Ο ελληνικός αθλητισμός των ατομικών αθλημάτων, βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε περιδίνηση. H οικονομική κρίση από τη μία και οι πολιτικές ορισμένων ομοσπονδιών οδήγησαν αθλήματα που παραδοσιακά έφερναν διεθνή μετάλλια σε παρακμή.
Κανείς δεν μπορεί να θεωρεί επιτυχία τις διακρίσεις-πυροτεχνήματα δύο-τριών αθλητών τη στιγμή που την προηγούμενη δεκαετία, είχαμε dream team σε πολλά αθλήματα. Ο Ολυμπιονίκης Παύλος Σαλτσίδης μιλώντας προχθές στο
Metropolis 95,5, κατέθεσε την αγωνία του για την επόμενη ημέρα της άρσης βαρών. Αναφέρθηκε στη συρρίκνωση του αριθμού των σωματείων και την απουσία αναπτυξιακού προγράμματος. Αυτό το οποίο αποτελεί την «πληγή» για πολλά αθλήματα στην Ελλάδα. Αθλητισμός ο οποίος ενισχύθηκε παραφύσιν πριν από δύο δεκαετίες, με το όραμα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, που πήγε με κεκτημένη ταχύτητα για λίγα χρόνια μετά και ακολούθησε η παρακμή. Κι αν δεν έμπαιναν στο παιχνίδι οι μεγάλοι χορηγοί με τις υιοθεσίες αθλητών τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα.
Κι όλα αυτά γιατί δεν υπάρχει ένα ολοκληρωμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα για όλα τα αθλήματα και τα σωματεία δεν έχουν εκπαιδευτεί σε θέματα οργανωτικής λειτουργίας και αύξησης των εσόδων. Οι προσπάθειες στηρίζονται στο μεράκι κάποιων ιδιωτών, οι προπονήσεις γίνονται σε ανύπαρκτες ή παρηκμασμένες εγκαταστάσεις και πότε- πότε έρχεται κάποια επιτυχία, προϊόν απλώς του ταλέντου ενός αθλητή που παλεύει μαζί με τον προπονητή του από αγάπη γι’ αυτό που κάνει.
Προσωπικά βγάζω το καπέλο σ’ όλους τους αθλητές των ατομικών αθλημάτων που φτάνουν σε μεγάλες διακρίσεις. Που γυμνάζονται παρέα με τον… ίσκιο τους, με κίνητρο τη μεγάλη διάκριση. Στη… μοναξιά τους έχουν συντροφιά τον προπονητή τους και την οικογένεια τους. Οι λίγοι οπαδοί του αθλητή. Κι όταν έρθουν οι διακρίσεις είναι δεκάδες εκείνοι οι οποίοι διεκδικούν μερίδιο από την επιτυχία. Η απόλυτη καπηλεία μίας προσπάθειας δύσκολης και πολλές φορές ψυχοφθόρας. Αυτά τα παιδιά του ελληνικού αθλητισμού, έχω την άποψη ότι αξίζουν περίσσια προσοχή από την πολιτεία. Είναι αθλητές που ακολουθούν μοναχικό δρόμο, χωρίς οπαδούς δίπλα τους. Μόνο όταν κρεμούν το μετάλλιο στο στήθος τους έχουν την τεράστια αγκαλιά όλων των Ελλήνων. Μέχρι τότε ο δρόμος είναι ανηφορικός και γεμάτος δυσκολίες.
Αυτές τις ημέρες βρίσκεται στην κορύφωση του το θέμα της αντιπαράθεσης της Κατερίνας Στεφανίδη
με τον υφυπουργό Αθλητισμού, ύστερα από ανάρτηση της κορυφαίας αθλήτριας μας στο άλμα επί κοντώ στα social media. Ο λόγος; Της ζητήθηκε να επιστρέψει χρήματα που αντιστοιχούν στο πριμ κατάκτησης του χάλκινου μεταλλίου στο παγκόσμιο κλειστού στίβου του 2016.
Σημειώστε ότι οι πρωταθλητές μας δεν έχουν λάβει μπόνους για τα μετάλλιά τους σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα κλειστού στίβου από το 2017, ενώ είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα τα εισπράξουν. «Προσπαθούν να βρουν τρόπους να γλιτώσουν χρήματα, πληγώνοντας αθλητές και, βασικά, πηγαίνοντας κόντρα στους νόμους με αστείες δικαιολογίες. Ο νυν υπουργός υποτίθεται ότι θα προσπαθούσε να το λύσει, αλλά έχουν περάσει πολλοί μήνες που δεν υπήρχε πρόοδος και ο υπουργός δεν απαντά, καν, στα email που του στέλνει κάθε κάτοχος μεταλλίου στον κλειστό στίβο από το 2016», έγραψε σε ανάρτηση της η «χρυσή» Ολυμπιονίκης στο Twitter.
Tο ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και άλλοι πρωταθλητές που κατέκτησαν μετάλλια στον κλειστό στίβο. Το ίδιο ισχύει και για διακρίσεις στην κολύμβηση σε 25αρα πισίνα.
Ο υφυπουργός επικαλείται έναν νόμο με πολλά κενά από το 1999, για γέλια στην ουσία, ο οποίος σέρνεται και ερμηνεύεται κατά περίσταση. Οι διακρίσεις έρχονται αλλά δεν πριμοδοτούνται. Πράξη που μοιάζει σαν να κλέβει κάποιος εκκλησία. Ο κ. Αυγενάκης έγραψε σε ανάρτηση-απάντηση στην Στεφανίδη, ότι έχει τη βούληση να λήξη το θέμα με νομοθετική ρύθμιση. Μήπως όμως η αντίδραση της σπουδαίας αθλήτριας του στίβου πρέπει να είναι και η αφορμή ώστε να αλλάξει ο νόμος και να ψηφισθεί ένας νέος ο οποίος θα είναι ξεκάθαρος και θα προβλέπει όλες τις πριμοδοτήσεις χωρίς κενά και παρερμηνείες. Γιατί οι πρωταθλητές/τριες των ατομικών αθλημάτων έχουν έναν λόγο παραπάνω να απολαμβάνουν την ανταμοιβή των κόπων τους.
