Έγραφα πριν από τέσσερις ημέρες ότι «δεν είναι καλά τα πράγματα το τελευταίο διάστημα. Το καταλαβαίνει, νομίζω, ο καθένας, όποια γνώμη κι αν έχει για την πανδημία. Τα κρούσματα κορωνοϊού αυξάνονται με πολύ ανησυχητικούς ρυθμούς. Δεν χρειάζεται να ακούσουμε την καθημερινή επίσημη ενημέρωση του ΕΟΔΥ για να το αντιληφθούμε. Ούτε να ακούσουμε τους πάσης φύσεως ειδικούς στα τηλεοπτικά παράθυρα. Το καταλαβαίνουμε στο κοντινό περιβάλλον μας, δίπλα μας»
Χθες, είχαμε ρεκόρ κρουσμάτων και σειρά από συσκέψεις για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, καθώς τείνει να ξεφύγει, υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθεί και χειρότερα απ' ό,τι εξελίχθηκε τον περασμένο Νοέμβριο και Δεκέμβριο στην Θεσσαλονίκη.
Ο τίτλος του άρθρου μου την προηγούμενη εβδομάδα ήταν «η τελευταία φάση της πανδημίας απειλεί την Ελλάδα όσο καμία από τις προηγούμενες»
Κάποιοι ίσως να τον θεώρησαν υπερβολικό. Δεν ήταν. Όσο περνάνε οι μέρες, τόσο περισσότερο, νομίζω, αποδεικνύεται ότι δεν είναι καθόλου τρομολαγνικά τα σενάρια που κάνουν λόγο για μια έξαρση που οφείλεται στην πολύ μεγάλη χαλάρωση των μέτρων, σε συνδυασμό με το υψηλό ποσοστό ανεμβολίαστων, καθώς επίσης και με το γεγονός ότι προσβάλλονται και οι εμβολιασμένοι.
Πιστεύω ότι το μίγμα των μέτρων που είναι σε ισχύ θα πρέπει να επανεξεταστεί. Δεν εννοώ με αυτό ότι θα πρέπει να ληφθούν οριζόντια μέτρα. Θεωρώ, όμως, ότι πρέπει λίγο να σφίξουν τα λουριά.
Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, αν δεν αλλάξει κάτι, είναι θέμα ημερών να μην μπορεί το σύστημα υγείας στη Βόρεια Ελλάδα να ανταποκριθεί, να μην είναι σε θέση να διαχειριστεί την πίεση που δέχεται.
Διότι εδώ, σε μας, στη Βόρεια Ελλάδα είναι κυρίως το πρόβλημα. Εδώ η κατάσταση ξέφυγε πάλι. Εδώ είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός των κρουσμάτων και στα όριά τους τα νοσοκομεία.
Όπως έγραφα και πριν από μερικές ημέρες κανένας ανεμβολίαστος -και πρώτος εγώ- δεν μπορεί να δεχτεί ότι θα του επιβληθούν και πάλι περιοριστικά μέτρα. Όμως, αν χωρίς περιορισμούς τα πράγματα χειροτερεύουν, τι θα γίνει;
Θα τα αφήσουμε να χειροτερεύουν; Δεν μπορεί να γίνει αυτό. Θα πρέπει να ζοριστούμε λίγο ακόμη. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή...
