Μπορεί
η Εθνική μας ομάδα να νικήσει την Σκωτία
στην έδρα της και να ανέβει στην πρώτη
κατηγορία του Nations League;
Φυσικά και μπορεί και απόδειξη είναι
το δεύτερο ημίχρονο στο Καραϊσκάκη...
Ωστόσο, θα μου επιτρέψετε να διαφοροποιηθώ
κάπως από την-σε μεγάλο
βαθμό λογική-στάση που
κρατάνε από χθες το βράδυ οι περισσότεροι
Ελληνες δημοσιογράφοι: Δεν πρέπει να
λέμε συνεχώς στους διεθνείς μας ότι
είναι πιο ταλαντούχοι από τους Σκωτσέζους,
«δεν πειράζει που χάσαμε, θα τα διορθώσουμε
όλα στο Χάμπτεν Παρκ». Άθελα μας
δημιουργούμε ένα κλίμα εφησυχασμού που
μπορεί τελικά να επηρεάσει καταλυτικά
την έκβαση της δεύτερης αναμέτρησης.
Κατά
την ταπεινή εκτίμησή μου, το κυρίαρχο
ερώτημα από χθες μετά το τελευταίο
σφύριγμα του Γερμανού Στίλερ που μας
άφησε με το παράπονο ότι έδωσε ένα κάπως
τραβηγμένο πέναλτι στους αντιπάλους
μας, θα έπρεπε να είναι: «γιατί χάσαμε
αφού έχουμε πιο ποιοτική ομάδα από τους
Σκωτσέζους;».
Θα
επιχειρήσω να δώσω ορισμένες απαντήσεις:
-Χάσαμε
γιατί πετάξαμε στα σκουπίδια ένα ολόκληρο
ημίχρονο, μετά τρέχαμε και, όπως
αποδείχθηκε, ο χρόνος δεν μας έφτανε
για να μειώσουμε έστω την ζημιά (να
πάρουμε τουλάχιστον την ισοπαλία).
-Χάσαμε
γιατί ο Γιοβάνοβιτς δεν
δικαιώθηκε σε ορισμένες από τις επιλογές
του και κυρίως στο ότι άφησε αρκετό
χρόνο να κυλήσει για να κάνει αλλαγές,
με ορισμένες από αυτές να δημιουργούν
πολλές συζητήσεις. Στο κεφάλαιο προπονητής
θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω και αυτό
θα συνέβαινε, όποιος και αν καθόταν στον
πάγκο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματός
μας. Η Εθνική έχει την τύχη να διαθέτει
μία καλή φουρνιά παικτών, με ποιοτικές
λύσεις σε κάθε θέση-υπάρχει και μία
εξαίρεση στον κανόνα και θα επιστρέψω
σε αυτό λίγο παρακάτω-οπότε το ποιος
παίζει βασικός, ποιος μπαίνει αλλαγή
και ποιος μένει στον πάγκο θα είναι
σταθερά θέμα συζήτησης, ειδικά αν δεν
έρχονται καλά αποτελέσματα όπως χθες.
Γιατί δεν έπαιξε ο φορμαρισμένος Παυλίδης
από την αρχή; Γιατί δεν προτιμήθηκε έστω
σε κάποιο διάστημα του αγώνα ο Μουζακίτης
για να μας δώσει την καλή κάθετη πάσα
κόντρα σε μία υπερβολικά κλειστή άμυνα
στο δεύτερο μέρος; Γιατί, ενώ και οι
Σκωτσέζοι μας «έστελναν» στις σέντρες
δεν προτιμήθηκε κάποια στιγμή το πιο
γλυκό αριστερό πόδι της Εθνικής, ο
Γιαννούλης ή και ο Βαγιαννίδης από τα
δεξιά; Γιατί βγήκε ο Τζόλης που ήταν ο
πιο επικίνδυνος παίκτης του αντιπροσωπευτικού
συγκροτήματός μας όσο αγωνίστηκε; Αυτά
τα συγκεκριμένα ερωτήματα μπορεί να
εκφράζουν τον γράφοντα είναι όμως
σίγουρο ότι υπήρχαν δεκάδες άλλα που
θα μπορούσαν να θέσουν οι Ελληνες
φίλαθλοι, αφού η προσέγγιση σε έναν
ποδοσφαιρικό αγώνα είναι υποκειμενική
και ο καθένας έχει μία άποψη.
Τις
αποφάσεις, όμως, τις παίρνει ο Γιοβάνοβιτς
και εκείνος είναι που πρέπει κάθε φορά
να βρίσκει τις πιο ταιριαστές επιλογές
για κάθε παιχνίδι. Αυτή, άλλωστε, είναι
και η κυρίως δουλειά ενός εκλέκτορα
Εθνικής ομάδας που δεν έχει την δυνατότητα
να δουλεύει καθημερινά με ένα γκρουπ
παικτών και να δημιουργεί αυτοματισμούς
και ένα δομημένο στην κάθε λεπτομέρεια
τρόπο ανάπτυξης.
Ο
Καρέτσας μας άρεσε πολύ γιατί έχει
στοιχεία που έλειπαν
Από
χθες, πάντως, ο Γιοβάνοβιτς και το τιμ
του γνωρίζουν ότι διαθέτουν και ένα ακόμη
πολύ ποιοτικό «επιθετικό» όπλο, τον
Κωνσταντίνο Καρέτσα που αν και ο νεότερος
παίκτης (σε ηλικία
17 ετών, τεσσάρων μηνών και
μιας μέρας) που έχει αγωνιστεί σε επίσημο
αγώνα στην ιστορία της εθνικής Ελλάδας,
έδειξε στοιχεία παίκτη που μπορεί να
παρασύρει όλη την υπόλοιπη ομάδα και
ειδικά χθες, πρώτο απ' όλους τον Κωνσταντέλια. Ο
άσος του ΠΑΟΚ έμοιαζε σαν να αφυπνίστηκε
από την ώρα που μπήκε ο ομογενής άσος
στο ματς και άρχισε και αυτός να παράγει
φάσεις.
Αυτό
που περισσότερο μου άρεσε στον Καρέτσα
ήταν η διάθεσή του να ψάξει συνεχώς, με
θράσος, το ένας εναντίον ενός, καθώς και το
γεγονός ότι δεν είχε ημιτελείς προσπάθειες.
Είτε θα σούταρε, είτε θα σέντραρε, πάντως,
ολοκλήρωνε κάθε ενέργειά του και ήταν
ο παίκτης που αναστάτωνε την σκωτσέζικη
άμυνα. Αξίζουν τα εύσημα στους ανθρώπους
της ΕΠΟ και του αντιπροσωπευτικού
συγκροτήματος που κινήθηκαν μεθοδικά
και τον ώθησαν να βγάλει αυτό που ένιωθε
για την πατρίδα του και να επιλέξει την
ελληνική φανέλα και όχι την βελγική. Ας
μην του φουσκώνουμε τα μυαλά, όμως, του
πιτσιρικά. Όλοι μας περιμένουμε
περισσότερα από εκείνον στην συνέχεια,
όχι γιατί είμαστε σκληροί απέναντί του,
αλλά απλά επειδή μας έδειξε ότι έχει
πληθωρικό ταλέντο και μπορεί να κάνει
πολλά ακόμη πράγματα μέσα στο γήπεδο.
Ο
τύπος του χαφ που πρέπει να… γεννήσει
το ελληνικό ποδόσφαιρο
Κλείνοντας,
θα ήθελα να συμφωνήσω σε μία παρατήρηση
που έκανε ο Γιοβάνοβιτς πριν το ματς, ότι σε αυτό το
ματς θα ήταν απαραίτητος ο Κωστούλας,
γιατί έχει στοιχεία που λείπουν από την
επίθεση της Εθνικής μας και να καταθέσω
μία σκέψη που την κάνω πολυ καιρό τώρα:
Η Ελλάδα στην μεγαλύτερη ποδοσφαιρική
στιγμή της, την κατάκτηση του
EURO 2004,
έφτασε γιατί είχε μία πολύ ποιοτική
φουρνιά παικτών και κυρίως πολλά μαζεμένα,
ποιοτικά χαφ. Η τωρινή φουρνιά έχει
πολλούς καλούς μέσους (χθες πλήρωσε το
γεγονός ότι είχε απόντες όπως ο Μπκασέτας και ο Κουρμπέλης), όμως, η αλήθεια είναι ότι της
λείπει και ένας πολύ ποιοτικός μέσος,
με πλούσια προσόντα και με
σωματοδομή διαφορετική από τους
υπόλοιπους χαφ της. Παρατηρούσα τον
τρόπο που κινούταν ο Μακ Τομινέι, με το
τρομερό κορμί για μέσος και σκεφτόμουν
ότι θα πρέπει και η χώρα μας να παράξει
παρόμοιας σωματοδομής και στιλ παιχνιδιού, μέσους.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube
