Στον αθλητικό βίο της Ελλάδας είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι προσωπικότητες που λόγω ιδιοσυγκρασίας και ισχυρού χαρακτήρα είχαν τη δύναμη, όχι απλά, να χαράξουν πορεία, αλλά να γίνουν τόσο επιδραστικοί στην εξέλιξη ενός αθλήματος. Ε, μία από αυτές ήταν του Γιάννη Ιωαννίδη. Για να περιγράψει κανείς τον «Ξανθό» του ελληνικού μπάσκετ θα πρέπει να αραδιάσει τα μισά επίθετα της ελληνικής γλώσσας. Γιατί ήταν ισχυρογνώμων και πεισματάρης… μέχρι θανάτου.
Κάποτε ο ίδιος είχε πει ότι «εγώ είμαι μακεδονικό κεφάλι» και η αλήθεια είναι ότι δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Μα πάνω απ’ όλα υπήρξε ένας γεννημένος νικητής, ένας άνθρωπος ήξερε μόνο να νικά και δεν δεχόταν τον όρο του «ακατόρθωτου». Το απέδειξε εξάλλου με τον πλέον εμφατικό τρόπο ως εμπνευστής και αρχιτέκτονας της σπουδαιότερης ομάδας που ανέδειξε ο ελληνικός αθλητισμός, του Αυτοκράτορα Αρη. Με πάσα ειλικρίνεια, αυτό ήταν το βασικό συμπέρασμα μετά την ολοκλήρωση της έρευνας για την καταγραφή του βιβλίου «Θεσσαλονίκη, η πόλη του μπάσκετ».
Ο Γιάννης Ιωαννίδης υπήρξε ασυμβίβαστος ακόμη και από την εποχή που δεν είχε χτίσει τον δικό του μύθο, τότε δηλαδή που ως πιτσιρικάς αποφάσισε να προστατέψει τα γδαρμένα γόνατά του (λόγω ποδοσφαίρου) και αποφάσισε την αφοσίωσή του στο μπάσκετ. Ανέκαθεν ένιωθε ότι είχε να δώσει μια μάχη με το κατεστημένο, σαν αυτή που κέρδισε την άνοιξη του 1979 όταν οδήγησε τον Αρη στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος διαλύοντας την κυριαρχία του ΠΟΚ.
Κυρίως όμως ήταν έξυπνος, ήξερε πώς να αποφύγει τις κακοτοπιές και είχε έναν μοναδικό τρόπο για να πετύχει αυτό που είχε βάλει στο μυαλό του. Σαν τη μεταγραφή του Παναγιώτη Γιαννάκη με την οποία «ενσαρκώθηκε» το μεγάλο όραμα, αυτό της Αυτοκρατορίας του Αρη. Πάντα είχε τον τρόπο του για να πετύχει αυτό που ήθελε, ήταν ικανός να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα και τη μοναδική ικανότητας συσπείρωσης όλων των εσωτερικών δυνάμεων. Αυτό δεν το κατάφερε μόνο στον Αρη αλλά και στον Ολυμπιακό τον οποίον τον πήρε από το Παπαστράτειο των λίγων εκατοντάδων φιλάθλων και τον πήγε στο ΣΕΦ της λαοθάλασσας των 15.000.
Τρία πράγματα δεν κατάφερε ο μεγάλος «Ξανθός» του ελληνικού μπάσκετ. Να κατακτήσει το άλλοτε Κύπελλο Πρωταθλητριών καθώς το σερβικό λόμπι ήταν ισχυρό, να επιστρέψει στον Αρη – όπως είχε σχεδιάσει στο μυαλό του πριν από 6-7 χρόνια – για να αναλάβει την ταλαιπωρημένη ομάδα μπάσκετ αλλά και να εκδώσει το βιβλίο που τόσο ήθελε με τα συστήματα και μερικές από τις εμπειρίες του σε μια διαδρομή πέντε δεκαετιών.
Την προεργασία αυτού (μας) την είχε «αποκαλύψει» στη «Μ» σ’ εκείνη τη συνέντευξη με τον Δημήτρη Δραγώγια και του λόγου μου. Εκείνη τη μέρα ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν ήταν ο αδέκαστος, ο πολέμαρχος, ο ασυμβίβαστος, ο αυθόρμητος επαναστάτης. Ο ήχος από τα τύμπανα του πολέμου είχε πάψει να ηχεί στ’ αυτιά του. Γιατί έτσι έβλεπε τον ανταγωνισμό. Σαν έναν πόλεμο που έπρεπε να κερδίσει. Γι’ αυτό είχε θαυμαστό επίπεδο αφοσίωσης και συνήθιζε να δέχεται όλα τα βέλη των αντιπάλων. Αυτό ήθελε εξάλλου και ο ίδιος. Αντίο μεγάλε Γιάννη Ιωαννίδη…
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
