Ο Άρης έχασε χθες έναν αγώνα απ’ αυτούς που για πολλούς λόγους το αποτέλεσμα του περνάει από το μικροσκόπιο όλης της αθλητικής κοινωνίας.
Σαφώς και η ήττα αυτή δεν φέρνει την καταστροφή στον Άρη. Με δεδομένο ότι είναι πολύ τραβηγμένο το σενάριο η ομάδα του Άκη Μάντζιου να διεκδικήσει φέτος το Πρωτάθλημα, μία ήττα που τον γκρεμίζει από την πρώτη θέση, από την καλύτερη, αυτή την περίοδο ομάδα του Πρωταθλήματος, δεν είναι τραγωδία. Μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού είναι κι αυτό το αποτέλεσμα τηρουμένων των αναλογιών.
Το ζήτημα είναι το πώς έχασε χθες ο Άρης από τον Ολυμπιακό. Σ’ έναν αγώνα που οι «κίτρινοι» είχαν συγκριτικά πλεονεκτήματα έναντι του αντιπάλου τους. Το πρώτο είναι η κούραση των Πειραιωτών οι οποίοι είχαν αγώνα την Τετάρτη και αγωνίζονται πάλι την Τρίτη στο Champions League, διοργάνωση όπου θέλουν να προκριθούν. Και επειδή όσο επαγγελματίας κι αν είναι ένας ποδοσφαιριστής το μυαλό δύσκολα ξεφεύγει από τον μεγάλο στόχο, λογικό είναι ο αγώνας της Τρίτης να κέρδιζε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των «ερυθρολεύκων».
Το δεύτερο είναι οι απουσίες που είχε ο αντίπαλος του Άρη. Καμία αντίρρηση ότι το ρόστερ του δίνει την πολυτέλεια στον Μαρτίνς να έχει εναλλακτικές για του Βαλμπουενά, τον Χασάν και τον Ραντζέλοβιτς, αλλά πάντα αυτές δεν είναι οι καλύτερες. Άρα ο Άρης είχε πλεονεκτήματα τα οποία δεν τα εκμεταλλεύτηκε. Αντιθέτως ήταν απών από τον αγωνιστικό χώρο επί 70 περίπου λεπτά. Χρονικό διάστημα που οι παίκτες του αγωνίστηκαν χωρίς το πάθος που επέβαλε η σημασία του αγώνα, κι αυτό που συνήθως κρίνει τα ντέρμπι.
Οι «κίτρινοι» κινήθηκαν σε… χαμηλές στροφές και για μία ακόμη φορά δεν μπόρεσαν να υπηρετήσουν το 4-3-3 που αποφάσισε ο Μάντζιος για πρώτη φορά από την ημέρα που κάθισε στον πάγκο του Άρη. Είναι το αγωνιστικό σύστημα που στην ουσία… έδιωξε τον Ένινγκ.
Η επιλογή του Μάντζιου είχε ως αποτέλεσμα οι «κίτρινοι» να έχουν αρκετές λύσεις μεσοαμυντικά σε οργανωμένες επιθέσεις του Ολυμπιακού, αλλά όχι κι όταν έπαιζε την μπάλα γρήγορα. Που είχαν πρόβλημα; Στην ανάπτυξη του παιχνιδιού και στη δημιουργία ευκαιριών για γκολ.
Κάτι που το έκανε ο Άρης όταν ο Άκης Μάντζιος αντέδρασε μετά τις δύο αλλαγές του Μάνου και του Ματέο Γκαρσία με τους Λόπεθ- Σίλβα και έβαλε στον αγώνα και τον Μπερτόγλιο. Με την τρίτη αλλαγή άλλαξε και τον σχηματισμό σε 4-3-2-1. Τον αγαπημένο του Άρη. Αυτός που τον είχε οδηγήσει μέχρι χθες στην κορυφή.
Ο Άρης έγινε περισσότερο πιεστικός, παρότι δεν είχε καθαρή σκέψη για την αξιοποίηση των επιθετικών του ενεργειών, αλλά κατάφερε να μειώσει με τον Μπερτόγλιο σε 1-2. Ήταν το σημαντικότερο που μπόρεσε να κάνει σ’ έναν αγώνα στον οποίο δεν προσαρμόστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα στις απαιτήσεις του.
Ο Μάντζιος έχει αντίθετη γνώμη και δήλωσε ότι «ο Άρης απέδειξε ότι μπορεί να κοιτάει όλους τους αντιπάλους στα μάτια». Ισχύει κάτι τέτοιο; Όχι. Για τη φετινή ομάδα των «κίτρινων», η οποία με την απόδοση και το ρόστερ της έχει δικαίως μεγαλώσει τις απαιτήσεις του κόσμου, οι περήφανες ήττες στα ντέρμπι φέρνουν απογοήτευση. Πολύ περισσότερο όταν αυτές έρχονται όπως η χθεσινή από τον Ολυμπιακό, γιατί σε κάτι τέτοια ντέρμπι αξία δεν έχουν μόνο οι βαθμοί…
