Τι ψάχνεις;

Παπαϊωάννου: «Αφιερωμένη στον παππού μου η νίκη-Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι αν αξίζει να κάνεις πρωταθλητισμό»

A generic square placeholder image with rounded corners in a figure.

Ευγενικός, ετοιμόλογος και λίγο αμήχανος αφού, όπως παραδέχθηκε, ήταν η πρώτη του συνέντευξη. Κάθε του λέξη και κίνηση διαβεβαίωναν ότι έχει ακολουθήσει το σωστό μονοπάτι και κάνει ό,τι ονειρεύτηκε. Ο Γιώργος Παπαϊωάννου ήταν ο μεγάλος νικητής του Ημιμαραθωνίου της Θεσσαλονίκης και το metrosport.gr χτύπησε την πόρτα του.

Εκείνος μας υποδέχθηκε στο χώρο προπονήσεων του, το Καυτανζόγλειο, και έχοντας φτάσει λίγο νωρίτερα από το προγραμματισμένο ραντεβού, έκανε την κλήση επιβεβαίωσης. Φτάνοντας στο γήπεδο, τον συναντήσαμε να κάθεται σε ένα παγκάκι του κυλικείου έτοιμος να λύσει κάθε μας απορία και συνάμα αγχωμένος μήπως δεν πει κάτι σωστά. Παραμείναμε στο σημείο αφού το βοηθητικό ήταν γεμάτο αθλητές, πήραμε μια βαθιά ανάσα, τον διαβεβαιώσαμε ότι δεν θα του κάνουμε «ανάκριση» και η συζήτηση άρχισε.

Ο 24χρονος αθλητής λίγες ημέρες πριν μπει στο στρατό, έτρεξε στον Ημιμαραθώνιο και μας μίλησε για τη κούρσα, τα σημεία που τον δυσκόλεψαν ενώ μας εκμυστηρεύτηκε τι φώναξε κόβοντας την κορδέλα. Έκανε μια αναδρομή στο ταξίδι του στον στίβο, στους αγώνες που ξεχώρισε και στους προπονητές του που του έδωσαν όλα τα εφόδια για να γίνει ο αθλητής που είναι σήμερα. Επιπλέον, αναφέρθηκε στη συνεργασία του με τον Ηρακλή, τη φιλία του με τον Μίλτο Τεντόγλου και το κίνητρο που παίρνει από εκείνον αλλά και στο λόγο που του προκαλεί άγχος ο στρατός... και δεν είναι τα χακί.

«Δεν περίμενα να κερδίσω-Η νίκη αυτή είναι αφιερωμένη στον παππού μου»

Πώς έζησες την εμπειρία του Ημιμαραθωνίου;

«Ήταν μια όμορφη εμπειρία. Ο κόσμος ήταν γύρω γύρω, μας χειροκροτούσε και μας ενθάρρυνε. Λειτούργησε ως κίνητρο για εμάς και προσωπικά με γέμισε με αυτοπεποίθηση. Με ενθάρρυνε ακόμη και ο κύριος με τη μοτοσικλέτα που ήταν μπροστά μου. Η απόδοση μου ήταν καλή, τα περάσματα μου ήταν γρήγορα. Ένιωσα πολύ όμορφα και δεν μου συμβαίνει συχνά αυτό».

Υπήρξε κάποιο σημείο της διαδρομής που σε δυσκόλεψε;

«Με δυσκόλεψαν οι έξι αναστροφές που είχε και οι δυο ανηφόρες που ήταν στο έβδομο και στο 15ο χιλιόμετρο. Οι ανηφόρες χρειάζονται εμπειρία και τεχνική».

Ποια τα συναισθήματα σου την ώρα που τερμάτισες; Τι φώναξες;

«Συγκινήθηκα όταν έκοψα την κορδέλα. Δεν το περίμενα να κερδίσω και όταν τερμάτισα φώναξα δυνατά «για σένα, παππού». Έχασα τον παππού μου πριν από τρεις μήνες και μου βγήκε να του την αφιερώσω αυτή τη νίκη. Δεν περίμενα να κερδίσω, σε λίγες μέρες θα μπω στον στρατό και ήθελα να κάνω απλά μια κούρσα καλή και να τα δώσω όλα. Δεν πίστευα ότι μπορώ να κερδίσω καθώς συμμετείχαν και άλλοι καλοί αθλητές. Δεν ήταν και στόχος μου η νίκη αυτή, ήθελα απλά να τρέξω και να το απολαύσω. Ήρθε, όμως, η νίκη και αν με ρωτάς δεν το έχω πιστέψει ακόμη. Είναι η σημαντικότερη μου νίκη έως τώρα».

Πώς ένιωσες όταν πήρε το μετάλλιο στα χέρια σου;

«Ήμουν χαρούμενος και συγκινημένος. Ένιωσα μια δικαίωση καθώς όλα αυτά τα χρόνια είχα πολλές αποτυχίες και δυσκολίες. Ο αγώνας αυτός ήταν μια δικαίωση των κόπων μου όλα αυτά τα χρόνια».

Τι σου είπε ο προπονητής σου μετά το τέλος του αγώνα:

«Ήσουν πολύ καλός, πίστευε στον εαυτό σου. Έχουμε χρόνια μπροστά μας για να πετύχουμε ακόμη περισσότερο».

«Κάποιες φορές αναρωτιέσαι μα κάνω τόση προπόνηση, έχω καλούς χρόνους γιατί πάλι δεν τα κατάφερα»

Πώς άρχισε το ταξίδι σου στο χώρο των μεσαίων αποστάσεων;

«Το ταξίδι αυτό άρχισε από τον Σεπτέμβριο του 2013, όταν ο πατέρας μου με έστειλε στον στίβο λέγοντας μου να δοκιμάσω τις δυνατότητες μου στο χώρο που ασχολήθηκε και ο παππούς μου. Πήγα με έναν φίλο μου, εκείνος σταμάτησε, εγώ έμεινα. Έτρεξα στην αρχή 1000 μέτρα και μου άρεσε, οπότε αποφάσισα να ακολουθήσω τις μεσαίες αποστάσεις. Δοκίμασα και ταχύτητες αλλά ο προπονητής μου με οδήγησε στις μεσαίες αποστάσεις. Δεν ήμουν τόσο γρήγορος και οι χρόνοι μου δεν ήταν και οι κατάλληλοι για το 100άρι».

Ποια θεωρείς την καλύτερη και τη χειρότερη στιγμή σου;

«Οι καλύτερες στιγμές μου θεωρώ ότι είναι η νίκη στον Ημιμαραθώνιο της Θεσσαλονίκης, η πρωτιά στα Γιαννιτσά με χρόνο 2.40 που ήμουν και τρίτος πανελλαδικά και η δεύτερη θέση με τον Πρωτέα Ηγουμενίτσας στη σκυτάλη, που μου έδωσε τα μόρια για το ΤΕΦΑΑ. Η χειρότερη στιγμή; Έχω στο μυαλό μου αρκετές κούρσες που δεν πήγαν καλά είτε επειδή δεν είχα καλή απόδοση είτε επειδή αγχώθηκα».

Πώς διαχειρίζεσαι το άγχος σου;

«Έχει τύχει πολλές φορές να αγχωθώ και να μην αποδώσω καλά. Αυτό είναι κάτι που με στεναχωρεί και η αλήθεια είναι ότι έχει περάσει από το μυαλό μου να τα παρατήσω αλλά έφυγε γρήγορα αυτή η σκέψη. Με βοήθησαν οι γονείς και οι προπονητές μου να μείνω ήρεμος και να μάθω να μην αγχώνομαι».

Σκέφτηκες να τα παρατήσεις; Τι σε οδήγησε σε αυτή τη σκέψη;

«Κάποιες φορές το αποτέλεσμα που θέλεις δεν έρχεται και αναρωτιέσαι «μα κάνω τόση προπόνηση, έχω καλούς χρόνους γιατί πάλι δεν τα κατάφερα». Αφιερώνεις πολύ χρόνο, κάνεις αρκετές θυσίες, χάνεις στιγμές από τους φίλους σου και την οικογένεια σου και αναρωτιέσαι αν αξίζει να κάνεις πρωταθλητισμό. Πιστεύω ότι αυτή η σκέψη έχει περάσει από το μυαλό πολλών αθλητών. Κάποια στιγμή μαθαίνεις ότι ο αθλητισμός έχει καλές και κακές στιγμές και το διαχειρίζεται αναλόγως».

Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του προπονητή σου στην πορεία σου;

«Με τον Ιάσωνα Ιωαννίδη προπονούμαστε μαζί δύο χρόνια. Με έχει βοηθήσει ψυχολογικά και αγωνιστικά. Μου έδωσε συμβουλές για να γίνω καλύτερος τακτικά και τεχνικά. Θα ήθελα να ευχαριστήσω και τους προηγούμενους προπονητές μου, τον Σαράντη Μαρκόπουλο και τον Δημήτρη Σούλα, που με καθοδήγησαν και με βοήθησαν πολύ».

«Ανεβαίνει ο Ηρακλής - Μας δίνει κίνητρο ο Μίλτος»

Πόσο εύκολη ήταν η προσαρμογή μακριά από την οικογένεια;

«Όταν ήμουν στα Τρίκαλα (λόγω σπουδών), είχαμε κορωνοϊό. Τα δύο πρώτα χρόνια έκανα μαθήματα εξ αποστάσεως, πηγαινοερχόμουν και είχα επικοινωνία με τον προπονητή μου για το πρόγραμμα. Άνοιξε η σχολή στο τρίτο έτος και πήγα εκεί αλλά πάντα η προτεραιότητα μου ήταν η προπόνηση. Στη Θεσσαλονίκη ήταν κάπως διαφορετικά τα πράγματα καθώς η πόλη είναι μεγαλύτερη, έχει άλλους ρυθμούς και μεγαλύτερες αποστάσεις. Είχα γνωστούς στην πόλη και γρήγορα προσαρμόστηκα. Έχω φιλικές σχέσεις με τους συναθλητές μου του γκρουπ μου, με βοήθησαν».

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Ηρακλή;

«Ο προπονητής μου ήταν στον σύλλογο και αφού τον επέλεξα για να με προπονεί και συμφώνησε, ήρθα και εγώ στον Ηρακλή. Μας βοηθά ο σύλλογος και ανεβαίνει τα τελευταία χρόνια».

Οι εγκαταστάσεις είναι κατάλληλες για τις προπονήσεις σου;

«Δεν έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Δεν έχουν δώσει ακόμη σε λειτουργία το κεντρικό στάδιο του Καυτανζογλείου γιατί κάνουν το χόρτο και κάνουμε προπονήσεις στο βοηθητικό. Μαζευόμαστε πολλοί στην προπόνηση και κάπως μας δυσκολεύει αυτή η κατάσταση. Ελπίζω σύντομα να αλλάξει αυτή η κατάσταση και να κοιτάξουν και τη Θεσσαλονίκη και γενικά όλες τις πόλεις της επαρχίας».

Εκτός στίβου, με τι ασχολείσαι;

«Έχω τελειώσει τις σπουδές μου στα ΤΕΦΑΑ στα Τρίκαλα και έκανα μεταπτυχιακό στην ανθρώπινη απόδοση. Θα ήθελα να ασχοληθώ με την προπονητική και τους μεγάλους δρόμους. Θέλω να πετύχω και ως προπονητής».

Πώς κατάφερες να συνδυάσεις το διάβασμα και τις προπονήσεις;

«Η αλήθεια είναι ότι στα πρώτα δυο χρόνια δυσκολεύτηκα αρκετά με το διάβασμα και τις προπονήσεις. Έπειτα, έμαθα να οργανώνω το πρόγραμμα μου και να ανταπεξέρχομαι σε όλες τις απαιτήσεις».

Σε λίγες μέρες θα είσαι φαντάρος. Η ιδέα του στρατού σε αγχώνει;

«Με αγχώνει γιατί δεν θα μπορώ να προπονούμαι στους ρυθμούς μου. Θα προσπαθήσω να κρατήσω μια καλή φυσική κατάσταση και αν μου το επιτρέψουν να κάνω και προπονήσεις».

Κατάγεσαι από τα Γρεβενά, όπως και ο Μίλτος Τεντόγλου. Σου δίνει ώθηση η πορεία του;

«Είναι φίλος μου, πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο. Αρχίσαμε την ίδια περίοδο στίβο. Μας δίνει κίνητρο να προσπαθούμε και να προσφέρουμε επιτυχίες στον τόπο μας, τα Γρεβενά».