Δε φαίνεται – επί του παρόντος, τουλάχιστον – φως γενικά, στον ορίζοντα του «μετώπου» του κορωνοϊού. Και δεν βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο. Δεν είμαστε απαισιόδοξοι. Κατά πως έλεγε κι ο Ουίνστον Τσόρτσιλ την εποχή που όλα … «τα 'σκιαζε ἡ φοβέρα καί τα πλάκωνε η σκλαβιά» (τότε στις αρχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου) : Είμαι αισιόδοξος. Δεν φαίνεται να έχει καμιά χρησιμότητα, να είμαι οτιδήποτε άλλο»!
Η αισιοδοξία είναι βασικό «υλικό» της συνταγής διαβίωσης στους χαλεπούς καιρούς τους οποίους διάγουμε. Ένα άλλο είναι η πειθαρχία στις οδηγίες των ιατρών και λοιπών επιστημόνων. Χρειάζεται επίσης, μεγάλη ποσότητα υπομονής και ψυχραιμίας. Αλλιώς; Ζήτω που καήκαμε. Αυτό είναι το κακό. Το χειρότερο είναι που θα κάψουμε κι άλλους…
Τον τελευταίο καιρό… Χθες και προχθές – για να λέμε τε τα πάντα, όλα – σα να φάνηκε πως η συνταγή έχει όλα τα απαραίτητα «υλικά». Αν και βαθιά πιστεύουμε πως η έλλειψη τους τις προηγούμενες ημέρες έχει ήδη κάνει ζημιά. Και μακάρι Παναγία μας, να βγούμε ψεύτες.
Εκείνες οι βόλτες στην Παραλία του Θερμαϊκού, στις ακτές του Σαρωνικού και στα στριμώγματα στα Σούπερ Μάρκετ και στις Καφετέριες δε μας ωφέλησαν. Θα μας έβλαπταν σίγουρα και μάλιστα, ανεπανόρθωτα εάν κι εφ’ όσον συνεχιζόταν. Κατά πως φάνηκε δε συνεχίστηκαν. Ίδωμεν.
Και δε θέλουμε, να αποδώσουμε την πειθαρχία στις οδηγίες των γιατρών και λοιπών επιστημόνων, στον φόβο. Αν κι ο φόβος κατά τον θυμόσοφο λαό μας, φυλάει τα έρμα! Ο φόβος – βλέπετε – δεν είναι καλός σύμβουλος. Θέλουμε, να αποδώσουμε την πειθαρχία στην κατανόηση όλων μας στις οδηγίες γιατρών και λοιπών επιστημόνων…
Σε ποιόν αρέσει, να μένει σε κατ’ οίκον περιορισμό; Σε ποιόν αρέσει να στερείται φίλους και παρέες; Σε ποιόν αρέσει να μην απολαμβάνει τις μικρές χαρές της ζωής;
Δεν υπάρχει υγιώς σκεπτόμενος νοήμων άνθρωπος στον πλανήτη μας ο οποίος θα αποφάσιζε, να του αρέσει! Κυρίως δε, όταν αλλάζει βάναυσα – επειδή τούτο συμβαίνει - ο ρυθμός της καθημερινότητας του αλλά… Χαλάλι. Αλλάζει η καθημερινότητα, για να μην αλλάξει ή και να χαθεί η ίδια η ζωή…
Ανεβαίνουμε έναν Γολγοθά. Δίχως να γνωρίζουμε πόσο μακρύς είναι. Ανεβαίνουμε λοιπόν… Εάν ανεβαίνουμε. Εάν; Ναι, επειδή μπορεί να τον ανεβήκαμε ήδη. Και να είμαστε στην σταύρωση, Χριστέ συγχώρεσε μας για τον παραλληλισμό.
Είτε έτσι, είτε αλλιώς – κι εδώ θέλουμε, να καταλήξουμε – ακολουθεί η ανάσταση. Υπάρχει ανάσταση. Αυτήν προσδοκούμε οι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Του άνθρωποι. Εμείς τα «θεολογικά όντα», όπως αναφέρουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Γι’ αυτήν την προσδοκώμενη ανάσταση οφείλουμε σε εαυτούς κι αλλήλους να είμαστε αισιόδοξοι… Να πειθαρχούμε… Να έχουμε υπομονή και… Να είμαστε ψύχραιμοι!
Θα πάει μακριά η βαλίτσα. Για να το πούμε λαϊκά…
ΥΓ 1: Ακούμε και διαβάζουμε περί έλλειψης ελέγχων και μέτρων σε όσους εισέρχονται από το εξωτερικό στο εσωτερικό. Κι όταν λέμε «σε όσους», αναφερόμαστε σε όλους οι οποίοι εισέρχονται – φυσικά νόμιμα – με οποιονδήποτε μέσο κι εάν εισέρχονται στη χώρα μας
ΥΓ 2: Εάν δεν είναι ψέματα, όσα ακούμε και διαβάζουμε περί διαδικασίας «μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δίνετε»… Πού πήγαν οι εξαγγελίες των αρμοδίων περί του αντιθέτου; Βγάζουμε τα μάτια μας, με τα ίδια μας τα χέρια;
ΥΓ 3: Γίνεται ή δε γίνεται τελικά, επισταμένως έλεγχος στις εισόδους της χώρας σε ημεδαπούς κι αλλοδαπούς; Υπάρχουν… Κερκόπορτες στη χώρα μας, άραγε;
ΥΓ 4: Επιτρέψτε μας, να θεωρούμε πως οφείλεται άμεση παρέμβαση της Πολιτείας επί του θέματος. Ακόμη κι εάν δεν είναι αλήθεια, όσα ακούμε και βλέπουμε να παρέμβει. επειδή προκαλείται ταραχή!