Αρθρογραφεί ο Θάνος Μπούζας
«Οι Έλληνες πολιτικοί μονίμως έχουν ως επάγγελμα τη σωτηρία της πατρίδας, γι’ αυτό και αποφεύγουν επιμελώς να τη… σώσουν. Μετά τη σωτηρία, δεν θα έχουν… επάγγελμα». Εκατόν τέσσερα χρόνια πέρασαν από τον θάνατο του μεγαλύτερου ίσως σατιρικού ποιητή της νεότερης ιστορίας της Ελλάδος.
Μοιάζει σα να μην πέρασε μια μέρα αφού οι στοίχοι του όχι απλά αντανακλούν την σημερινή πραγματικότητα αλλά μοιάζουν να έχουν εμπνευστεί από αυτή. Το πολιτικό θράσος έχει μεταμφιεστεί σε πολιτικό λόγο και η ευθιξία είναι μια έννοια που στον πολιτικό κόσμο θεωρείται επικίνδυνη, ανούσια και μη συμβατή. Η Ευθύνη έχει ανταλλάξει ρόλους με την ευθυνοφοβία τη στιγμή που ο Χάροντας μαζεύει φρέσκιες ψυχές που από λάθος ανθρώπων βρέθηκαν στο διάβα του. Η Ελλάδα του 2023 ,πολιτικά, δε διαφέρει από την Ελλάδα του περασμένου αιώνα.
Ο σκοπός είναι η εξουσία και ο τρόπος η διαπλοκή. Ελέγχοντας την κοινή γνώμη που βρίσκεται φυλακισμένη στο κλουβί που ο καθένας έχει φτιάξει για τον εαυτό του, ο πολιτικός έχει αποκτήσει «Ελευθέρας». Δεν διώκεται, δεν φυλακίζεται, δεν πτωχεύει, δεν του παίρνουν το σπίτι. Το αντίθετο μάλιστα. Δημιουργώντας ένα κονκλάβιο από μετακλητούς, αχθοφόρους της ιδιοτέλειας, χρησιμοποιεί την καινοφανή παράνομη νομιμότητα της εξουσίας στην οποία όχι μόνο δεν αποδίδονται ποτέ ευθύνες για τα λάθη και τις παραλείψεις της αλλά το αντίθετο: σε στιγμές που η κοινωνία ποτισμένη με το ναρκωτικό της τεχνολογίας ρεμβάζει στον υπολογιστή ή στο κινητό τηλέφωνο, επιβραβεύει τον πολιτικό για το «περίεργο» νομοσχέδιο που θα περάσει ή δεν θα περάσει , που θα αγνοήσει για μια εικοσαετία την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και που στο τέλος η τιμωρία του θα είναι η επανεκλογή του. Εμείς από την πλευρά μας από πολέμιοι του κατεστημένου γίναμε πιόνια του.
Το έλλειμμα αντίδρασής μας γιγαντώνεται γεωμετρικά με το διάβα των χρόνων, με αποτέλεσμα όλοι αυτοί που συνένωσαν εξουσία και παραεξουσία σε μια έννοια, να λειτουργούν απαλλαγμένοι από κάθε φόβο και αίσθημα ευθύνης. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να επικρατήσουν των αντιπάλων τους. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όταν η χώρα αποτυγχάνει σε ένα τομέα ο πολιτικός αντίπαλος του αποτυχημένου χαίρεται. Κι ας η χώρα του και οι πολίτες της υποφέρουν. Έχουν μπερδέψει την Ελλάδα με τον εαυτό τους. Το χειρότερο απ’ όλα όμως δεν είναι το «αυτοί».
Είναι το «εμείς». Κάποτε είμασταν σφήκες, μετά γινήκαμε άγριες μέλισσες. Προς το τέλος μέλισσες που κοιτούσαν τη δουλειά τους. Και τώρα κηφήνες. Μας αξίζουν αυτοί που έχουμε. Πρώτα θα αλλάξουμε εμείς και μετά αυτοί. Δυστυχώς δεν γίνεται το αντίστροφο. Μέχρι να έρθει αυτή η εποχή, αν ποτέ έρθει, κάθε τόσο θα έχουμε ένα ξέσπασμα , θα βγάζουμε ένα θυμό και θα ελπίζουμε σε έναν ηγέτη να έρθει να μας σώσει . Γιατί μοναχοί μας δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε.
