Ως... φαρμακευτική ουσία φαίνεται να θεωρούνταν τα μουμιοποιημένα ανθρώπινα υπολείμματα ενός νεκρός στην αρχαιότητα.
Σύμφωνα με πληροφορίες, από τον 12ο έως τον 17ο αιώνα, οι γιατροί σε όλη την Ευρώπη συνταγογράφησαν «μούμια» σε σκόνη ως θεραπεία για ασθένειες από εσωτερική αιμορραγία και σπασμένα οστά έως επιληψία και μελαγχολία.
Κάποτε θεωρούνταν ως ένα ισχυρό ελιξίριο εμποτισμένο με τη ζωτική δύναμη των αρχαίων, η μούμια ήταν βασικό στοιχείο στα φαρμακεία, περιζήτητη από τους πλούσιους και συνιστώμενη από τους μορφωμένους.
Ωστόσο, καθώς η ιατρική γνώση εξελίχθηκε, το ίδιο συνέβη και με τη στάση απέναντι σε αυτό το ασυνήθιστο φάρμακο, και μέχρι τον 18ο αιώνα, είχε σε μεγάλο βαθμό βυθιστεί στην αφάνεια.
Η μουμιοποιημένη σάρκα, διατηρημένη για αιώνες, φαινόταν προφανής υποψήφιος για τη θεραπεία της τερηδόνας, των πληγών και της εσωτερικής φθοράς.
Μια άλλη σημαντική ιδέα ήταν ο βιταλισμός, η ιδέα ότι η δύναμη της ζωής θα μπορούσε να μεταφερθεί από το ένα σώμα στο άλλο, ιδιαίτερα από έναν διατηρημένο άνθρωπο σε έναν ζωντανό ασθενή.
Προσθέτοντας σε αυτό ήταν η ευρωπαϊκή γοητεία με τις ιατρικές παραδόσεις του ισλαμικού κόσμου. Άραβες γιατροί όπως ο Avicenna είχαν περιγράψει τη θεραπευτική χρήση της ασφάλτου - μιας φυσικής ουσίας που μοιάζει με πίσσα που ονομάζεται επίσης mūmiyā - που είχε φαρμακευτικές εφαρμογές στην επούλωση πληγών.
Όταν αυτά τα κείμενα μεταφράστηκαν στα λατινικά, οι Ευρωπαίοι μελετητές μπέρδεψαν λανθασμένα το mūmiyā με αιγυπτιακές μούμιες, υποθέτοντας ότι οι ταριχευμένοι νεκροί ήταν διαποτισμένοι με παρόμοιες αποκαταστατικές ιδιότητες.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα ακμάζον εμπόριο ανθρώπινων λειψάνων, με μούμιες που προέρχονται από αιγυπτιακούς τάφους, τυμβωρύχους και ακόμη και τοπικούς τόπους εκτέλεσης.
Η «μούμια» συνταγογραφήθηκε για μια εκπληκτική σειρά ασθενειών. Λαμβάνεται σε μορφή σκόνης ή αναμιγνύεται σε βάμματα, συνιστάται για εσωτερική αιμορραγία, εγκεφαλικά επεισόδια και φυματίωση. Κάποιοι πρότειναν ότι θα μπορούσε να αποτρέψει τη μελαγχολία ή να αποκαταστήσει τη νεανική ζωτικότητα, καθιστώντας το ένα δημοφιλές φάρμακο μεταξύ της ευρωπαϊκής ελίτ.
Οι φαρμακοποιοί αποθήκευαν σκόνη μούμιας μαζί με άλλα φάρμακα ανθρώπινης προέλευσης, όπως κονιοποιημένο κρανίο (cranium humanum) και αποσταγμένο ανθρώπινο λίπος (axungia hominis).
Όσο πιο αρχαία ήταν τα απομεινάρια, τόσο πιο ισχυρά θεωρούνταν ότι ήταν. Ωστόσο, καθώς η ζήτηση για μούμια ξεπέρασε την προσφορά γνήσιων αιγυπτιακών μούμιων, οι καιροσκόποι έμποροι στράφηκαν σε πιο πρόσφατα πτώματα - μερικοί μάλιστα κατέφυγαν στη ληστεία της αγχόνης για να καλύψουν τις ανάγκες της αγοράς.
Παρά την ευρεία χρήση του, το mumia δεν ήταν χωρίς τους επικριτές του. Μέχρι τον 16ο αιώνα, ορισμένοι γιατροί άρχισαν να αμφισβητούν τόσο την αποτελεσματικότητά του όσο και τις ηθικές επιπτώσεις του. Ο Ελβετός γιατρός Παράκελσος (1493-1541) υποστήριξε ότι μόνο τα φρέσκα ανθρώπινα λείψανα – όχι η αρχαία, ταριχευμένη σάρκα – είχαν ιατρική αξία, ενώ άλλοι απέρριψαν την πρακτική ως τίποτα περισσότερο από δεισιδαιμονία.
Η αυξανόμενη έμφαση στην εμπειρική επιστήμη τον 17ο και 18ο αιώνα διάβρωσε περαιτέρω την πίστη στη μούμια. Καθώς η ανατομία και η παθολογία προχωρούσαν, η ιδέα ότι ένας αιωνόβιος διατηρημένος ιστός θα μπορούσε να θεραπεύσει τους ζωντανούς φαινόταν όλο και πιο απίθανη. Ταυτόχρονα, η στάση του κοινού απέναντι στα ανθρώπινα λείψανα άρχισε να αλλάζει.
Η άνοδος της αιγυπτιολογίας και του αρχαιολογικού ενδιαφέροντος για τις μούμιες τις αναπλαισίωσε ως ιστορικά αντικείμενα και όχι ως ιατρικά αγαθά, καθιστώντας την κατανάλωσή τους δυσάρεστη ακόμη και σε εκείνους που κάποτε είχαν ορκιστεί στις θεραπευτικές τους ιδιότητες.
Μέχρι τις αρχές του 18ου αιώνα, η μούμια είχε εξαφανιστεί σε μεγάλο βαθμό από την ιατρική πρακτική.
