Μία συνέντευξη-εξομολόγηση παραχώρησε η Δώρα Τσαμπάζη στην εφημερίδα Documento και τον δημοσιογράφο Νίκο Παπαδογιάννη. Η σύζυγος του Ολυμπιονίκη του Tae-Kwo-Do, Αλέξανδρου Νικολαΐδη, που έφυγε μόλις στα 43 του χρόνια νικημένος από μία σπάνια μορφή καρκίνου, μιλά για τις δύσκολες στιγμές που βίωσαν αλλά και το κληροδότημα που άφησε πίσω του.
Πώς ξεκίνησε η περιπέτειά σας;
«Τον Αύγουστο του 2020 ο Αλέξανδρος άρχισε να αισθάνεται μουδιάσματα στο δεξί του πόδι. Αρχικά, θεώρησε ότι προέρχονταν από τη μέση του, τη σμπαραλιασμένη από τους αγώνες. Όσο περνούσε ο καιρός, το πρόβλημα γινόταν πιο έντονο, σχεδόν μόνιμο. Ο Αλέξανδρος, που ήξερε καλά το σώμα του, άρχισε να ψάχνεται.
Και γύρω στα Χριστούγεννα μάθαμε ότι είχε όγκο στον αριστερό βρεγματικό λοβό του εγκεφάλου. Αυτός ο όγκος πίεζε το νεύρο όχι της κινητικότητας αλλά της αισθητικότητας. Μπήκαμε αμέσως στο χειρουργείο, στις αρχές του ’21, ελπίζοντας ότι ο όγκος θα ήταν καλοήθης».
Ακολούθησαν οι πρώτες χημειοθεραπείες.
«Ναι, στο Αλεξάνδρα. Νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα στη Μιχαλακοπούλου, ακριβώς απέναντι στο νοσοκομείο, για να κοιταζόμαστε από τα παράθυρα! Λόγω Covid δεν επιτρεπόταν να τον συνοδεύσω στη χημειοθεραπεία. Αλλά ήμασταν αποφασισμένοι ότι όλα θα πάνε καλά. Παράλληλα, εγώ προσπαθούσα μόνη μου να κατεβάσω γάλα με το θήλαστρο και να το συντηρώ με παγοκύστες.
Το έστελνα με ΚΤΕΛ στη μάνα μου στη Θεσσαλονίκη για να πιει το μωρό, που ακόμη δεν δεχόταν γάλα σε σκόνη. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τη νέα σκληρή πραγματικότητα. Ο καθένας μας έδινε μάχη από το δικό του μετερίζι με κοινή συνισταμένη τη ζωή. «Δώρα, πρέπει να τα καταφέρεις ό,τι και αν γίνει» έλεγα μέσα μου. Ακόμη μας φαινόταν αδιανόητο ότι ο Αλέξανδρος μπορεί και να μη τα καταφέρει»
Δώρα, πώς πενθεί κάποιος μια τέτοια απώλεια;
«Θέλω το πένθος μου να είναι δημιουργικό. Να κάνω πράγματα για εκείνον, ώστε να μείνει αθάνατος. Η δημοπρασία των μεταλλίων του, που θα γίνει τον Δεκέμβριο, ήταν η τελευταία του επιθυμία. Και θέλω να καταλήξουν σε χέρια καθαρά, όπως ήταν τα δικά του. Τα έσοδα θα δοθούν για να βοηθηθούν παιδιά με καρκίνο ή κακοποιημένα αλλά και ασυνόδευτα προσφυγόπουλα.
Ο Αλέξανδρος ήταν ένας άνθρωπος που γεννήθηκε μες στη μαυρίλα για να δώσει χαρά, να δοξάσει τη χώρα του και να απαλύνει τις ψυχές. Στα δέκα χρόνια που ζήσαμε μαζί δεν τον άκουσα να λέει κακή κουβέντα ούτε γι’ αυτούς που τον έβλαψαν. Γύρισα από την κηδεία του και ένιωθα γαλήνη και ανακούφιση.
Η αγάπη που εισπράξαμε πήρε όλα τα κομμάτια, όλα τα «γιατί;» και τα κούμπωσε μεταξύ τους. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν ένας άνθρωπος αγέρωχος, υπερήφανος, τίμιος, καθαρός, πολύ γενναιόδωρος. Ένας άνθρωπος που μέσα του είχε μόνο το καλό και το φως»
