Η Ελλάδα ίσως είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης που η πολιτική έχει τόσο μεγάλη επιρροή στον αθλητισμό. Χρόνια τώρα, ίσως περισσότερο έντονα τις προηγούμενες δεκαετίες, οι εκλογές αποτελούσαν ένα καλό «εργαλείο» στα χέρια των αθλητικών παραγόντων προκειμένου να πιέσουν την κυβέρνηση που ήταν στην εξουσία. Και επειδή οι πολιτικοί διαχρονικά βλέπουν ως τεράστια δεξαμενή ψήφων τον αθλητισμό, «ψάρευαν» στα … νερά του αθλητισμού.
Από υποσχέσεις για εκσυγχρονισμό των αθλητικών εγκαταστάσεων, μέχρι αναδιάρθρωση των κατηγοριών υπήρχαν στην ατζέντα των πολιτικών. Πάντα οι υποσχέσεις αποτελούν καλό «δόλωμα» προκειμένου να έχουν την υποστήριξη των αθλητικών ομάδων. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα. Ο αθλητισμός και η πολιτική χορεύουν σφιχταγκαλιασμένοι «ταγκό», το οποίο όμως στην ουσία δημιουργεί και δε λύνει προβλήματα. Είτε γιατί οι υποσχέσεις δε γίνονται πράξη, είτε γιατί οι πολιτικές εξυπηρετήσεις δεν έχουν καμία πρόνοια.
Απλώς είναι αποφάσεις εξυπηρέτησης πρόσκαιρων συμφερόντων και μετά έρχεται η καταστροφή. Οι αναδιαρθρώσεις, για παράδειγμα, των τελευταίων χρόνων στη Super League2 αποτυπώνουν την πραγματικότητα.
Οι πολιτικοί λοιπόν έχουν ένα διαχρονικό αλισβερίσι με τον αθλητισμό και οι αθλητικοί παράγοντες, πολλές φορές προς ίδιον συμφέρον, ανταλλάσουν τα ρουσφέτια με την υποστήριξη τους στις εκλογές.
Βεβαίως δεν έχει αποτυπωθεί με στοιχεία ότι η κυβερνητική στήριξη σε μία ομάδα αποτυπώνεται και σε επίπεδο ψήφων. Κέρδη υπάρχουν, αλλά σίγουρα όχι τέτοια που να διαμορφώνουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα. Το πιθανότερο, το κέρδος να είναι το ελάχιστο δυνατό. Προσωπικά με ξεπερνάει ένας ψηφοφόρος να ψηφίζει με γνώμονα τα συμφέροντα της ομάδας του κι όχι τις καλύτερες συνθήκες καθημερινότητας στη χώρα. Δηλαδή, να μειωθεί η ανεργία, να υπάρξει καλύτερη υγεία, κοινωνικές παροχές και εκπαίδευση. Παρ’ όλα αυτά πολιτικοί και παράγοντες δε σταματούν αυτό το αλισβερίσι.
Το ζητούμενο όμως για τον ελληνικό αθλητισμό δεν είναι οι κοντόφθαλμες πολιτικές. Ο αθλητισμός θα πρέπει να είναι αυτόφωτος και να διοικείται από τους ικανότερους. Δυστυχώς όμως η πολιτική έχει διεισδύσει από τα υψηλότερα θεσμικά όργανα του αθλητισμού μέχρι τις μικρότερες ερασιτεχνικές ομάδες.
Παντού εμπλέκονται, άμεσα ή έμμεσα υπουργοί, βουλευτές, κομματικοί παράγοντες. Ασκούν πιέσεις και υπόσχονται ποικιλόμορφη στήριξη με στόχο να δημιουργήσουν έναν ισχυρό πυρήνα υποστήριξης τον οποίον αξιοποιούν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Κι όταν υπάρχει εργαλειοποίηση του αθλητισμού μην περιμένετε να υπάρξει ανάπτυξη και αλλαγή σκηνικού. Αλλωστε ο αθλητισμός είναι το αποτύπωμα της ελληνικής κοινωνίας. Οπότε αποτελεί τον καθρέπτη της καθημερινότητας της χώρας. Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά, αν ο αθλητισμός «άναβε» κόκκινο στους πολιτικούς.
Να τους έκλεινε την πόρτα και να μη ζητάει ρουσφέτια, όπως ο ψηφοφόρος της διπλανής πόρτας. Αλλωστε οι παράγοντες των ομάδων δεν έχουν καμία εξουσιοδότηση για τα αλισβερίσια με τους πολιτικούς. Εξελέγησαν για να «τρέξουν» τις ομάδες κι όχι για να κάνουν πολιτικά αλισβερίσια με «φερεντζέ» τις εξυπηρετήσεις της ομάδας. Κι αυτό όσο γρηγορότερα γίνει αντιληπτό, τόσο το καλύτερο για τον εγχώριο αθλητισμό ο οποίος βλάπτεται όσο τρέχει πίσω από τις επιταγές των πολιτικών.
