Φτάσαμε στο φινάλε. Ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ από συνάδελφο με τίτλο «οι στιγμές του Euro», το οποίο θα φιλοξενήσω σήμερα στη στήλη μου, με προκάλεσε αλλά συγχρόνως και μου έδωσε την ευκαιρία να απαντήσω, ποιες στιγμές εγώ προσωπικά κράτησα από τη φετινή διοργάνωση.
Διαβάστε το: «Τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα της ζωής μας. Έρχονται και φεύγουν. Ο χρόνος κυλά αδυσώπητα, οι εικόνες τους γεμάτες παρελθόν. Βγαίνουν κάθε φορά που έρχεται το σφύριγμα της έναρξης, εκεί κοντά στο σούρουπο και επιμένουν να ξαναζήσουν με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Και ναι, ζουν πιο έντονα και αυτή η νοσταλγία που δημιουργείται λες και είναι κάθε φορά στη μόδα. Κάθε τέσσερα χρόνια μας χτυπούν την πόρτα. Μας ξεσηκώνουν και όταν αναχωρούν, μοιάζουν με τα κιτρινισμένα φύλλα στην άκρη του δρόμου. Σε συνοδεύουν όμως αόρατα και έως ότου έρθει η επόμενη φορά. Στιγμές λοιπόν… τι είναι τα περίφημα Euro. Είναι το πέναλτι του Πανένκα το 1976, που έδωσε το πρώτο τρόπαιο στην Τσεχολοβακία, αυτό που έστειλε την μπάλα πάνω από τον πεσμένο Γερμανό «κίπερ» Μάγιερ και έμεινε στην ιστορία ως «χτύπημα Πανένκα».
Είναι η πρώτη συμμετοχή της Ελλάδας το 1980 στην Ιταλία, το παρθενικό γκολ σε τελική φάση από το Νίκο Αναστόπουλο και η ισοπαλία χωρίς αντίκρισμα με τη Δυτική Γερμανία. Είναι το ρεκόρ των 9 γκολ του Πλατινί στη Γαλλία το 1984. Πικραμένη στην απώλεια του Μουντιάλ δύο χρόνια νωρίτερα, εκείνη την περίοδο των «πετεινών» έδρεψε δάφνες στον τελικό απέναντι στην Ισπανία. Είναι το απίστευτο βολ – πλανέ του Φαν Μπάστεν από πλάγια θέση και με την μπάλα λες και ήταν τηλεκατευθυνόμενη, να καταλήγει στα δίχτυα της Σοβιετικής Ένωσης το 1988. Ένας θρίαμβος για την Ολλανδία. Είναι το θαύμα της Δανίας το 1992. Μπήκε από το παράθυρο γιατί δεν μετείχε ένεκα πολέμου η Γιουγκοσλαβία. Εκείνη η διοργάνωση υπήρξε η πρώτη μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και τα απόνερα πολιτικής χροιάς δεν πέρασαν ντούκου. Γιατί το ποδόσφαιρο ή ο αθλητισμός γενικότερα, αφορούν τα πάντα στη ζωή.
Είναι η πρώτη φορά με 16 ομάδες στην τελική φάση: το 1996. Και η δοκιμή του αποτυχημένου «χρυσού γκολ», που όμως έδωσε τον τίτλο στη Γερμανία, με το γκολ του Μπίερχοφ στην παράταση κόντρα στου Τσέχους. Είναι ο Ότο και ο Άγγελος. Το πιο γλυκό (αθλητικό) παραμύθι της ζωής μας. Το ευρωπαϊκό του 2004 που φώλιασε για τα καλά στις ψυχές μας και δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Η Πορτογαλία έγινε μπλε και εκείνη η χαρά των Ελλήνων απλά ποτίζει παντοτινά τα πρόσωπα όλων. Είναι η παρουσία που ενόχλησε και πλήγωσε το 2008. Η Ελλάδα με την αύρα της πρωταθλήτριας Ευρώπης θέλησε να υπερασπιστεί το προφίλ της στη συνδιοργάνωση της Ελβετίας και της Αυστρίας. Έφυγε όμως με τρεις κολλητές ήττες και με πεσμένα τα φτερά των φιλοδοξιών της. Είναι το 2021, αφού λόγω κοβιντ-19 δε διεξήχθησαν οι αγώνες το 2020. Ο τίτλος για το τουρνουά έμεινε, αλλά 11 χώρες και 11 γήπεδα (λες και είχαμε ΝΒΑ) διοργάνωσαν το ευρωπαϊκό ένα χρόνο μετά. Με την Ιταλία να πανηγυρίζει και το VAR να μπαίνει επίσημα σε παιχνίδια τελικής φάσης Εθνικών ομάδων».
Η απάντηση μου λοιπόν στην ερώτηση ποιες στιγμές κράτησα από αυτό το Euro, δυστυχώς δεν έχει σχέση με την ποιότητα του και το επίπεδο του, ούτε με τις όμορφες στιγμές που παρουσίασε. Μπορεί να θυμάμαι κάπως τον πιτσιρικά Γιαμάλ ή τον πολύπειρο Κρόος και τις συναρπαστικές εξελίξεις με τη διαδικασία των πέναλτι κυρίαρχο στοιχείο, όμως εκείνο που μου έμεινε σαν πυρωμένο καρφί στη σκέψη και στην ψυχή μου, ήταν το ανεμπόδιστο πάρτι των υποανάπτυκτων (Ουτσεκάδες και γκρίζοι λύκοι) και η ανεκδιήγητη ως απαράδεκτη αντίδραση της διοργανώτριας Αρχής που άφησε ελεύθερα αυτά τα θρασίμια, να μολύνουν γήπεδα και θεσμούς.
ΥΓ: Ασφαλώς και δε θεωρούμε ποινή την επιβληθείσα των δύο αγωνιστικών στον θρασύτατα προκλητικό Μερίχ Ντεμιράλ. Ούτε τα μερεμέτια με κάτι ψιλό πρόστιμα για τους αδιόρθωτους Ουτσεκάδες.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube
