Δύο προϋποθέσεις για να μη χαθεί το παιχνίδι από τον σύλλογο των... εν ενεργεία βετεράνων

Αγαπητή Metrosport, είναι πλέον ξεκάθαρο και το έχουν αντιληφθεί οι πάντες. Με Αουγκούστο, Μπίσεσβαρ, Ελ Καντουρί ανύπαρκτους, με Ζίβκοβιτς σταθερά εκτός φόρμας και χωρίς ικανό σέντερ φορ, δεν μπορεί να υπάρχει κανονικός ΠΑΟΚ.

Κοτάρσκι, Λύρατζης, Τσαούσης (απόντος ουσιαστικά μέχρι στιγμής του Βιειρίνια), Ινγκασον, Κουλιεράκης, Κούρτιτς, Ντάντας και Νάρει κάνουν όλη τη δουλειά, αλλά φυσικά δεν φτάνουν. Ούτε 11άδα συμπληρώνουν για να πεις ότι αυτοί πρέπει να παίζουν σταθερά, συν δύο-τρεις άλλοι για τις πρώτες αλλαγές. Με οκτώ μόνο παίκτες πορεύεται μέχρι στιγμής ο ΠΑΟΚ και από αυτούς τρεις είναι οι έμπειροι και πέντε οι πιτσιρικάδες. Ηδη, με μόνο αυτό το δεδομένο, μιλάμε για μια μεγάλη αστοχία του Λουτσέσκου. 

Το πρότζεκτ με τους νεαρούς θα στηριζόταν, όπως ήταν φυσιολογικό, από έμπειρους, αλλά από αυτούς που διέθετε ήδη ο ΠΑΟΚ μόνο ο Ινγκασον και, εν μέρει, ο Κούρτιτς στέκονται στο ύψος τους. Η ανανέωση του Βιειρίνια είχε τιμητικό χαρακτήρα, αλλά όλοι ξέραμε ότι δεν είναι δυνατόν να βγάλει τη σεζόν χωρίς τραυματισμούς, όπως ξέραμε για τη μόνιμη ευπάθεια του Ελ Καντουρί, ο οποίος, βέβαια, ακόμη και υγιέστατος ελάχιστα προσφέρει, όπως ξέραμε ότι δεν υπάρχει πια κανένας Μπίσεσβαρ, όπως ξέραμε και ότι... άλλα 10 χρόνια να περάσουν δεν πρόκειται ποτέ ο Αουγκούστο να γίνει ποδοσφαιριστής αντάξιος των απαιτήσεων του ΠΑΟΚ. Ομως, αυτό που ξέραμε όλοι, φαίνεται ότι δεν το «έβλεπε» ή δεν ήθελε να το παραδεχτεί ο Λουτσέσκου. Οπως δεν «έβλεπε» και ότι ένας φορ, ο Ολιβέιρα, που περίσσευε σε μία κάκιστη ΑΕΚ, δεν είναι δυνατόν να γίνει ο γκολτζής ενός φιλόδοξου ΠΑΟΚ.

Οταν «χτίζεις» μια νέα ομάδα και προσθέτεις σιγά-σιγά στον κορμό νεαρούς παίκτες, χρειάζεσαι αυτονόητα γερά θεμέλια. Χρειάζεσαι ικανούς παλιούς, έμπειρους. Ο Λουτσέσκου, όμως, άρχισε να προσπαθεί να «χτίσει» πάνω σε σαθρά, αδύναμα θεμέλια. Μοιραίο ήταν να συμβεί αυτό που συνέβη. Πάλι καλά που «βγήκε» ο Νάρει. Υπάρχει στην επίθεση ένα σημείο αναφοράς. Υπάρχει και στη μεσαία γραμμή ένα άλλο, ο Ντάντας, που τουλάχιστον βγάζει κάποιες πάσες της προκοπής. Αλλά, όσο δεν συνέρχεται ο Ζίβκοβιτς, από τη μέση και μπροστά δεν υπάρχει κανένα άλλο, αν εξαιρέσουμε τον Κούρτιτς, ο οποίος τέλος πάντων κάτι προσφέρει με την ικανότητά του στα «στημένα» και στο ψηλό παιχνίδι.

Για τίτλο, φυσικά, ούτε λόγος. Ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να κερδίσει εύκολα κανέναν αντίπαλο, όσο μικρός κι αν είναι. Η θα κοψοχολιάσει, ή θα φέρει ισοπαλία, ή θα χάσει. Νίκες όπως το 2-1 επί του Ολυμπιακού μπορεί να έρθουν κι άλλες, αλλά θα είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα. Ποδόσφαιρο καλό δεν παίζει. «Χημεία» δεν υπάρχει. Συν τοις άλλοις, μαστίζεται από τους αλλεπάλληλους μυικούς τραυματισμούς, οι οποίοι μόνο τυχαίοι δεν είναι και τώρα τον υποχρεώνουν να χάσει μέχρι την έναρξη του δεύτερου γύρου τον Λύρατζη και τον Τσαούση. Από πού κι ως πού λοιπόν να «χτυπήσει» τίτλο; Ποιον να πρωτοπρολάβει; Τον Παναθηναικό; Την ΑΕΚ; Η, μήπως, τον Ολυμπιακό, που ήδη είναι κι αυτός από πάνω;

Πολύ δύσκολο είναι να πάρει ακόμη και τη... «μίνιμουμ δεύτερη θέση» που είπε ο Λουτσέσκου. Θεωρητικά υπάρχουν ελπίδες, στην πράξη όμως η ομάδα «φωνάζει» ότι δεν μπορεί. Και για να μπορέσει να μείνει στο παιχνίδι της δεύτερης, έστω, θέσης δύο τινά πρέπει να συμβούν:΅Το πρώτο, να γίνουν καλές μεταγραφές τον Ιανουάριο. Καλές όμως... Το δεύτερο, να συνέλθουν οι έμπειροι που υστερούν. Μπορούν άραγε;

Αν δεν πρόκειται να συμβούν αυτά, ας παίξουν κι άλλα παιδιά, όπως ο Κωνσταντέλιας, ο Ρικάρντο, ο Κουαλιάτα, ο Γκορντεζιάνι. Δηλαδή, τι λιγότερο θα προσφέρουν; Η, μήπως, αν παίξουν περισσότεροι νεαροί θα... χαλάσει το «χτίσιμο»;

ΥΓ. Στα δικά μου μάτια, ο ΠΑΟΚ περιέχει στο ρόστερ του έναν σύλλογο... εν ενεργεία βετεράνων. Λάθος του Λουτσέσκου που τους εμπιστεύτηκε, εκτεθειμένοι είναι όμως και οι ίδιοι που εξακολουθούν να παριστάνουν τους κανονικούς ποδοσφαιριστές και δεν πασχίζουν ούτε για να φανούν αξιοπρεπείς.

Στέλιος Απ. Γρηγοριάδης