Ενα ποδόσφαιρο το οποίο σου προκαλεί μόνο συναισθήματα όπως αγανάκτηση, απογοήτευση, θλίψη, απέχθεια, αδιαφορία.
Ενα ποδόσφαιρο το οποίο σπανίως σου προσφέρει τα συναισθήματα με τα οποία, φυσιολογικά, θα έπρεπε να είναι συνδεδεμένο, δηλαδή, χαρά, ευφορία, απόλαυση, ικανοποίηση.
Ενα ποδόσφαιρο που ελάχιστες φορές σε αφήνει να ασχοληθείς με αυτά που συμβαίνουν εντός των τεσσάρων γραμμών.
Ενα ποδόσφαιρο το οποίο σε υποχρεώνει να ασχολείσαι, κατά κύριο λόγο, με το παρασκήνιο, τη διαφθορά, τη βία, τους διαιτητές, την ΕΠΟ, τα δικαιοδοτικά του όργανα, τους συσχετισμούς, με το τι λένε οι παράγοντές του, τις προσωπικές επιθέσεις, τις σκληρές και αδυσώπητες κόντρες, τις δικαστικές αντιπαραθέσεις.
Ενα ποδόσφαιρο που έχει χωριστεί σε στρατόπεδα, ο αρχηγός του καθενός εκ των οποίων έχει τον δικό του στρατό, έτοιμο και αποφασισμένο να μπει σε όποια μάχη του ζητηθεί, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο: θεμιτό ή αθέμιτο.
Αυτό που ζούμε, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι μια παράνοια. Η λάσπη πάει σύννεφο. Τα χτυπήματα κάτω από τη μέση είναι στην ημερήσια διάταξη. Ουδείς ασχολείται πώς θα κυριαρχήσει μέσα στο γήπεδο. Ολοι κοιτάζουν πώς θα εξοντώσουν τον αντίπαλο με ενέργειες που, κυρίως, εκτός γηπέδων είναι.
Κι οι θεσμοί παραμένουν θεατές. Η λίγκα, η ΕΠΟ, το Κράτος, σφυρίζουν αδιάφορα. Δίνουν την εντύπωση ότι το σκεπτικό τους είναι “σιγά μην πάω εγώ τώρα να μπλέξω εκεί που μαλώνουν τα... βουβάλια, το μπελά μου θέλω;”
Δεν έχει τύχη έτσι το ποδόσφαιρό μας. Είναι αδιέξοδη όλη αυτή η ιστορία. Το μόνο που προσφέρει είναι περισσότερο λάδι στη φωτιά, περισσότερο φανατισμό, περισσότερη πόλωση.
Ενα καζάνι που βράζει διαρκώς και που ο κίνδυνος να εκραγεί κάποια στιγμή και να σαρώσει τα πάντα μεγαλώνει κάθε μέρα και περισσότερο.
Αλλά, προφανώς, δεν τους νοιάζει. Ούτε να έχουν γεμάτα τα γήπεδα τους νοιάζει. Ούτε υποδομές για να εξαργυρώνουν τα οφέλη της πολυπληθούς πελατείας.
Δεν τους νοιάζει να τζιράρουν χρήματα όπως το κάνουν τα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ, που φροντίζουν να έχουν χαρούμενους τους οπαδούς και με διάθεση να ξοδέψουν -ποικιλοτρόπως- για την αγαπημένη τους ομάδα.
Αν τους ένοιαζε, θα έκαναν το παν για να υπάρξει ανακωχή. Ομως, εδώ συμβαίνει το εντελώς αντίθετο...