Σκληρό κοντράστ συναισθημάτων. Από τη μια ο σπαραγμός και η οδύνη και από την άλλη ο θαυμασμός και η αποθέωση. Τελικά, οι πανέλληνες κατάφεραν να εξισορροπήσουν τον ψυχισμό τους και να σταθούν στο ύψος των συγκλονιστικών περιστάσεων, επιφυλάσσοντας ένα πάνδημο και συγκινητικό «κατευόδιο» στο αδικοχαμένο παλικάρι και μια άνευ προηγουμένου επιβράβευση, για τα λεβεντόπαιδα που μετέτρεψαν τον πόνο τους σε ένα πυρακτωμένο κίνητρο, που τους οδήγησε σε ένα ιστορικό αγωνιστικό έπος.
Μιλάει… (μάλλον παραμιλάει) η Ευρώπη – και όχι μόνον – για αυτό που πέτυχαν τα παιδιά του Εθνικού μας συγκροτήματος. Το ότι απίστευτο «συνέβη» στο «Γουέμπλεϊ», καταγράφεται στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, δίπλα στον άθλο του 2004.
Θα μπορούσε κανείς στην προσπάθεια του να αποδώσει σωστά και δίκαια το μέγεθος του άθλου, να «επισκεφτεί» απλά και με τον οποιοδήποτε τρόπο σε όσα παρουσίασαν όχι μόνον τα ΜΜΕ της Ελλάδας, αλλά της Αγγλίας και του συνόλου των αντίστοιχων υπολοίπων της Ευρώπης. Χωρίς επίσης να κινδυνεύσει κανείς να χαρακτηριστεί υπερβολικός, να προσθέσει τα σχόλια με τα οποία υποδέχθηκε παγκοσμίως ο αθλητικός Τύπος, τον άθλο των Ελλήνων. Το γεγονός ότι η νίκη της Εθνικής μας χαρακτηρίζεται από ουδέτερους, σοβαρούς κριτές ως δίκαιη βάση της απόδοσης της, σημαίνει πάρα πολλά, από τη στιγμή που αφαιρεί και ακυρώνει τα περί εκπλήξεως! Ναι, όσο και να ακούγεται παράξενο, η άλωση του ιστορικού «Γουέμπλεϊ» μπορεί να μην ήταν αναμενόμενη, ωστόσο υπήρξε πέρα ως πέρα κρυστάλλινη και δίκαιη.
Αγωνιστικά ο σοβαρός και έμπειρος Γιοβάνοβιτς έστησε την ομάδα του ιδανικά. Αυτούς που επέλεξε τον δικαίωσαν 100%. Η τακτική του αποδείχθηκε σχεδόν άψογη. Οι κλασικές ευκαιρίες των Ελλήνων οδήγησαν σε τέσσερις παραβιάσεις, εκ των οποίων οι δύο έγιναν γκολ, άλλες δύο ακυρώθηκαν για ελάχιστα εκατοστά ως οφσάιντ και μια πέμπτη που μπορεί επίσης να υπολογιστεί σοβαρά, ήταν το ότι πάνω από τη γραμμή κατάφεραν οι Άγγλοι και αποσόβησαν μια σίγουρη παραβίαση από σουτ του Μπακασέτα. Υπήρχαν πολλές περιπτώσεις που οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς «διεμβόλισαν» με εντυπωσιακό τρόπο την άμυνα των Άγγλων. Είχαν οίστρο και αγωνιστικό πάθος οι νικητές. Όπως προαναφέραμε, ο πόνος για τον τραγικό χαμό του συμπαίκτη τους, είχε μεταλλαχθεί σε ένα πυρακτωμένο κίνητρο.
Διακριθέντες; Άπαντες! Σε ποιον μπορεί να αρνηθείς κανείς ότι δεν έδωσε τον καλύτερο εαυτό του και την ίδια του την ψυχή; Και ότι δεν τήρησε τον όρκο και την υπόσχεση του ότι αυτή η νίκη θα ήταν αφιερωμένη στην μνήμη του Τζορτζ; Όσοι χρησιμοποιήθηκαν τα έδωσαν όλα.
Μια απλή σύμπτωση δίχως καμία σκοπιμότητα να κριθεί σαν κάτι παραπάνω, είναι η διαπίστωση πως πέντε από τους θριαμβευτές είχαν ή έχουν μια «σύνδεση» με τον ΠΑΟΚ (Κουλιεράκης, Κωνσταντέλιας, Πέλκας, Τζόλης, Γιαννούλης)… και ένας ακόμη έκτος, ο χρυσός σκόρερ Παυλίδης, «βγήκε» από τις ακαδημίες του βετεράνου ΠΑΟΚτσή, Παναγιώτη Κερμανίδη. Προσωπικά θυμάμαι τις προσπάθειες που έκανα με αρκετά σχόλια μου να «διεγείρω» το ενδιαφέρον του ΠΑΟΚ και του Ιβάν την εποχή που είχε άριστες σχέσεις με τον συγχωρεμένο τον Χριστοβασίλη να πάρει τον Μαυροπάνο. Κάτι που μπορούσε να γίνει άνετα και σε χρόνο ρεκόρ.
Κλείνοντας το σημερινό σχόλιο, απλά επιστρέφουμε στον τίτλο μας: «Βαθιά υπόκλιση στην Εθνική μας ομάδα και στην μνήμη του αδικοχαμένου Τζορτζ Μπάλντοκ».
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube
