερο, το είπα και πριν, μαθαίνω να πετυχαίνω τους στόχους μου, άρα γίνομαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Αυτό δεν πρέπει να κάνουμε; Ευτυχισμένους ανθρώπους. Άμα είμαστε ευτυχισμένοι, γεμάτοι και υγιείς πάνω από όλα, τα υπόλοιπα παίρνουν το δρόμο τους και έρχονται πάρα πολύ όμορφα».

«Βάλτε τις γυναίκες στα γυμναστήρια για να αλλάξει και ο τρόπος που βλέπει ο άνδρας τη γυναίκα στην πυγμαχία»

Τα μαχητικά αθλήματα, όπως και όλα τα αθλήματα, δεν έχουν φύλο, χρειάζονται μόνο αγάπη για αυτό που κάνεις και όρεξη για δουλειά. Οι εποχές που ήθελαν μόνο τους άνδρες να διδάσκουν πυγμαχία έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι γυναίκες έχουν κερδίσει το δικαίωμα να βρίσκονται στο χώρο και όποιος έχει άλλη άποψη ας περάσει μια βόλτα από το γυμναστήριο της Αναστασίας.

«Κάποιοι άνθρωποι γεννιόμαστε για αυτό που κάνουμε, δεν σκέφτηκα ποτέ, ούτε την παραμικρή στιγμή, ότι δεν ανήκω σε αυτόν το χώρο. Το αντίθετο. Όταν κάποιος με υποτιμούσε με όπλιζε, με πείσμωνε, γιατί θεωρούσα ότι από πίσω μου πρέπει να ανοίξω δρόμο για τις επόμενες γενιές και αυτό το λέω και στους τωρινούς προπονητές.

Βάλτε τις γυναίκες στα γυμναστήρια. Γιατί γίναμε μαλθακοί ως λαός; Από τη μητέρα μας εξαρτάται, αν η μαμά είναι σκληρή θα βγάλει και σκληρά παιδιά, άρα ανθρώπους έτοιμους να αγωνιστούν.

Οπότε βάλτε τις γυναίκες στα γυμναστήρια για να αλλάξει και ο τρόπος που βλέπει ο άνδρας τη γυναίκα στην πυγμαχία. Ως αθλήτρια δεν αντιμετώπισα υποτίμηση, καμία φορά πάνω στο ρινγκ όταν παίζαμε με αγόρια έλεγαν δεν μπορώ χτυπήσω κοπέλα, μετά τη δεύτερη μπουνιά που έτρωγαν, θα μπορούσαν. ( γέλια ). Ήταν θέμα ευγένειας του αγοριού, δεν ήταν κακοπροαίρετο.

Τα καταλαβαίνω και τα αγόρια, γιατί είναι και η ανασφάλεια του αγοριού ότι άμα είναι καλύτερη από εμένα και φάω "ξύλο"; Δεν είναι πάντα αυτό, αλλά υπάρχει και αυτό μερικές φορές. Φαντάσου έναν άνδρα στην κοινωνία της Ελλάδας να ανεβεί στο ρινγκ και να κερδίζει τα περισσότερα σημεία μια γυναίκα;

Την περισσότερη υποτίμηση τη γνώρισα ως προπονήτρια, πάντα χαμογελούσα δεν είχα θέμα, γιατί ήξερα ότι είναι θέμα χρόνου, και κυρίως όταν γύρισα από την Αθήνα στην Κατερίνη το βίωσα πιο έντονα. Η επαρχία είναι πάντα πιο πίσω, στην Αθήνα είχαν αρχίσει να συνηθίζουν τις γυναίκες μέσα στην πυγμαχία, αλλά στην Κατερίνη ήταν κάτι πρωτόγνωρο.

Αντιμετώπιζα στην αρχή το "καλά η γυναίκα θα μας μάθει να χτυπάμε;", κάτι το οποίο το έχω καταρρίψει.

Αλλά το δουλεύουμε, πάνω στο ρινγκ δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα, υπάρχουν μόνο αθλητές. Νομίζω στο δικό μας χώρο οι περισσότεροι συνάδελφοι έτσι το βλέπουν, βρισκόμαστε σε καλό δρόμο έχουμε αλλάξει νοοτροπία και ως προπονητές, προσπαθούμε να εκσυγχρονιστούμε, διαβάζουμε, μαθαίνουμε νέα πράγματα για να με μεταλαμπαδεύσουμε στους αθλητές μας.

Ελπίζω μέσα από τα δικά μου μάτια να υπάρχουν αύριο μελλοντικοί άνδρες, μελλοντικές γυναίκες, μελλοντικοί ενήλικες, οι οποίοι θα με κοιτάξουν και θα μου πουν έκανα τα όνειρα μου πραγματικότητα».

Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook