Στο 42% είχε φτάσει η αποχή στις εκλογές του 2019. Χθες το απόγευμα στις 5, οπότε και έγραφα αυτές τις γραμμές, η συμμετοχή είχε φτάσει στο 48,76%, πράγμα που σήμαινε ότι πολύ δύσκολα θα ξεπερνούσε το 60%, άρα λογικά η αποχή θα είναι πάλι γύρω στο 40%.
Εγινε πλέον συνήθεια στην Ελλάδα να ψηφίζουν και μάλιστα σε βουλευτικές εκλογές λιγότεροι από έξι στους δέκα πολίτες. Περισσότερους από τέσσερις δεν τους ενδιαφέρει και δεν ασχολούνται. Κι αν ο ένας από αυτούς τους τέσσερις απλά δεν μπορεί, για διάφορους λόγους, σίγουρα υπάρχουν τρεις που μια μέρα σαν τη χθεσινή προτιμούν να κάνουν οτιδήποτε άλλο από το να ασκήσουν το κορυφαίο δημοκρατικό δικαίωμά τους.
Δεν συμφωνώ, το θεωρώ ανοησία, αλλά το θέμα δεν είναι να χαρακτηρίσουμε επικριτικά την αποχή και τους απέχοντες. Το ζητούμενο είναι να πειστούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ότι αξίζει να μετέχουν στην εκλογική διαδικασία. Οτι έχει νόημα. Οτι μπορούν να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους και την όλη κατάσταση στη χώρα. Κι αυτοί που θα τους πείσουν είναι οι πολιτικοί, τα κόμματα, εν τέλει η (εκάστοτε) κυβέρνηση.
Με αληθινό νοιάξιμο για τα συμφέροντα όλων των πολιτών και με απαράβατη συνέπεια πράξεων σε σχέση με τις εξαγγελίες τους. Οταν οι πολίτες αισθάνονται ότι εισπράττουν κοροιδία, λογικό είναι πολλοί από αυτούς να γυρίσουν την πλάτη στην πολιτική και τους πολιτικούς, έστω κι αν με τον τρόπο αυτό αφήνουν όλους τους άλλους να αποφασίζουν και για τη δική τους μοίρα.
Στα επιμέρους, η εικόνα του... χάρακα, που μπαίνει πάνω από το όνομά μας για να σβηστεί με μια ευθεία γραμμή από τον στιλό και να καταγραφεί έτσι ότι ψηφίσαμε, προκαλεί πλέον θλίψη. Στην ψηφιακή εποχή, όσο κι αν τρέχει η Ελλάδα να εκσυγχρονιστεί, ακόμη βρίσκεται πολύ πίσω. Χώρες από τις οποίες θεωρούμε ανώτερη και πιο προχωρημένη τη δική μας, κάνουν τις εκλογές αποκλειστικά και μόνο με ψηφιακά και ηλεκτρονικά μέσα. Κι εμείς σβήνουμε με τον χάρακα, σταυρώνουμε με τους στιλούς που βρίσκουμε δεμένους με τον σπάγκο και κολλάμε με το σάλιο τον φάκελο για να τον ρίξουμε στην κάλπη. Κι ακόμη, σε πολλά εκλογικά κέντρα, ψάχνουμε μάταια να βρούμε εκλογικούς αντιπροσώπους και μέλη εφορευτικών επιτροπών που θα έπρεπε να είναι εκεί αλλά δεν πήγαν ποτέ.
Η πρόοδος που οφείλω να ομολογήσω ότι έχει γίνει, σε σχέση με παλιότερα χρόνια, είναι ότι δεν υπάρχει πλέον πολιτικό - κομματικό μίσος, που να οδηγεί σε επεισόδια μεταξύ οπαδών των κομμάτων. Συνέβαιναν τραγικά γεγονότα τη δεκαετία του 1980 και του 1990 σε όλη τη χώρα, ιδιαίτερα στις προεκλογικές περιόδους. Μάχες πραγματικές, όλη τη νύχτα (και μέρα πολλές φορές) με πολλούς τραυματίες και πολλές συλλήψεις. Τουλάχιστον από αυτό το φαινόμενο ησυχάσαμε και δεν είναι καθόλου ασήμαντο.
ΥΓ. Πριν ακόμη κλείσουν οι κάλπες, δεν μπορούσα να ξέρω το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά η κοινή λογική έλεγε ότι δεν επρόκειτο να υπάρξει αυτοδυναμία. Αν, λοιπόν, δεν σταθεί δυνατό να συγκροτηθεί συγκυβέρνση και πάμε σε δεύτερη εκλογική μάχη, εύχομαι η συμμετοχή να είναι πολύ μεγαλύτερη. Εύχομαι να αναδειχτεί τελικά μια κυβέρνηση που αντιπροσωπεύει όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες. Αυτό άλλωστε δεν είναι πολύ πιο λογικό;
