Ο θάνατος έχει μαύρο χρώμα, ούτε γαλάζιο, ούτε πράσινο, ούτε κόκκινο

Οσο περνούν οι ώρες από τη μοιραία σύγκρουση των δύο τρένων, τόσο μεγαλώνει ό θυμός της ελληνικής κοινωνίας. Πλέον άνοιξαν στόματα και έγιναν καταγγελίες για τις εγκληματικές αμέλειες. Αυτές που επί σειρά ετών σέρνονται στους ελληνικούς σιδηροδρόμους χωρίς κανείς να δείξει ουσιαστική ευαισθησία, ώστε να μπουν κανόνες για την ασφαλή μετακίνηση των επιβατών. «Χωρίς σύστημα τηλεματικής, τα τραίνα μοιάζουν με αυτοκίνητο χωρίς φρένα» δήλωσε χθες ένας από τους πολλούς επαγγελματίες που γνωρίζουν πολύ καλά το θέμα.

Από τη μία οι σπαρακτικές φωνές των συγγενών για το ανείπωτο συμβάν και την απώλεια δικών τους ανθρώπων. Από την άλλη η χιονοστιβάδα των καταγγελιών που γιγαντώνει την άποψη ότι το λάθος του ανθρώπινου παράγοντα θα μπορούσε να διορθωθεί αν λειτουργούσαν τα σύγχρονα συστήματα ασφάλειας. Αυτά τα οποία επιβάλλεται σ’ όλη την Ευρώπη να υπάρχουν, πριν μπουν στις ράγες οι συρμοί. 

Ακουσα με προσοχή τον συμπατριώτη μας Πέτρο Παπαγιαννάκη, ο οποίος είναι διευθυντής των Γαλλικών σιδηροδρόμων, να δίνει απαντήσεις σ’ όλα τα «γιατί» που βασανίζουν τις οικογένειες των αδικοχαμένων στο δυστύχημα. Αισθάνθηκα υπερηφάνεια που ένας συμπατριώτης μας κατέχει υψηλόβαθμη θέση σε μία χώρα της κεντρικής Ευρώπης, αλλά συγχρόνως μεγάλωσε και η οργή Εβαλε τα χέρια επί των τύπων των ήλων και ξεγύμνωσε όλους εκείνους που επιχειρούν στην εγχώρια θλιβερή πραγματικότητα να δικαιολογήσουν το τραγικό συμβάν.

«Το 2010 λειτούργησε η γραμμή Γαλλίας-Ισπανίας με τραίνα που τρέχουν με 300 χιλ. την ώρα. Αν δεν υπήρχαν όλα τα σύγχρονα συστήματα ασφαλείας, η γραμμή δεν θα έπαιρνε άδεια» τόνισε ο κ. Παπαγιαννάκης. Στην Ελλάδα όμως του «πάμε και όπου βγει» αυτά είναι ψιλά γράμματα. Οι συντεχνιακές συγκρούσεις, το κέρδος που μπαίνει πάνω από τις ανθρώπινες ζωές, η πολιτική διαπλοκή και η ατιμωρησία οδηγούν τον κόσμο στον θάνατο. Και μετά θα γίνεται μία επιτροπή η οποία θα βγάλει ένα πόρισμα, το οποίο θα αμφισβητηθεί από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ενώ οι χαροκαμένοι γονείς θα συνεχίσουν να ζουν το δράμα τους.

Η κοινωνία δεν είναι σίγουρη ότι κάποιοι θα τιμωρηθούν γιατί σε μια εποχή ψηφιοποίησης και αυτοματισμού, βασικές λειτουργίες και υποδομές παραμένουν σε τεχνολογικό Μεσαίωνα. Τα κόμματα κρατούν, προφανώς για επικοινωνιακούς λόγους, ακόμη χαμηλούς τόνους. Δεν θα αργήσουν όμως να επενδύσουν την επόμενη ημέρα τους πατώντας πάνω στα πτώματα των Τεμπών. Χωρίς αιδώ. 

Θα βρουν σίγουρα κάποιες «Ιφιγένειες» τις οποίες θα θυσιάσουν πιστεύοντας ότι η στάχτη τους θα κρύψει την αναλγησία και την ανικανότητα τους. Ενώ θα έπρεπε να πράξουν όλα τα αναγκαία ώστε να πείσουν ότι έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο θάνατος έχει μαύρο χρώμα, ούτε γαλάζιο, ούτε πράσινο, ούτε κόκκινο. Είναι το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν στη μνήμη όσων χάθηκαν στα Τέμπη.