Γκαβέλας: Το χαμόγελο από «χρυσάφι», η πειθαρχία των μοναχών και ο στρατηγός

Έπιασε στα χέρια του το χρυσό μετάλλιο, το επεξεργάστηκε και ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Κρέμασε το «πολύτιμο» του στο στήθος και ένιωσε να δικαιώνονται οι κόποι μιας χρονιάς. Ο Νάσος Γκαβέλας έκοψε πρώτος το νήμα στα 100μ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ΑΜΕΑ που διεξήχθη στο Παρίσι. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Κοιτώντας κανείς την συλλογή του θα βρει το χρυσό σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ενώ είναι και κάτοχος του πανευρωπαϊκού και του παγκόσμιου ρεκόρ στα 100μ, στα 200μ και στα 60μ. Θα έλεγε κανείς ότι έχει κάθε μετάλλιο που ονειρεύεται κάθε αθλητής. Εκείνος, όμως, βάζει συνεχώς νέους στόχους και συνεχίζει το ταξίδι του αυτό με τη χαρά και την ανυπομονησία ενός μικρού παιδιού. 

Ο 23χρονος αθλητής μίλησε στο Metrosport.gr για την προετοιμασία και την κούρσα στο Παρίσι, τα συναισθήματα του όταν άγγιξε το χρυσό μετάλλιο και τους επόμενους στόχους του. Διηγήθηκε το πώς άρχισε την ενασχόληση του με τον στίβο, τη συμβολή του Νέστορα Κολοβού στην εξέλιξη του και τις συμβουλές που έχει πάρει από τη Νίκη Μπακογιάννη. 

Επιπλέον, ξετύλιξε το κουβάρι της πορείας μέχρι τη διάγνωση του προβλήματος στην όραση, τις πρώτες του αντιδράσεις, την αντιμετώπιση των συμμαθητών του που τον στεναχώρησε και το πως κατάλαβε ότι οι αληθινοί φίλοι ποτέ δεν φεύγουν.

Αναφέρθηκε στην καθημερινότητα και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία τονίζοντας ότι έχουν γίνει βήματα προόδου τόσο στους χώρους και στα φανάρια όσο και στη συμπεριφορά και την αντιμετώπιση των ανθρώπων. Τέλος, αναφέρθηκε στο πτυχίο που πήρε στην ψυχολογία και εξήγησε τα οφέλη της συναναστροφής του με τους μοναχούς στο μοναστήρι.

Το Metrosport.gr ήρθε σε επαφή και με τον οδηγό του Νάσου Γκαβέλα στους αγώνες και αθλητή του Αλέξανδρου Μακεδονίας, Δημήτρη Χρυσάφη, ο οποίος μας εξήγησε πώς προέκυψε η συνεργασία με το Νάσο, τους ενδοιασμούς που είχε και τις αλλαγές που έπρεπε να κάνει για να αναλάβει κάτι τόσο σημαντικό.

Επιπλέον, μιλήσαμε με τον προπονητή του, Νέστορα Κολοβό, για να μας λύσει την απορία για την αντίδραση του όταν είδε το νεαρό αθλητή να τον πλησιάζει και να του λέει «Θέλω να με κάνεις Ολυμπιονίκη» ενώ μας σύστησε το Νάσο εντός και εκτός ταρτάν.

«Δεν έχω συνειδητοποιήσει τι κάναμε»

Πώς βίωσες την εμπειρία του Παγκοσμίου;

«Η εμπειρία ήταν φανταστική. Το κλίμα ήταν ευχάριστο και αυτό μου άρεσε πολύ. Είχαμε προετοιμαστεί πολύ καλά με τις προπονήσεις και τις προσομοιώσεις των αγώνων που κάναμε στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι με δυσκόλεψε το πρωινό ξύπνημα, σηκωθήκαμε στις 5.30 το πρωί γιατί στις 9 ήταν ο προκριματικός. Ο κ. Νέστορας μας ζήτησε να κερδίσουμε τη σειρά και να κάνουμε καλό χρόνο γιατί η επίδοση θα μετρούσε για τον ημιτελικό. Ο αγώνας μας βγήκε καλά και προκριθήκαμε. Το απόγευμα επιστρέψαμε στο γήπεδο για τον επόμενο. Κάναμε μια καλή κούρσα στα ημιτελικά και βρεθήκαμε στον τελικό. Ένιωθα λίγο κουρασμένος στην τελική κούρσα και με μπέρδευαν οι εναλλαγές του καιρού. Ωστόσο, επικεντρώθηκα στην κούρσα και μας βγήκε πολύ καλά. Κάναμε καλή εκκίνηση, ένιωθα ότι ήμασταν μπροστά, μου είπε ο Δημήτρης «τώρα» για να τερματίσω και άρχισα να πανηγυρίζω. Ήμασταν πρώτοι. Και στις τρεις κούρσες είχαμε τον αέρα κόντρα. Κάποια στιγμή στην πρωινή κούρσα ένιωθα ότι θα με πάρει ο αέρας (γέλια)».

Ποια τα συναισθήματα σου όταν πήρες το χρυσό;

«Συγκινήθηκα και η αλήθεια είναι ότι ηρέμησα. Το χάρηκα πολύ γιατί είχαμε δουλέψει πολύ. Μου έφυγε η πίεση και το άγχος. Αγωνίζεσαι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και θέλεις να κάνεις κάτι καλό. Πανηγύρισα λίγο και μετά έπεσα κάτω. Κάθε φορά πέφτω κάτω, δεν ξέρω γιατί (γέλια). Στην απονομή ανέβηκα στο βάθρο, άκουσα την ιστορία του προέδρου της Παραολυμπιακής που μας εξηγούσε γιατί μας κάνει εκείνος τη βράβευση και έπειτα πήρα το μετάλλιο στα χέρια μου. Το επεξεργάστηκα και χαμογέλασα. Ήταν ιδιαίτερο και συγκινήθηκα όταν άκουσα τον Εθνικό μας Ύμνο. Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή και ούτε τώρα το έχω καταλάβει».

Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;

«Αγωνιστικά, δεν ξέρω ακόμη σε ποια μίτινγκ θα συμμετέχω. Έχει βγει το πρόγραμμα αλλά πρέπει να το σχεδιάσουμε με τον προπονητή μου. Φυσικά, οι μεγάλοι μου στόχοι είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το Μάη και τον Σεπτέμβριο οι Παραολυμπιακοί».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη kolovosnestoras (@kolovosnestoras)

«Η μυρωδιά του ταρτάν μοιάζει με το καλύτερο άρωμα του κόσμου»

Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθείς με τον στίβο;

«Όταν ήμουν σε γήπεδο στίβου, ένιωθα τόσο οικεία, τόσο μαγικά. Από μικρός είχα αυτή την αίσθηση σε κάθε αγώνα, η μυρωδιά του ταρτάν έμοιαζε με το καλύτερο άρωμα του χρόνου. Μου άρεσε να παίρνω μέρος σε αγώνες από μικρός, γνώρισα τον κ. Νέστορα μετά, με ανέλαβε, συμμετείχα σε αγώνες. Στο Λύκειο αποφάσισα να ακολουθήσω τον στίβο και κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ σήμερα».

Δοκίμασες και άλλα αθλήματα;

«Έκανα μήκος, 100μ και 200μ. Εκτός στίβου έκανα πολλά αθλήματα, όπως μπάσκετ, κολύμβηση, ποδόσφαιρο, τένις, πολεμικές τέχνες, ενόργανη. Δοκίμαζα το καθετί».

Τι σε μαγνητίζει στα 100μ;

«Η ένταση, η αδρεναλίνη».

Θα ήθελες να δοκιμάσεις τις μεγαλύτερες αποστάσεις;

«Ούτε για πλάκα (γέλια)».

Πώς διαχειρίζεσαι ένα μη επιθυμητό αποτέλεσμα ή ένα λάθος;

«Κάνω πολλές αναλύσεις για να βρω το λάθος και να το διορθώσω. Όταν δεν βλέπεις και τρέχεις, πρέπει να συνδυάσεις τις κινήσεις με το μυαλό σου. Δεν βλέπεις τις κινήσεις σου, απλά τις κάνεις. Σε κάθε άσκηση αφομοιώνεις ένα μοτίβο, ένα ρυθμό. Μεγάλο ρόλο παίζει και πόσο έχεις ρυθμίσει τον φόβο σου γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπεις και υποσυνείδητα φοβάσαι. Συζητάμε με τον Δημήτρη και τον κ. Νέστορα και βλέπουμε πως μπορούμε να βελτιώσουμε ό,τι χρειάζεται. Χρειάζεται δουλειά».

Ποια είναι η πιο δυνατή σου αγωνιστική εμπειρία;

«Η κούρσα στο Βερολίνο, όταν κέρδισα τα 100μ και ήμουν 18 ετών. Είχα κλάψει πολύ. Ήταν ένας ιδιαίτερος αγώνας, δεν μπορώ να περιγράψω το πως αισθάνθηκα. Στην ίδια διοργάνωση θυμάμαι και την κούρσα στα 200μ. Είχα φύγει πολύ καλά και δίνεται ακύρωση. Τη δεύτερη φορά άργησα, με πέρασε ο Πορτογάλος και βγήκα δεύτερος. Ήμουν πτώμα στο τέλος της κούρσας, δεν σηκώθηκα ποτέ από το έδαφος. Ήρθε αμαξίδιο και με πήρε εκτός (γέλια). Φυσικά, η εμπειρία στο Τόκιο και τώρα στο Παγκόσμιο ήταν ξεχωριστές αλλά τότε ήμουν μικρός και μου έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό».

Πώς βίωσες τη συμμετοχή σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο; Τι κρατάς;

«Ήταν μια μεγάλη και πρωτόγνωρη εμπειρία. Έμαθα πόσο σημαντικό είναι να είμαι ψύχραιμος, να έχω εμπιστοσύνη στη δουλειά που έχω κάνει και να πιστεύω ότι θα πετύχω. Αν δεν το πιστέψεις, δεν μπορείς να το κάνεις».

Ποιο είναι το κίνητρο σου για να συνεχίσεις μετά από χρυσό σε Ευρωπαϊκό, Παγκόσμιο και Ολυμπιακούς Αγώνες;

«Η αγάπη για τον στίβο. Είναι η μαγεία της όλης διαδικασίας, η παρέα. Με γεμίζει αυτό που κάνω».

Τι σκέφτεσαι πριν την εκκίνηση κάθε κούρσας;

«Τίποτα γιατί η πρώτη και η τελευταία συμβουλή του κ. Νέστορα είναι να έχω το μυαλό μου στο χέρι του αφέτη. Εκεί πρέπει να συγκεντρώνομαι, τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν. Όταν κάθεσαι στο βατήρα, πατάς delete και τα σβήνεις όλα. Σκέφτεσαι μόνο τον εφέτη και το σύνθημα της εκκίνησης».

«Είναι τα μάτια μου ο Δημήτρης»

Γιατί επέλεξες τον Δημήτρη Χρυσάφη;

«Είναι γρήγορος, σοβαρός και μου άρεσε και ο τρόπος που αντέδρασε μετά τη νίκη του στα 60μ στον κλειστό. Τον έψαξα, τον πήρα τηλέφωνο, του εξήγησα τι ήθελα και ποιοι είναι οι στόχοι μου. Ζήτησα πληροφορίες για τον ίδιο και τους στόχους του. Ήθελα να μάθω πώς σκέφτεται και τι άνθρωπος είναι. Ήρθε στην Αθήνα, κάναμε κάποιες προπονήσεις και αποφασίσαμε να συνεργαστούμε».

Πόσο εύκολη είναι η συνεργασία σας; Η διαφορά ύψους σας δυσκόλεψε;

«Είναι μια όμορφη και καλή συνεργασία. Φυσικά, ήθελε προσαρμογή. Έπρεπε ο Δημήτρης να μάθει να με αισθάνεται, ποια είναι τα βήματα μου και το αντίστροφο. Στον αγώνα ενωνόμαστε με ένα σχοινί, νιώθει ο ένας τον άλλον. Αυτό για να το πετύχεις θέλει δουλειά και συγχρονισμό. Χρειάζεται προσαρμογή και από εμένα και από εκείνον για να γίνουμε ένα. Ο Δημήτρης το πίστεψε και αφοσιώθηκε».

Πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος του συνοδού σου;

«Είναι σημαντικός ο ρόλος του. Πρέπει να έχει την άνεση να τρέξει. Είναι τα μάτια μου, τα χέρια μου, τα πόδια μου. Έχει ευθύνη γιατί έχει έναν άνθρωπο δίπλα του που δεν βλέπει. Αν κάνει κάτι λάθος, μπορεί να καθυστερήσει εμένα και το αντίστροφο. Χρειάζεται να έχει έλεγχο».

«Αθλητικός μου πατέρας ο Κολοβός – Αυτή τη συμβουλή μου έδωσε η Μπακογιάννη»

Πού προπονείσαι; Είσαι ικανοποιημένος από τις εγκαταστάσεις;

«Κάνω προπονήσεις στο ΟΑΚΑ. Τα εξωτερικά στάδια δεν είναι σε καλή κατάσταση. Είναι δύσκολο να τρέξεις γιατί το ταρτάν μοιάζει με γυαλί. Όταν τρέχεις ακούγεται σα μάρμαρο πια. Το χόρτο είναι καλό. Ο εσωτερικός χώρος είναι καλός, έχει καλή αίθουσα για βάρη, μαλακό ταρτάν αλλά όταν βρέχει στάζει και δεν έχει θέρμανση».

Πόσες ώρες προπονείσαι και τι περιλαμβάνει η προπόνηση σου;

«Η προπόνηση μου περιλαμβάνει ασκήσεις με βάρη, με αντιστάσεις, γίνονται μιμητικές ελλειπτικές ασκήσεις, δρόμους και πολλές εκκινήσεις στο βατήρα».

Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του προπονητή σου στην εξέλιξη σου;

«Ο κ. Νέστορας μου έδειξε το δρόμο, τον εμπιστεύτηκα. Ένιωσα εμπιστοσύνη και τον επέλεξα. Είναι ο αθλητικός μου πατέρας».

Ποια είναι η σημαντικότερη συμβουλή που σου έχει δώσει;

«Η συγκέντρωση. Να είμαι συγκεντρωμένος στην κούρσα, να μην «πετάει» το μυαλό μου».

Έχεις έρθει σε επαφή με αθλητές όπως η Μπακογιάννη, ο Δήμας. Τι έχεις μάθει από αυτούς;

«Από τον καθένα έχω πάρει κάτι ξεχωριστό. Μαθαίνεις πώς αντιμετώπισαν κάποια πράγματα ώστε να είσαι προετοιμασμένος, αν σου συμβεί κάτι παρόμοιο. Για παράδειγμα, θυμάμαι η Νίκη Μπακογιάννη μου είχε πει ότι «στην Ατλάντα είχε πολύ κόσμο αλλά δεν άκουγα τίποτα. Είχα εστιάσει στον αγώνα μου». Αυτό μου το είπε για να μου εξηγήσει ότι πρέπει να έχεις τρία πράγματα για να πετύχεις συγκέντρωση, συγκέντρωση και συγκέντρωση. Η δεύτερη της συμβουλή ήταν να ακούω. Γιατί μου είπε ότι «όποτε δεν άκουσα, έκανα λάθος». Δεν υπάρχει λόγος να παρασυρθείς. Ο Πύρρος Δήμας έρχεται συχνά στο στάδιο και μιλάμε. Μου μιλάει σοβαρά και από την καρδιά του γιατί βλέπει ότι το θέλω. Τον θαυμάζω και πραγματικά θέλω να μάθω πως κατάφερε να μείνει στην κορυφή για τόσα πολλά χρόνια».

«Υπάρχουν βελτιώσεις – Έχουν ευαισθητοποιηθεί περισσότερο οι άνθρωποι»

Πώς άρχισε το πρόβλημα με την όραση σου; Πώς το αντιμετώπισες δεδομένου ότι ήσουν αρκετά μικρός;

«Το πρόβλημα μου άρχισε από την ηλικία των 10. Έχω μια γονιδιακή ασθένεια, το ένα γονίδιο το έχει η μητέρα μου και το άλλο ο πατέρας μου και είναι υπολειπόμενα, ενώθηκαν σε μένα και εκδηλώθηκε με αυτό τον τρόπο. Είχα μια εκφύλιση του αμφιβληστροειδούς και σιγά σιγά άρχισα να μη βλέπω. Δεν ήξερα τι είναι. Θυμάμαι ότι πήγαινα στο σχολείο ή σε κάποια άλλη μέρη και δεν έβλεπα καλά. Σκεφτόμουν ότι απέκτησα μυωπία. Όσο περνούσε ο καιρός άρχισα να μη βλέπω τόσο καλά και τα γράμματα στα βιβλία στο σχολείο και συλλάβιζα. Προσπαθούσα να δω το επόμενο γράμμα αλλά δεν μπορούσα. Η δασκάλα μου αναρωτιόταν γιατί το κάνω αυτό και οι φίλοι μου μού έλεγαν να σταματήσω την πλάκα. Ήμουν πειραχτήρι, καθόμουν και στο τελευταίο θρανίο και νόμιζα ότι τους κοροϊδεύω (γέλια). Δυσκολευόμουν στο ποδόσφαιρο, δεν έβλεπα το μπαλάκι του τένις, δεν μπορούσα να παίξω στο PlayStation. Έτσι αρχίσαμε να το ψάχνουμε».

Πώς διαχειρίστηκες ψυχολογικά τη διαδικασία μέχρι τη διάγνωση;

«Μπήκαμε στη διαδικασία εξετάσεων και οι γιατροί μου πήραν αίμα, έκαναν γονιδιακό έλεγχο και βρήκαμε τι έχω. Το ίδιο έκαναν και όλα τα μέλη της οικογένειας μου γιατί δεν το είχε κανείς άλλος και έπρεπε να ελεγχθούν. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος γιατρός, είχα κουραστεί από τη διαδικασία αλλά ήθελα να μάθω και τι μου συνέβαινε, όπως και οι γονείς μου».

Ποια η στάση των συμμαθητών σου και πώς αντέδρασε η παρέα σου όταν έμαθαν το πρόβλημα σου;

«Με ενόχλησε η συμπεριφορά κάποιων συμμαθητών μου. Άλλαξαν όταν έμαθαν ότι δεν βλέπω. Με στεναχώρησε αυτό γιατί δεν είχε αλλάξει κάτι για μένα. Εντάξει, δεν έβλεπα αλλά έκανα τα πάντα όπως και πριν. Ωστόσο, εκεί φαίνονται οι αληθινοί φίλοι. Η παρέα μου, οι κολλητοί μου με στήριξαν και με στηρίζουν μέχρι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα για αυτούς».

Είσαι ικανοποιημένος με την προσβασιμότητα των ΑΜΕΑ;

«Δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη η πρόσβαση σε πολλά κομμάτια αλλά γίνονται βελτιώσεις. Είμαι όρθιος και όχι σε αμαξίδιο και ίσως, να είναι πιο βατό για εμένα. Τα ηχητικά φανάρια έχουν αυξηθεί σε πολλές περιοχές της Αθήνας. Θα ήθελα να υπάρχει και ένα σημάδι για να καταλαβαίνεις πότε τελειώνει το ένα σκαλοπάτι και αρχίζει το άλλο στα διάφορα κτίρια που έχουν σκάλες. Να μπορώ να το καταλάβω και να μην πέσω. Γενικά, όμως, γίνονται βήματα και αυτό είναι καλό».

Πιστεύεις ότι η κοινωνία μας είναι έτοιμη να δεχθεί τα άτομα με αναπηρία;

«Υπάρχει μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και συνέπεια, πλέον. Είναι πιο συνειδητοποιημένοι, σέβονται τους ανθρώπους με αναπηρία. Βέβαια, υπάρχουν κάποιοι που με φοβούνται δεδομένου και της κατάστασης της κοινωνίας. Αναρωτιούνται πώς γίνεται τόσο νέο παιδί να μη βλέπω και πιστεύουν ότι θέλω να τους κλέψω, Ανθρώπινα είναι όλα και παίζει μεγάλο ρόλο και η παιδεία που έχει ο καθένας».

«Με τους μοναχούς νιώθω ηρεμία και ελευθερία»

Εκτός στίβου με τι ασχολείσαι;

«Μου αρέσουν τα αυτοκίνητα και οι εκδρομές. Θέλω να μπαίνω στο αυτοκίνητο, να ανοίγω το ράδιο και να κάνω βόλτες. Είναι αυτή η ελευθερία που νιώθεις όταν κινείται το αυτοκίνητο».

Οι σπουδές στην ψυχολογία πώς προέκυψαν;

«Ήταν από τις πρώτες μου επιλογές. Μου αρέσει να προσφέρω και πίστευα ότι θα με βοηθήσει και εμένα. Μου άρεσαν τα μαθήματα και οι καθηγητές. Πιστεύω ότι λόγω της εμπειρίας που έχω, θα μπορώ να βοηθήσω καλύτερα και τους ανθρώπους με αναπηρία. Είναι διαφορετικό να το ξέρεις απλά από διηγήσεις και να το βιώνεις».

Επιλέγεις για τις διακοπές σου να επισκέπτεσαι κάποιο μοναστήρι. Τι σου προσφέρει η συναναστροφή με τους ανθρώπους που ζουν εκεί;

«Η καθημερινότητα μου έχει ένταση και στις διακοπές θέλω να χαλαρώσει η ψυχή και το μυαλό μου. Με τους μοναχούς νιώθω ηρεμία και ελευθερία. Μου μεταδίδουν μια γαλήνη. Με γεμίζει η παρέα τους και ο τρόπος ζωής τους. Μαθαίνεις από την πειθαρχία που έχουν και πιστεύω ότι σε αυτό το κομμάτι ταιριάζουν πολύ με τον πρωταθλητισμό. Πρέπει να είσαι πειθαρχημένος για να γίνεις πρωταθλητής».

Οι γονείς σου και ο αδερφός σου πώς αντέδρασαν;

«Δεν άλλαξε κάτι για εκείνους. Δεν άλλαξε κάτι σε εμένα. Η καθημερινότητα άλλαξε κάπως, απλά άρχισαν να με προσέχουν περισσότερο».

Κάτι που επιβεβαίωσε και ο αδερφός του που βρισκόταν δίπλα του. «Δεν άλλαξε κάτι για εμάς. Ο Νάσος παρέμεινε ο ίδιος απλά τώρα χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή γιατί είναι ο «μικρούλης» μας. Όχι κάτι ιδιαίτερο».

Σε έχουν πλησιάσει άνθρωποι με το ίδιο πρόβλημα για να τους επιλύσεις κάποιες απορίες;

«Ναι, πολλές φορές. Με ρωτούν τι αθλήματα μπορούν να κάνουν, πώς διάβαζα στο πανεπιστήμιο, πώς πήγαινα, τι έκανα. Μου κάνουν ερωτήσεις που πολλές φορές δεν σκέφτομαι ούτε εγώ». Χαίρομαι να τους βοηθάω.

Τι θα ήθελες να βελτιώσεις αγωνιστικά σε εσένα;

«Θα ήθελα να γίνω πιο γρήγορος και πιο δυνατός. Όλα χρειάζονται βελτίωση και αυτό είναι η ουσία του αθλητισμού».

Τι σου έχει προσφέρει ο αθλητισμός;

«Έμαθα να είμαι αυστηρός και να έχω πειθαρχία. Να ξεπερνάω εμπόδια και να βρίσκω λύσεις στο καθετί. Αν θέλεις κάτι μπορείς να το πετύχεις, όσο δύσκολο και να είναι».

Γνωρίζοντας καλύτερα το Νάσο

Πρότυπο: «Θαυμάζω πολλούς αθλητές και παίρνω πολλά στοιχεία από τον καθένα. Θαυμάζω τον Πύρρο Δήμα, για παράδειγμα. Για εμένα αυτό που έχει κάνει είναι ασύλληπτο. Κατάφερε να μείνει 12 χρόνια στην κορυφή».

Αγαπημένο φαγητό: «Γιουβέτσι στον ξυλόφουρνο».

Αγαπημένη ταινία/σειρά: «Μου αρέσουν τα παιδικά»

Κατοικίδιο: «Όχι».

Γούρι: «Όχι».

Ελεύθερος Χρόνος: «Ξεκουράζομαι και κάνω βόλτες».

Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με μια λέξη/φράση: «Δραστήριος. Διψάω να κάνω πράγματα, έχω όρεξη να μάθω».

Χρυσάφης: «Είμαι τα μάτια του - Είναι στα χέρια μου η καριέρα του»

Λόγω του προβλήματος στην όραση, ο Νάσος Γκαβέλας δεν μπορεί να τρέξει μόνος του. Χρειάζεται έναν αθλητή να έχει στο πλευρό του για να τον καθοδηγεί, να είναι τα μάτια του στην κούρσα. Εμπιστεύτηκε τον αθλητή του Αλέξανδρου Μακεδονίας, Δημήτρη Χρυσάφη.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με το Νάσο;

«Περίπου δυο εβδομάδες μετά τον κλειστό, ο Νάσος με πήρε τηλέφωνο και μου έκανε την πρόταση. Μιλήσαμε αρκετά και μου εξήγησε το πλάνο του. Πήγα στην Αθήνα για τρεις ημέρες για να κάνουμε προπόνηση και να δούμε αν ταιριάζουμε. Επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη, το συζήτησα και μέχρι το τέλος της ίδιας εβδομάδας είχα μετακομίσει. Έγιναν όλα πολύ γρήγορα».

Πώς βίωσες την εμπειρία στο Παρίσι;

«Χάρηκα πολύ και περισσότερο για το Νάσο. Πλέον, έχει χρυσό ευρωπαϊκό, ολυμπιακό και παγκόσμιο μετάλλιο. Ήταν μια ωραία εμπειρία. Είμαι χαρούμενος που με επέλεξε να τρέξουμε μαζί. Δεν έχω συνειδητοποιήσει τι κάναμε. Ήταν ένας ακόμη στόχος και χαίρομαι που τον πετύχαμε. Πιστεύω αν οι συνθήκες ήταν καλύτερες, δεν είχαμε τόσο κόντρα άνεμο και υγρασία, θα είχαμε και καλύτερο χρόνο».

Στα τελευταία μέτρα της κούρσας κάτι του φώναξες, τι;

«Του φώναξα «τώρα» γιατί έπρεπε να τερματίσει εκείνος πρώτος. Διαφορετικά ακυρωνόμαστε».

Ποια η αντίδραση μετά τον τερματισμό;

«Φώναξα ναι και μετά άρχισε να φωνάζει εκείνος. Τον αγκάλιασα».

Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος σου ως συνοδός;

«Είμαι τα μάτια του. Είναι μεγάλη η ευθύνη. Είναι στα χέρια μου η καριέρα του. Αν κάνω ένα λάθος, θα το πληρώσει και εκείνος. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν ο συγχρονισμός. Έχουμε διαφορά ύψους αλλά βρήκαμε τη λύση. Δοκιμάσαμε και το βρήκαμε. Σε κάθε κούρσα γινόμαστε καλύτεροι».

Είχες κάποιους ενδοιασμούς πριν απαντήσεις θετικά στην πρόταση του Νάσου;

«Σίγουρα το σκέφτηκα πολύ πριν απαντήσω. Έπρεπε να αφήσω τη ζωή μου ουσιαστικά. Η οικογένεια, οι φίλοι, η δουλειά και η προπόνηση μου ήταν στη Θεσσαλονίκη. Μίλησα με το Νάσο και τον προπονητή του, το Νέστορα Κολοβό, και αποφάσισα να μετακομίσω στην Αθήνα. Με βοήθησαν πολύ και νιώθω την οικογένεια τους, σα να είναι δική μου οικογένεια».

Μετακόμισες στην Αθήνα. Έχει αλλάξει το αγωνιστικό σου πρόγραμμα;

«Ανήκω ακόμη στον Αλέξανδρο Μακεδονίας και προπονητής είναι ο μπαμπάς μου. Απλά αλλάξαμε κάποια κομμάτια και τα κάνουμε σε συνδυασμό με το Νάσο. Είμαστε δεμένοι και κάνουμε προπονήσεις. Αυτό μας βοηθάει να βρίσκουμε ρυθμό και να γινόμαστε καλύτεροι. Βοηθάει αρκετά και ο κ. Νέστορας».

Πόσο εύκολη είναι η συνεργασία σας;

«Είναι εύκολη. Δεν έχουμε προβλήματα. Δεν υπάρχουν ιδιαιτερότητες και δεύτερες σκέψεις ούτε από εμένα ούτε από εκείνον».

Κατά τη διάρκεια του αγώνα, πώς επικοινωνείς με το άτομο με αναπηρία;

«Έχουμε ένα λαστιχάκι που μας δένει, το οποίο έχει συγκεκριμένο μήκος για να έχουμε την κατάλληλη απόσταση».

Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης πώς το αντιλαμβάνεσαι και πώς αντιδράς;

«Τρέχουμε σαν ένα. Νιώθω το Νάσο όταν τρέχω και το αντίστροφο. Αν πάθει κάτι, αν νιώσει κάτι, το καταλαβαίνω άμεσα ακόμη και από τον τρόπο που πατάει. Έχουμε την αίσθηση ο ένας του άλλου».

Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σας;

«Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το Μάιο και οι Παραολυμπιακοί Αγώνες τον ερχόμενο Σεπτέμβρη».

Πώς είναι ο Νάσος εκτός στίβου;

«Περνάμε πολλές ώρες μαζί εντός και εκτός γηπέδου. Είναι ένας ευχάριστος άνθρωπος. Η αναπηρία του είναι κομμάτι του, δεν έχει κόμπλεξ με αυτό και το διασκεδάζει».

Έχεις δεχθεί κάποια κριτική που τρέχεις μαζί του;

«Δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθείς. Ο καθένας κάνει τις επιλογές και ζει μέσα από αυτές».

Κολοβός: «Ο Νάσος είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να γυμνάσει κάποιος – Χρυσάφι ο Δημήτρης»

Γκαβέλας και Χρυσάφης χρειάζονται έναν άνθρωπο να τους καθοδηγεί, να εντοπίζει το λάθος και να τους εξηγεί πώς μπορούν να το διορθώσουν, να τους εμψυχώνει και να τους δίνει το κίνητρο καθημερινά. Αυτό το ρόλο έχει αναλάβει ο έμπειρος προπονητής, Νέστορας Κολοβός.

Πώς θα περιγράφατε το Νάσο ως αθλητή;

«Είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να γυμνάσει κάποιος. Είναι υπάκουος, εκτελεί κάθε οδηγία, μαθαίνει πολύ εύκολα. Έχει ένα μεγάλο προσόν. Έμαθε να διαχειρίζεται τις καταστάσεις ως αρτιμελής. Έχει τρομακτική αθλητική ψυχολογία. Νιώθει νικητής».

Πώς αντιδράσατε ότι ήρθε και σας είπε «θέλω να με κάνετε Ολυμπιονίκη»;

«Ήρθε στο Ολυμπιακό Στάδιο, μου είπε ότι ρώτησε και έμαθε για μένα και ήθελε μια χάρη. Όταν τον ρώτησα τι θα μπορούσα να κάνω, μου είπε ότι ήθελε να τον κάνω Ολυμπιονίκη. Απόρησα αλλά κοιτώντας τον ξανά, είδα μια φλόγα. Κατάλαβα τη φωτιά που καίει μέσα του. Του εξήγησα ότι δεν είναι κάτι απλό, χρειάζεται δουλειά και προσήλωση. Εκείνος απλά απάντησε ότι θα κάνει δυο φορές ό,τι του λέω. Αυτό το κάνει μέχρι και σήμερα. Έρχεται στην προπόνηση, με ρωτάει τι θα κάνουμε και το εκτελεί».

Τι σας οδήγησε να τον αναλάβετε;

«Μου άρεσε ότι ήταν γρήγορος και ότι πάλευε. Η φωτιά που έβλεπα να βγαίνει από μέσα του».

Υπάρχουν κάποια κριτήρια για την επιλογή του οδηγού του Νάσου;

«Ένα είναι το κριτήριο, να είναι γρήγορος. Πρέπει να τον οδηγήσει γρηγορότερα».

Ποια είναι η σημαντικότερη συμβουλή που του έχετε δώσει;

«Εμείς δεν κάνουμε κανένα λάθος και κερδίζουμε».

Τι σας οδήγησε στην επιλογή του Δημήτρη Χρυσάφη;

«Είναι γρήγορος. Είναι παιδί χρυσάφι. Είμαστε τυχεροί. Είναι ψυχούλα».

Η προσαρμογή και η ένωση των δυο ήταν εύκολη;

«Ναι, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Ο Νάσος και ο Δημήτρης φεύγουν με το αντίθετο πόδι. Είναι σημαντικό αυτό γιατί δεν μπορούν οι δύο αθλητές να φεύγουν με το ίδιο πόδι. Δεν φέρνουν αντιρρήσεις, εκτελούν ό,τι ζητάω. Είναι προσηλωμένοι στο στόχο. Τους γυμνάζω ως ένα. Δεν είναι δύο και ότι και να γίνει στην κούρσα την ευθύνη την έχουν και οι δυο και όχι μόνο ο ένας».

Πώς είναι ο Νάσος στην καθημερινότητα του;

«Είναι έξω καρδιά άνθρωπος. Δεν κρύβει τίποτα. Ό,τι λέει, αυτό είναι».

Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook