Δίκαιη νίκη από τους γηπεδούχους, που ήταν καλύτεροι από τον «αναγεννημένο» Παναθηναϊκό. Χάθηκαν κλασικές ευκαιρίες, διαπιστώθηκαν λάθη που δεν θα πρέπει να επαναληφθούν.
Θα έλεγε κανείς πως το ντέρμπι της αγωνιστικής εκτός από το αγωνιστικό του κομμάτι, επιφύλλαξε ενδιαφέρουσες εκπλήξεις που ξεπήδησαν μέσα από τις δηλώσεις των δύο προπονητών. Τόσο ο Μπόλονι, όσο και ο Γκαρσία «ανοίχτηκαν» πέραν των απόψεων τους για το παιχνίδι, καταθέτοντας και προσωπικά τους βιώματα και συναισθήματα.
Ο θυμόσοφος Ρουμάνος, αφού παραδέχθηκε την ανωτερότητα των νικητών επισημαίνοντας τα προβλήματα που είχε η ομάδα του βεβαίως, αιφνιδίασε με την αναφορά του στο πέρασμα του από την Τούμπα, στέλνοντας συγχρόνως συγκεκριμένο μήνυμα στον Κώστα Ιωσηφίδη.
Οσοι έχουν ζήσει από κοντά την ομάδα του 70΄ και γνωρίζουν και τη μετέπειτα σπουδαία δουλειά στις ακαδημίες του βετεράνου άσου και κορυφαίου αριστερού οπισθοφύλακα της εποχής, ένιωσαν συγκίνηση, αναπολώντας τους αετούς εκείνης της χρυσής φουρνιάς, την αποθεωτική τους πορεία και τις ληστείες των τίτλων που δικαιούνταν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση χωρίς να γνωρίζει ο Πάμπλο Γκαρσία τι είπε ο Μπόλονι έδεσε αυτές τις νοσταλγικές αναμνήσεις με το χθες και το σήμερα.
Οι δηλώσεις του σκληρού και ασυμβίβαστου «Ινδιάνου» για τη σφαγή της ομάδας του - στο τοπικό ντέρμπι – αποτέλεσαν τον κύριο πυρήνα των καθιερωμένων δηλώσεων μετά το ενεννηντάλεπτο. Λίγες κουβέντες και σταράτες. Ο κόουτς σαφώς και εκδήλωσε την ικανοποίηση του γιατί η ομάδα του έδειξε στο αγώνα χαρακτήρα. Ενδιαφέρον σημείο των δηλώσεων του ο τρόπος με τον οποίο τις διέκοψε, αιφνιδιάζοντας τον συμπαθέστατο ρεπόρτερ Κωστή Μπότσαρη.
Νίκη λοιπόν καθαρή, απέναντι σε μια ομάδα καλά οργανωμένη, πολύ διαβασμένη και αρκετά επικίνδυνη. Κι αυτό χωρίς να μπορούμε να πούμε ότι οι νικητές εντυπωσίασαν με την εμφάνιση τους. Ομως αδιαμφισβήτητα επέδειξαν συνέπεια και μαχητικότητα. Συνέπεια ως προς την προσέγγιση των στόχων τους και μαχητικότητα στη διεκδίκηση τους. Υπήρξαν κενά κι έγιναν λάθη. Εκτιμώντας όμως και τα όποια θετικά στοιχεία, μπορούμε να πούμε ότι συνολικά η εμφάνιση σε συνδυασμό και με το τρίβαθμο ικανοποίησαν τον κόσμο.
Τα λάθη βεβαίως και τα κενά επίσης θα βοηθήσουν ώστε οι υπεύθυνοι να κατανοήσουν πως πέραν όλων των άλλων, η μεταγραφική ενίσχυση της ομάδας κραυγάζει σχεδόν...σπαρακτικά. Μέχρι στιγμής οι απώλειες έχουν περιοριστεί στην πρώτη περίοδο της χασούρας για το πρωτάθλημα (εποχή Φερέιρα). Από εκείνη τη στιγμή και ύστερα, η ομάδα παλεύει και κρατιέται (έστω και με τα δόντια) σε επίπεδο διεκδίκησης στόχων, καταβάλλοντας μονίμως υπερπροσπάθειες. Δεν θα αντέξει για πολύ. Λείπουν φανερά οι εναλλακτικές λύσεις και οι βοήθειες από σοβαρούς εφεδρικούς.
Συνοπτικά καταλήγουμε ότι και η επιτυχία ήρθε με τον ίδιο τρόπο και με το ίδιο ρίσκο. Με τον κόουτς και το υπάρχον ρόστερ να πιέζονται αφόρητα στη διαχείριση κάθε αγώνα. Αυτή τη στιγμή οι μεταγραφές του χειμώνα δεν προσφέρονται πλέον σαν ευκαιρία, αλλά σαν απόλυτη ανάγκη.
Το πολύτιμο τρίβαθμο του παιχνιδιού είναι όμως μια δίκαιη ανταμοιβή της προσπάθειας που καταβλήθηκε άλλα και μιας ανωτερότητας που αναγνωρίστηκε. Σε ατομικό επίπεδο ο Πασχαλάκης ήταν καλός αν εξαιρέσουμε την φάση που έδιωξε την μπάλα προς τον αντίπαλο. Η άμυνα χρεώνεται και πάλι ένα κρύο γκολ (ιδιαίτερα η αριστερή πλευρά της). Ο Ινγκασον ήταν από τους κορυφαίους. Δεν έχει συνέλθει ακόμη από τις περιπέτειες του – τραυματισμό και κορωνοϊό - ο Γιαννούλης. Ο Βιεϊρίνια; Η ποδοσφαιρική πεμπτουσία. Οτι ξεκινούσε από τον αρχηγό αποτελούσε τον απόλυτο αιφνιδιασμό των αντιπάλων. Σχετικά καλός ο Ελ Καντουρί. Ο Αουγούστο μέτριος, θα πρέπει κάποια στιγμή ο κόουτς να τον συμβουλέψει να αποφεύγει αυτά τα παιδαριώδη αλλά και επικίνδυνα φάουλ.
Μεγάλος μαχητής ο Σφιντέρσκι, αλλά και άτυχος. Δεν δούλεψε η αριστερή πλευρά και ο Τζολης δεν είχε τον χώρο και την ευκαιρία να μπει όπως αυτός θα ήθελε και όπως μπορούσε στο παιχνίδι. Έτρεξε πολύ ο Ζίβκοβιτς. Λίγα πράγματα ο Μουργκ, όπως και ο Σβαμπ. Η ταχύτητα... πρόδωσε τον Τσόλακ σε μια φάση για έτοιμο γκολ. Απαρατήρητη η διαιτησία του Ούγγρου ρέφερι.