Με ένα «ανεπέστητο» rotation και με εμφανή την πρόθεση να αποφύγει την ήττα που θα ήταν ότι χειρότερο γιατί θα τον οδηγούσε από χθες στον αποκλεισμό, ο ΠΑΟΚ ξεκίνησε το χθεσινό παιχνίδι επιφυλακτικά αλλά πολύ πειθαρχημένα, «ανιχνεύοντας» την τακτική και τις προθέσεις των αντιπάλων του, αλλά και την ψυχολογία τους. Μιας κι αυτό το σημαντικό και για τις δύο ομάδες παιχνίδι, παιζόταν στο γήπεδο τους.
Είναι αλήθεια πως ύστερα από ένα διάστημα που δεν κράτησε για πολύ, στη διάρκεια του οποίου οι γηπεδούχοι επιχείρησαν να πάρουν τον «αέρα» και την «κατοχή» ώστε να υποχρεώσουν τους αντίπαλους να αποδεχθούν ότι αυτοί είναι τα αφεντικά, ο δικέφαλος σταμάτησε τις...«ιχνηλατήσεις», άλλαξε τακτική και ανέστρεψε την εικόνα που επιχείρησαν να φιλοτεχνήσουν για τον εαυτό τους οι Σλοβάκοι. Πήρε γερά στα χέρια του τα ηνία του αγώνα, επέβαλλε την επικυριαρχία του, την οποία διατήρησε μέχρι το τέλος του 90λεπτου. Είναι αλήθεια ότι ο δικέφαλος ήταν η καλύτερη ομάδα και δικαιούνταν το τρίβαθμο που θα του εξασφάλιζε από χθες το βράδυ την πρόκριση. Το ίδιο αλήθεια είναι όμως ότι αυτή η ανωτερότητα του δεν μετουσιώθηκε σε αποτελεσματικότητα.
Η κατοχή και η υπεροχή δημιούργησαν βέβαια προοπτικές νίκης, όχι πολλές αλλά κλασικές, οι οποίες όμως χάθηκαν από αδεξιότητες και τσαπατσουλιές, που δεν επιτρέπονται σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι και μάλιστα από παίκτες αναγνωρισμένης αξίας. Η ισοπαλία ήταν μέσα στα δύο αποτελέσματα που είχαν κατά νου οι φιλοξενούμενοι. Με το ένα καθάριζαν από χθες και με το άλλο θα έμπαιναν σε έναν κύκλο αναμονής με συσχετισμούς αποτελεσμάτων και διαφορές τερμάτων. Κάτι που διατηρεί κάποιες βέβαια ανησυχίες, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, η ομάδα που έχει τις περισσότερες πιθανότητες πρόκρισης είναι ο ΠΑΟΚ.
Το χθεσινό λοιπόν αποτέλεσμα μπορεί να μην ικανοποίησε σε απόλυτο βαθμό. Μια ικανοποίηση σχετική όμως ήρθε, από την αλλαγή της εικόνας της ομάδας, μετά την τραγική παράσταση που έδωσε στο Περιστέρι. Οι περισσότεροι από τους παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν αλλά και στο σύνολο της η εικόνα, δεν είχε καμία σχέση με την αντίστοιχη της περασμένης Κυριακής. Μπορεί να υπήρξαν και χθες κάποια μικρά κενά και μια δυσκολία να σπάσει το μπετόν αρμέ των γηπεδούχων, αλλά σε κανένα σημείο του αγώνα δεν είδαμε εκείνη την τραγική έλλειψη νεύρου και πάθους, μαχητικότητας και πειθαρχίας.
Το σχήμα που επέλεξε ο Ραζβάν θα έλεγε κανείς ότι τον δικαίωσε, από τη στιγμή που πέτυχε ένα από τα δύο προσδοκώμενα αποτελέσματα. Σε ατομικό επίπεδο υπήρξε μια ευχάριστη διαπίστωση που αναφερόταν στην «ανάνηψη» συγκεκριμένων παικτών που την Κυριακή είχαν απογοητευτική εμφάνιση, παράλληλα όμως και η ανησυχία να παρουσιάζουν μεγάλη κάμψη και πάλι, δύο από τους πλέον βασικούς παίκτες που χρησιμοποιεί ο Ραζβάν (Μπίσεσβαρ – Ελ Καντουρί).
Είδαμε έναν σταθερό Πασχαλάκη, τον Βαρέλα να ξαναβρίσκει τον καλό εαυτό του, τον Κρέσπο να ξαναμπαίνει στην ομάδα. Επίσης έναν Τέιλορ σαφέστατα βελτιωμένο, τον Κούρτιτς να ανεβάζει στροφές και να είναι μέσα στους πρώτους διακριθέντες και τον Ζίβκοβιτς να εκπλήσσει με το πάθος και τις μαγικές επινοήσεις του. Καλός όσο είχε δυνάμεις ο φιλότιμος Εσίτι.
Ο Άκπομ προσπάθησε, ενώ ο Σφιντέρσκι σαν αλλαγή μονίμως στο 70΄, δείχνει να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί σε αυτόν τον ρόλο. Τα πήγε καλά ο Μιχάι. Επιστροφή λοιπόν στην πατρίδα και αμέσως στην προετοιμασία, με το λίγο χρόνο που απομένει για το ντέρμπι της Κυριακής. Το χθεσινό αποτέλσμα μέχρις ενός σημείου, ενισχύει την αυτοπεποίθηση και την ψυχολογία των παικτών, ενώ ένα ντέρμπι όπως αυτό με τον Άρη, από μόνο του είναι ένα πολύ ισχυρό κίνητρο.