Συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τον μεγαλύτερο θρίαμβο του ελληνικού ποδοσφαίρου, που ήταν η κατάκτηση του Euro 2004. Επιτυχία η οποία δεν είχε προηγούμενο για τα ελληνικά χρώματα και το πιθανότερο είναι, ότι δεν θα την ξαναζήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Όταν η Εθνική είχε κερδίσει την πρόκριση στο Euro της Πορτογαλίας, όσοι έβλεπαν με ρεαλισμό αυτή τη συμμετοχή, εκτιμούσαν ότι η Εθνική ομάδα είχε πετύχει τον μεγάλο της στόχο. Ήταν η δεύτερη φορά που το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα συμμετείχε σε μία ευρωπαϊκή διοργάνωση, οπότε ήταν επόμενο, και μόνο η πρόκριση να θεωρηθεί μεγάλη επιτυχία.
Η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την Εθνική Ελλάδας το 2004 είχε σημαντικά οφέλη για το ελληνικό ποδόσφαιρο, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, αλλά έχω την άποψη ότι δεν κεφαλαιοποίησε όσο έπρεπε τον θρίαμβο.
Η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος έφερε το ελληνικό ποδόσφαιρο στο προσκήνιο της διεθνούς σκηνής. Η επιτυχία της Εθνικής Ελλάδας ανέβασε την αναγνωρισιμότητα και την φήμη του ελληνικού ποδοσφαίρου παγκοσμίως.
Η επιτυχία ενίσχυσε το ενδιαφέρον των Ελλήνων για το ποδόσφαιρο. Οι εγχώριες ομάδες είδαν αύξηση στους φιλάθλους, τις πωλήσεις εισιτηρίων και τα έσοδα. Επίσης, περισσότερα παιδιά και νέοι άρχισαν να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, αυξάνοντας έτσι την ανάπτυξη ταλέντων.
Ακόμη η επιτυχία οδήγησε σε αύξηση των επενδύσεων στο ποδόσφαιρο. Οι εταιρείες έγιναν πιο πρόθυμες να χορηγήσουν ομάδες και διοργανώσεις, και οι σύλλογοι επένδυσαν περισσότερα για την ανάπτυξη των υποδομών και των Ακαδημιών τους.
Η διάκριση των Ελλήνων ποδοσφαιριστών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα τους έκανε πιο ελκυστικούς για ομάδες του εξωτερικού, οδηγώντας σε μεταγραφές Ελλήνων παικτών σε κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Αυτό αύξησε το επίπεδο εμπειρίας και δεξιοτήτων των Ελλήνων ποδοσφαιριστών.
Η κατάκτηση του Euro 2004 δημιούργησε πρότυπα για τους νέους ποδοσφαιριστές, με τους διεθνείς του 2004 να γίνονται ήρωες και παραδείγματα προς μίμηση. Αυτό ενέπνευσε την επόμενη γενιά ποδοσφαιριστών και καλλιέργησε το όνειρο ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να πετύχει μεγάλες επιτυχίες.
Η επιτυχία αύξησε την πίεση προς το κράτος και τις ΠΑΕ για να βελτιώσουν τις υποδομές ποδοσφαίρου, όπως τα γήπεδα και τις εγκαταστάσεις προπόνησης. Οι βελτιωμένες υποδομές συνέβαλαν στην ανάπτυξη του αθλήματος σε όλα τα επίπεδα.
Η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος αύξησε το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας και της ενότητας στη χώρα, κάτι που ξεπερνά το ποδόσφαιρο και επηρεάζει θετικά την κοινωνία συνολικά. Αυτά τα οφέλη δείχνουν πώς η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την Εθνική Ελλάδας το 2004 δεν ήταν απλά μια αθλητική επιτυχία, αλλά είχε και σημαντικές επιδράσεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο και την κοινωνία γενικότερα.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο όμως κεφαλαιοποίησε σ’ όλο το μέγεθος του τον θρίαμβο της 4ης Ιουλίου 2004 στο Ντραγκάο, στο Πόρτο; Όσοι δεν αναλύουν επιδερμικά τα όσα έγιναν τα 20 χρόνια που ακολούθησαν, απαντούν αρνητικά.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν άλλαξε... συνήθειες.
Μπορεί σε συλλογικό επίπεδο να έγιναν βήματα προόδου, να υπήρξαν χρονιές που το Πρωτάθλημα έγινε περισσότερο ανταγωνιστικό, αλλά η εσωστρέφεια παρέμεινε.
Ο έλεγχος της διοίκησης της ΕΠΟ, συνεχίζει να αποτελεί το διακύβευμα των ιδιοκτητών και μετά τη Super League1 στα Πρωταθλήματα επικρατεί χάος. Ο χρόνος κυλάει και δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη αν το Πρωτάθλημα της Super League2 θα γίνει με δύο ή έναν όμιλο, ενώ αυτό της Γ’ Εθνικής είναι το περισσότερο σύντομο ανέκδοτο. Η δομή του έχει μόνο ψηφοθηρική βάση και όχι την ανάπτυξη της κατηγορίας. Το ελληνικό στοιχείο απουσιάζει εμφατικά από τις ομάδες της Super League1 και οι πηγές των εσόδων είναι συγκεκριμένες.
Οι κακές συνήθειες λοιπόν δεν άλλαξαν και η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε. Αντιστοίχως το μπάσκετ εκμεταλλεύτηκε σε μέγιστο βαθμό την επιτυχία του 1987. Σε συνεργασία Ε.Ο.Κ. και κράτους, κατασκευάστηκαν γήπεδα, επιμορφώθηκαν προπονητές και εκπονήθηκαν αναπτυξιακά προγράμματα.
Στο ποδόσφαιρο οι διαιτητές που σφυρίζουν την Κυριακή, εξακολουθούν να αποτελούν το κύριο θέμα συζήτησης και δημοσιευμάτων, και νέες «παράγκες» έχουν δημιουργηθεί.
Η επιτυχία της Εθνικής το 2004 είχε αφετηρία τον Ρεχάγκελ που έδιωξε την εσωστρέφεια και έβαλε στον «πάγο» όλες τις παθογένειες. Έκλεισε τις πόρτες σε παράγοντες και παραγοντίσκους, ενέπνευσε τους ποδοσφαιριστές κι έτσι η Εθνική έφτασε στον ανεπανάληπτο θρίαμβο.
Ναι, υπήρξαν κέρδη για το ελληνικό ποδόσφαιρο από την επιτυχία της Πορτογαλίας, αλλά όχι τόσα που μετά από 20 χρόνια να μιλάμε για την απόλυτη κεφαλαιοποίηση της.
Οι διεθνείς που σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία της Ευρώπης, αναζητώντας καλύτερο επαγγελματικό προορισμό, επέστρεψαν με εμπειρίες αλλά δεν αξιοποιήθηκαν. Η τοξικότητα παραμένει, όπως και οι εντάσεις. Ο ποδοσφαιρικός πολιτισμός, μπορεί να αποτελεί κυρίαρχη προτεραιότητα σ’ όλη την Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα ακόμη ασχολούμαστε με τα πρόσωπα και όχι με το θέαμα και την απόλαυση του.
