Ο ελληνικός αθλητισμός έχει ανάγκη από σύγχρονα μοντέλα ανάπτυξης

Λογικά αργά ή γρήγορα θα ρυθμιστεί το θέμα που έχει προκύψει με τα πριμ των αθλητών που κατακτούν μετάλλια, αλλά δεν ανταμείβονται λόγω ενός νόμου με πολλά κενά. Νόμο που δίνει το δικαίωμα για παρερμηνείες. Το έγραφα και χθες, ότι ίσως το πρόβλημα που ανέκυψε να αποτελέσει την αιτία ώστε να πάει προς ψήφιση ένας νέος νόμος περισσότερο ξεκάθαρος και δίκαιος για του Πρωταθλητές.

Αυτό όμως δεν είναι το μοναδικό παρατράγουδο του ελληνικού αθλητισμού, ο οποίος έχει πάνω του έντονα τα σημάδια της οικονομικής κρίσης. Ισως ήρθε η ώρα να γίνει και πάλι ο επανασχεδιασμός των αναπτυξιακών προγραμμάτων σε συνεργασία των Ομοσπονδιών και της Πολιτείας. Να μπει σε διαβούλευση ένα σύγχρονο αναπτυξιακό πρόγραμμα στο οποίο θα έχει συμμετοχή και το σχολείο το οποίο θα παίξει τον ρόλο του πρωτογενούς κυττάρου για την ανάπτυξη τού αθλητισμού. Οχι όμως με τις παραδοσιακές μεθόδους. Το αντίθετο. Με την επιστημονική αξιολόγηση των αθλητών-μαθητών, ώστε να κατευθυνθούν στο σπορ το οποίο σύμφωνα με τον σωματότυπό τους και το ταλέντο τους μπορούν να υπηρετήσουν και να προκόψουν καλύτερα. Αυτή η χύμα κατάσταση στην οποία τα παιδιά κατευθύνονται χωρίς καμία αξιολόγηση προς τα δημοφιλή αθλήματα, θα πρέπει να αποτελέσει πλέον παρελθόν.

Ο αθλητισμός έχει αλλάξει οργανωτική φιλοσοφία και αξιοποιώντας τα επιστημονικά εργαλεία, πετυχαίνει πράγματα τα οποία ήταν άγνωστα τις προηγούμενες δεκαετίες. Σ’ αυτό το πνεύμα θα πρέπει να συνταχθούν και οι αθλητικές Ομοσπονδίες οι περισσότερες εκ των οποίων κάνουν πολιτικές που πρώτα μέλημα έχουν την ψηφοθηρία. Αρα αναπτυξιακά αφήνουν τα σωματεία στην τύχη τους, χωρίς κατεύθυνση και επιστημονική υποστήριξη. Είναι παραδεχτό απ’ όλους ότι το αθλητικό ταλέντο περισσεύει στην Ελλάδα, αλλά θάβεται κάτω από την εσωστρέφεια και τις παλιομοδίτικες οργανωτικές δομές των σωματείων. Σκεφτείτε σε ποιο επίπεδο θα ήταν ο Αντετοκούνμπο και ο Τσιτσιπάς αν δεν έβγαιναν έξω από τα ελληνικά σύνορα. Δυστυχώς όμως το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι δεν υπάρχουν και ιδιαίτερες ευαισθησίες. Οι ομοσπονδιάρχες «καίγονται» για τις καρέκλες τους, ο εκάστοτε αρμόδιος υφυπουργός Αθλητισμού βάζει παραδοσιακά ψηλά στην ατζέντα του, τον έλεγχο του αθλητικού κινήματος και πάει λέγοντας. Αθλητικές εγκαταστάσεις που πληρώθηκαν με λεφτά των Ελλήνων φορολογούμενων παραμένουν παραμελημένες και απουσιάζει ένα ολοκληρωμένο, με επιστημονική βάση, αναπτυξιακό πρόγραμμα. Γι’ αυτό κάθε ελληνόπουλο που πετυχαίνει μεγάλες διακρίσεις αξίζει χίλια μπράβο. Γιατί κερδίζει μάχες πολεμώντας με βασικό όπλο του το ταλέντο.