To ματς της Εθνικής μας με τη Σκωτία ήταν πολύ εύκολο να το “διαβάσει” κανείς και να εξηγήσει πώς και γιατί διαμορφώθηκε αυτό το 0-1, που, κακά τα ψέματα, περιορίζει τις πιθανότητες για την επίτευξη του στόχου στο Nations League.
Δυο-τρεις αποτυχημένες, όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε, επιλογές του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στην αρχική ενδεκάδα, μια ανεξήγητη φοβία των Ελλήνων διεθνών να παίξουν σε όλο το πρώτο ημίχρονο συνδυαστικό ποδόσφαιρο απέναντι στους μαζικά αμυνόμενους Σκωτσέζους, αλλά και η προσφυγή σε υπερβολικά πολλές σέντρες στο δεύτερο ημίχρονο όταν η Εθνική μας έπαιξε μονότερμα την αντίπαλό της, ήταν σε γενικές γραμμές οι αιτίες που οδηγήσαν στην ήττα. Μαζί, φυσικά, με τη μεσολάβηση του παράγοντα της τύχης, ο οποίος χαμογέλασε απλόχερα στους Σκωτσέζους με το πέναλτι που έκανε χωρίς καθόλου να το θέλει ο Ρέτσος, με το για ένα-δυο εκατοστά φάουλ και όχι το πέναλτι που αρχικά υπέδειξε ο Γερμανός ρέφερι στην περίπτωση της ανατροπής του Φούντα, αλλά και με το δοκάρι εξ επαφής που είχε ο Τζόλης. Καμία σττιγμή και καμία συγκυρία δεν ήταν μαζί μας. Ολες ήταν με τους Σκωτσέζους.
Αν θελήσει κανείς να δει ψύχραιμα όλη την εικόνα από όλες τις πλευρές, θα μείνει πολύ μακριά από τους αφορισμούς με τους οποίους πολλοί κατά συνήθεια ξεφωνητάδες έχουν γεμίσει τα σόσιαλ μίντια και τις ραδιοφωνικές εκπομπές. Ναι, είναι εύκολο να τα ρίξουμε όλα στον Ιβάν, αλλά ο Ιβάν και κάθε ομοσπονδιακός προπονητής στην Ελλάδα θα έχει πάντα έτοιμη μέσα του μια αποστομωτική απέναντι σε κάθε παρατήρηση του τύπου “γιατί έβαλες τον Τάδε και τον Δείνα να παίξουν”; - Ξέρεις να υπάρχουν μπόλικοι καλύτεροι;
Ακουσα, για παράδειγμα, μέχρι και το εξής απίθανο: “Δηλαδή τι έχει ο Τζόλης και πρέπει να παίζει βασικός; Και από πού κι ως πού έγινε βασικός και ο Κωνσταντέλιας; Σιγά τους μεγάλους παικταράδες”. Η απάντηση είναι προφανής και αυτονόητη, αλλά τα αυτονόητα πρέπει να θέλει να τα καταλάβει ο αδαής ή ο προκατειλημμένος: “Διότι δεν υπάρχουν αυτή την εποχή άλλοι καλύτεροι από αυτούς”. Τόσο απλά. Κι εμένα δεν μου αρέσει καθόλου να βλέπω ακόμη στην Εθνική, ούτε καν σαν αλλαγή, τον Μάνταλο, αλλά οι εναλλακτικές είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες σχεδόν για όλες τις θέσεις και όλους τους ρόλους.
Πού να πάει να βρει την πληθώρα επιλογών ο όποιος Γιοβάνοβιτς; Πού θα βρει άλλον Κωνσταντέλια για να έχει πάντα κάτι να περιμένει στη δημιουργία; Πού να πάει να βρει καλύτερο πλάγιο επιθετικό και ταυτόχρονα σκόρερ από τον Τζόλη; Σε λίγο καιρό είναι σίγουρο ότι θα λέμε “πού θα βρει άλλον Καρέτσα;” Και να είναι καλά τα παιδιά που προκύπτουν τα τελευταία χρόνια από την ομογένεια διότι αν περιμένουμε να γεμίσει με Ελληνες παίκτες το ελληνικό Πρωτάθλημα... βράσε όρυζα. Προσωπικά, ελπίζω πλέον μόνο στη δουλειά που κάνουν στις ακαδημίες τους ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός. Αυτές οι δύο ομάδες είναι ήδη οι βασικοί τροφοδότες της Εθνικής. Αλλά δεν αρκούν μόνο δύο σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο ξενοκρατούμενο κατά 75%. Ελεος, παιδιά...
Τέλος πάντων, δεν πρόκειται σήμερα να λυθεί το θέμα αυτό και εκείνο που προέχει είναι να κερδηθεί ο “πόλεμος” στη Σκωτία μετά τη χαμένη “μάχη” στην Αθήνα. Η Εθνική αδικήθηκε από την ήττα, δεν της άξιζε να χάσει, δέχτηκε ένα γκολ από το πουθενά, θα μπορούσε κάλλιστα να νικήσει, έχασε πολλές ευκαιρίες, σίγουρα μπορεί να σκοράρει και ένα και δύο και τρία γκολ στη Σκωτία, αλλά θα το κάνει μόνο αν κατορθώσει να παίξει έξυπνα, ψύχραιμα και γρήγορα, όπως με την Αγγλία στο Λονδίνο. Οι Σκωτσέζοι αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά είναι να αμύνονται. Ιδιαίτερα στο ψηλό παιχνίδι είναι καθηγητές. Το να τους παίζουμε με σέντρες, επειδή δεν βρίσκουμε τρόπο να τους απειλήσουμε αλλιώς, δεν θα οδηγήσει πουθενά, όπως δεν οδήγησε και στο Καραϊσκάκη.
Τελικά, ξέρετε τι πιστεύω; Οτι τόσο τον Ιβάν όσο και τους παίκτες πρέπει να τους κρίνουμε αφού γίνει κα η ρεβάνς. Είμαστε στα μισά του δρόμου, ο άλλος μισός είναι πολύ δύσκολος, αλλά λίγη υπομονή δεν βλάπτει. Κάτι μου λέει ότι το βράδυ της Κυριακής θα περάσουμε καλά. Κι αν δεν διαψευστώ, θα περιμένω να δω και να ακούσω αν θα εμφανιστούν πάλι να πιάσουν δουλειά στα σόσιαλ μίντια και στα ραδιόφωνα οι “ανθρωποφάγοι”, ή αν θα λουφάξουν μέχρι την επόμενη αφορμή που θα βρουν...
Στέλιος Απ. Γρηγοριάδης
