O
ΠΑΟΚ μπήκε ανεξήγητα νωχελικός στο ματς και η νωθρότητα των παικτών του «παντρεύτηκε» με σύγχυση και σαστιμάρα όταν η Ομόνοια συνέλαβε κοιμώμενη την άμυνά τους και κατόρθωσε να προηγηθεί. Η αντίδρασή τους ήταν νευρική και φλύαρη.
Οι Κύπριοι κλείστηκαν πίσω και ήταν σαφές ότι έπρεπε να βρεθεί τρόπος να διασπαστεί η άμυνά τους, αλλά δεν υπήρχε ταχύτητα στην κίνηση και έμπνευση. Μάλιστα, ο γενικότερος εκνευρισμός που επικράτησε έδειχνε ότι πιο πιθανό ήταν να δεχτούν κι άλλο γκολ παρά να ισοφαρίσουν κι αυτό γιατί η Ομόνοια δεν έβρισκε μόνο ελεύθερους χώρους αλλά και την αμυντική λειτουργία του ΠΑΟΚ προβληματική.
Με ένα άστοχο μακρινό σουτ του Ζίβκοβιτς όλο κι όλο ήταν αδύνατο να αλλάξει η κατάσταση. Κι όμως, αφού μια κοντινή κεφαλιά του Κρέσπο έφυγε άουτ, ήρθε η ισοφάριση με έναν τρόπο που κανείς ίσως δεν περίμενε να δει με βάση την εικόνα του ΠΑΟΚ μέχρι εκείνη τη στιγμή. Εναν τρόπο υπέροχο, με πρωταγωνιστές τον Ζίβκοβιτς και τον
Ελ Καντουρί, που ζωγράφισαν στην κυριολεξία με το 1-2 που έπαιξαν, για να έρθει ο
Τζόληςκαι με ένα ωραίο σουτ στην κίνηση να στείλει την μπάλα στα δίχτυα.
Ο εκνευρισμός υποχώρησε, το ηθικό επανήλθε και, επιτέλους, οι παίκτες του ΠΑΟΚ είχαν ξυπνήσει. Μέχρι τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου έπαιξαν μονότερμα την Ομόνοια, που δεν πέρασε καν τη σέντρα και έδειξαν ότι στο δεύτερο ημίχρονο θα πάρουν τη νίκη, αρκεί να... μην ξαναπέσουν για ύπνο.
Με τον ΠΑΟΚ να πιέζει και την Ομόνοια να ψάχνει την αντεπίθεση άρχισε και το δεύτερο ημίχρονο. Μια διπλή απόκρουση του Ζίβκοβιτς και η βοήθεια της τύχης που έστειλε την μπάλα στο δοκάρι, μετά από απίστευτη γκάφα του Κρέσπο, κράτησαν το σκορ στο 1-1, ωστόσο το ζητούμενο ήταν να βρεθεί ο τρόπος για να έρθει το δεύτερο γκολ και οι παίκτες του ΠΑΟΚ, παρά την υπεροχή τους, δεν μπορούσαν να γίνουν απειλητικοί.
Ενα πλασέ άουτ από πολύ κοντά του Ελ Καντουρί και ένα σουτ του Μουργκ που αποκρούστηκε όπως-όπως από τον τερματοφύλακα ήταν ό,τι παρουσίασε ο ΠΑΟΚ επιθετικά, μαζί βέβαια με... άπειρες σέντρες και μια ντουζίνα κόρνερ που δεν δημιούργησαν ούτε μία αξιόλογη φάση.
Τελικά, βρέθηκε, αντί για το γκολ, ένας ακόμη φανταχτερός τρόπος «αυτοκτονίας». Ο Ελ Καντουρί έχασε την μπάλα στα καλά καθούμενα σαν υπνωτισμένος, κυνήγησε τον αντίπαλό του και, για να διορθώσει το λάθος, τον έσπρωξε και τον ξάπλωσε φαρδιά-πλατιά κάτω. Η δεύτερη γκάφα πληρώθηκε ακριβά. Πέναλτι, που αν ο Ζίβκοβιτς στεκόταν ακίνητος θα πήγαινε η μπάλα πάνω του, 2-1 και... αντίο Ευρώπη.
Πολύ φυσιολογικά και δικαιολογήμενα. Οταν παίζεις δύο φορές με την Ομόνοια και έχεις μία ήττα και μια ισοπαλία, είσαι άξιος της μοίρας σου, όταν μάλιστα εσύ ο ίδιος έχεις διαλύσει την Αιντχόφεν στην Τούμπα και έχεις φέρει ισοπαλία με τη Γρανάδα στην Ισπανία.
ΥΓ. Του χρόνου πάλι, πρώτα ο Θεός...
