Το αναχρονιστικό ποδόσφαιρο της γιόμας, της αναμπουμπούλας και της κλωτσοπατινάδας που παίζει η Χαρτς θα έπρεπε ο ΠΑΟΚ να το τιμωρήσει με έναν σαρωτικό θρίαμβο, αλλά το σημαντικό είναι ότι άντεξε αμυντικά σ’ αυτή την ασυνήθιστη κατάσταση και πήρε τη νίκη, έστω με 2-1. Αλλωστε αυτό το σκορ φτάνει και περισσεύει για να “σφραγίσει” την πρόκριση στην Τούμπα.
Προσέξατε, βέβαια, μεταξύ πολλών άλλων, ότι, στην επαναφορά, σπάνια ο τερματοφύλακας της Χαρτς έδινε την μπάλα στους αμυντικούς του για να αρχίσουν μια επίθεση. Προτιμούσε να την... κοπανήσει όσο μπορούσε πιο δυνατά, για να τη στείλει όσο το δυνατόν πιο μακριά, κάπου εκεί στο ύψος της μεγάλης περιοχής, ή και μέσα στη μεγάλη περιοχή του ΠΑΟΚ, ώστε αν κερδηθεί από τους συμπαίκτες του, ή να γίνει κάποιο λάθος από τους παίκτες του ΠΑΟΚ και να προκύψει έτσι κάποια καλή προυπόθεση για την ομάδα του. Είχα να το δω αυτό να συμβαίνει τόσο επίμονα, άρα να είναι στρατηγική επιλογή του προπονητή και της ομάδας, από την εποχή που, πιτσιρικάκι, κολλούσα τα μούτρα μου στις τζαμαρίες των καταστημάτων με τις πρώτες τηλεοράσεις στην Ελλάδα, για να δω τα Σαββατιάτικα 45λεπτα αφιερώματα στο αγγλικό Πρωτάθλημα...
Είχα πει ότι η πραγματική δυσκολία των αγώνων με τη Χαρτς θα είναι για τον ΠΑΟΚ το εντελώς διαφορετικό αγωνιστικό στιλ της σκωτσέζικης ομάδας. Πιστέψτε με, δεν είχα δει κανέναν αγώνα της Χαρτς, ποτέ. Τα αρκετά τελευταία χρόνια, ούτε καν της Σέλτικ και της Ρέιντζερς. Αλλά ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι θα δούμε αυτό που όντως είδαμε, γιατί ένας από τους πολλούς κομπάρσους του σκωτσέζικου Πρωταθλήματος, χωρίς μάλιστα συχνή τριβή με τις ευρωπαικές διοργανώσεις, δεν μπορεί παρά έτσι να παίζει. Το έχουν στο αίμα τους, γενικώς, οι Βρετανοί το αναχρονιστικό ποδόσφαιρο, γιατί, πολύ απλά, είναι το δικό τους ποδόσφαιρο. Αυτό που ξεπεράστηκε από Ισπανούς, Ιταλούς, Γάλλους, Γερμανούς, Ολλανδούς, Πορτογάλους και πολλούς άλλους, αλλάζοντας αγωνιστικά και τα μεγάλα βρετανικά κλαμπ, όπως οι δύο Μάντσεστερ, η Λίβερπουλ, η Τσέλσι, η Αρσεναλ, η Τότεναμ, η Σέλτικ, η Ρέιντζερς, που ήταν και είναι αναγκασμένες κάθε χρόνο να αντιμετωπίσουν τις άλλες μεγάλες ευρωπαικές ομάδες στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ, αλλά και που έχουν στις τάξεις τους πάρα πολλούς προπονητές και ποδοσφαιριστές που δεν είναι Βρετανοί.
Κάπου έχει τη γοητεία του αυτό το... χύμα στο κύμα ποδόσφαιρο, μπορεί να χορτάσει κανείς θέαμα σε ένα ματς Χάντερσφιλντ-Μίλγουολ, ας πούμε, αλλά, κακά τα ψέματα, δεν έχει καμία τύχη απέναντι στο ορθόδοξο σύγχρονο ποδόσφαιρο που παίζουν οι… κανονικές σύγχρονες ομάδες, ακολουθώντας ή και διαμορφώνοντας την εξέλιξη του αθλήματος. Πιστεύω, για παράδειγμα, ότι αν βάλεις τη Χαρτς να παίξει στο ελληνικό Πρωτάθλημα ούτε καν στην εξάδα για τα πλέι οφ θα καταφέρει να μπει. Πόσο μάλλον αν τη βάλεις να παίξει σε ένα από τα επτά κορυφαία Πρωταθλήματα της Ευρώπης.
ΥΓ. Ωστόσο, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν χρειάζεται προσοχή στη ρεβάνς. Ο ΠΑΟΚ πρέπει να είναι σοβαρός για να τελειώσει τη δουλειά που άρχισε στο Εδιμβούργο. Με ένα γκολ εις βάρος του, θα είναι λογικό να έρθει το άγχος. Με ένα γκολ υπέρ του, όλα θα γίνουν εύκολα και απλά. Οχι, δεν μπορεί η Χαρτς να σηκώσει ανάστημα, γιατί… δεν έχει ανάστημα. Αλλά για να αποδειχτεί και δεύτερη φορά αυτό, ο ΠΑΟΚ πρέπει να είναι ΠΑΟΚ. Αφού πρώτα, βέβαια, κάνει ένα ευχάριστο ζέσταμα αύριο με την Κηφισιά, για το οποίο επίσης απαιτείται μεγάλη προσοχή και σοβαρότητα.
