Ο θάνατος του Τζορτζ Μπάλντοκ προκάλεσε εκείνο που συνηθίζεται να λέγεται σε κάθε -ανάλογα- τραγική απώλεια ανθρώπινης ζωής, πολύ δε περισσότερο, όταν πρόκειται για νέους ανθρώπους. «ΣΟΚ». Όταν, δε, μιλάμε για ποδοσφαιριστή ή κάποιον συνάνθρωπο με φήμη, ο θάνατος αποκτά «μεγαλύτερη» διάσταση. Καλώς ή κακώς. Και το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει βρεθεί κι άλλες φορές, στο πέρασμα των ετών, με «ΣΟΚ», που προκλήθηκαν από ανθρώπινες ζωές, που κόπηκαν, ξαφνικά. Όπως και του 31χρονου Μπάλντοκ.
Είμαστε συγκλονισμένοι, είμαστε σοκαρισμένοι από την απώλεια του George μας. Η οικογένεια του Παναθηναϊκού θρηνεί για τον αδόκητο χαμό του. Στεκόμαστε στο πλευρό της οικογένειας και των οικείων του George Baldock. pic.twitter.com/7TO6tbi5zk
— Panathinaikos F.C. (@paofc_) October 9, 2024
Το Metrosport.gr θυμάται στιγμές που και ο χρόνος πάγωσε και η ελληνική κοινωνία και, βέβαια, η φίλαθλη κοινή γνώμη από θανάτους ποδοσφαιριστών, οι οποίοι είχαν -λιγότερο ή περισσότερο- είχαν να επιδείξουν καριέρα πίσω τους.
Αν και σε τέτοιες καταστάσεις ποιος νοιάζεται για την καριέρα, τη φήμη ή τα χρήματα;
Οι ομάδες που βίωσαν αδόκητους χαμούς με σκληρό τρόπο είναι ο Ατρόμητος, η Λάρισα, ο Ηρακλής, ο ΠΑΟΚ, η Καλαμάτα, η Ξάνθη, ο Άρης και πλέον ο Παναθηναϊκός.
Τα χρόνια περνούν, αλλά το μούδιασμα σε τμήματα του κεφαλιού, στο άκουσμα ή διάβασμα τόσο θλιβερών ειδήσεων είναι το ίδιο έντονο.
Μουκάντι Τσιμάνγκα (30 Απριλίου 1995)
Ο Τσιμάνγκα, από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, είναι η μοναδική περίπτωση ποδοσφαιριστή, στα ελληνικά χρονικά, ο οποίος έχασε τη ζωή του εντός γηπέδου, την ώρα του αγώνα. Λίγοι τον θυμούνται αγωνιζόμενο και ελάχιστοι έχουν στη μνήμη τους τη στιγμή του θανάτου του. Ο 27χρονος είχε έρθει στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 1989 για λογαριασμό του Εθνικού Πειραιώς, με τον οποίο συμμετείχε στην Α΄ Εθνική της περιόδου 1989-90.
Η καριέρα του και η ζωή του σταμάτησαν ξαφνικά στις 30 Απριλίου του 1995, όταν αγωνιζόταν στον Ατρόμητο. Σε εκτός έδρας αναμέτρηση με αντίπαλο τον Πανελευσινιακό για το πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής, ο Τσιμάγκα διεκδίκησε την μπάλα με τον Στέλιο Βογιατζή.
Ο τελευταίος, άθελά του, χτύπησε τον Αφρικανό στην καρωτίδα με τον αγκώνα του, προκαλώντας του ανακοπή.
Ο Τσιμάγκα, ο οποίος ήταν παντρεμένος και είχε τρία παιδιά, είχε σύντομο πέρασμα και από την Καλαμάτα.
Λευτέρης Μίλος (8 Μαρτίου 1997)
Δεν ήταν ποτέ μεγάλο όνομα, δεν έκανε «μεγάλη» καριέρα, αλλά ο Λευτέρης Μίλος ήταν και παραμένει από τις πιο «αθώες» και «γλυκές» μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Μίλος, με ύψος μόλις 1.72, και καταγόμενος από τη Βόρεια Ήπειρο και συγκεκριμένα τη Δερβιτσάνη ήρθε το 1991 στη Λάρισα και την ΑΕΛ, από την Αλβανία, και έπαιξε εκεί μέχρι το 1996.
Χρονιά που μεταγράφηκε στον Ηρακλή, εξαργυρώνοντας τις πολύ καλές του χρονιές με το «Αλογάκι». Πολυδιαφημισμένος δεν ήταν, σταρ επίσης δεν ήταν, και στον Ηρακλή πήγε για κάτι καλύτερο, αλλά δεν του βγήκε, γι' αυτό και είχαν ξεκινήσει συζητήσεις για επιστροφή στην ΑΕΛ, μετά από τρεις μήνες παρουσίας στη Θεσσαλονίκη. Στη Λάρισα, άλλωστε, ήταν ατραξιόν, γι' αυτό και είχε ανοίξει μία μικρή επιχείρηση, προσδοκώντας να μείνει εκεί με την οικογένειά του.
Ο θάνατός του σε τροχαίο, στο χωριό Γιάννουλη της Λάρισας, -πράγματι- σόκαρε την ποδοσφαιρική κοινωνία.
Στις 8 Μαρτίου στις 02:45, ο Λευτέρης
Μήλος επέστρεψε από κέντρο διασκέδασης και, όπως ειπώθηκε τότε,
ανέπτυξε υπερβολική
ταχύτητα και στο 4ο χιλιόμετρο της Ε.Ο. Λάρισας-Νίκαιας, έχασε τον έλεγχο του Rover, πέρασε στο αντίθετο ρεύμα και συγκρούστηκε μετωπικά με ταξί που οδηγούσε
ο 26χρονος Γιώργος Σαματζής (σ.σ: επιβίωσε του τροχαίου), πρώην
μπασκετμπολίστας της Ε.Α. Λάρισας. Το ΙΧ του Μίλος πήρε φωτιά, βάζοντας σκληρό επίλογο στη ζωή του.
Γιώργος Μητσιμπόνας (13 Σεπτεμβρίου 1997)
Το ελληνικό ποδόσφαιρο ήρθε αντιμέτωπο με μεγάλη απώλεια, εκείνη του Θεσσαλού Γιώργου Μητσιμπόνα, ο οποίος καταγόταν από τη Γιάννουλη της Λάρισας, τοποθεσία όπου σκοτώθηκε ο Λευτέρης Μίλος. Ο Μητσιμπόνας, στα 35 του χρόνια, είχε ήδη διαγράψει μεγάλη καριέρα, φορώντας τη φανέλα των ΑΕΛ, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού αλλά και της Εθνικής ομάδας με την οποία αγωνίστηκε 28 φορές.
Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1997, λίγο πριν τις 14.00 και ενώ κατευθυνόταν μαζί με τον φίλο του και δημοσιογράφο Νίκο Μίχο προς την Κοζάνη, όπου ο Τύρναβος (η τελευταία ομάδα στην καριέρα του) έπαιζε φιλικό προετοιμασίας με τον Φ.Σ. Κοζάνη, το ΙΧ που οδηγούσε ο ίδιος, συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με ημιφορτηγό στο ύψος του χωριού Γιάννουλη, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Λάρισα.
Ο Γιώργος Μητσιμπόνας είχε τραυματιστεί σοβαρά (πολλαπλά κατάγματα, ακατάσχετη αιμορραγία) μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Λάρισας, όπου και κατέληξε.
Στο γήπεδο ποδοσφαίρου στον Τύρναβο υπάρχει και προτομή του Γιώργου Μητσιμπόνα.
Σε δηλώσεις του, μετά την αποχώρησή του από τον Ολυμπιακό, είχε πει ότι δεν στεναχωριέται που φεύγει, αλλά στεναχωριέται για τον θάνατο του Άιρτον Σένα, ο οποίος είχε σκοτωθεί στο Γκραν Πριν της Ίμολα, λίγους μήνες πριν.
Παναγιώτης Κατσούρης (9 Φεβρουαρίου 1998)
Το ποδόσφαιρο της Ελλάδας θρήνησε και τρίτο θάνατο ποδοσφαιριστή σε τροχαίο. Σε ηλικία 22 ετών, ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ, Παναγιώτης Κατσούρης, πριν προλάβει να ζήσει καλά-καλά το ποδοσφαιρικό του όνειρο από την Τούμπα, έχασε τη ζωή του στην άσφαλτο. Ήταν ξημερώματα της 9ης Φεβρουαρίου του 1998, όταν επέστρεφε από αγώνα σε γήπεδο 5x5.
Η υπερβολική ταχύτητα, που οι εμπειρογνώμονες τότε είχαν αποφανθεί, αποτέλεσε την αιτία που ο Κατσούρης έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου στην περιοχή της Θέρμης στη Θεσσαλονίκη, με αποτέλεσμα να προσκρούσει στο προστατευτικό στηθαίο γέφυρας.
Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Γιόβαν Γκοΐκοβιτς (22 Δεκεμβρίου 2001)
Θύμα τροχαίου έπεσε και ο Γιόβαν Γκοΐκοβιτς . Ο 27χρονος Σέρβος αγωνιζόταν στον Ηρακλή και ήταν από τα «ονόματα» του Γηραιού εκείνη την περίοδο. Ο Γκοΐκοβιτς είχε κάνει χρήση της άδειας, λόγω Χριστουγέννων, για να μεταβεί στην πατρίδα του. Επιστρέφοντας τα ξημερώματα της 22ας Δεκεμβρίου από βραδινή έξοδο, ενεπλάκη σε τροχαίο δυστύχημα στο Βελιγράδι. Τα ρεπορτάζ της εποχής ανέφεραν πως το ΙΧ του έπεσε πάνω σε δέντρο και ο ίδιος σκοτώθηκε ακαριαία, λόγω της σφοδρότητας της σύγκρουσης.
Ο Γιόβαν Γκοϊκοβιτς, ήταν παντρεμένος και πατέρας ενός κοριτσιού 2 ετών, ενώ η σύζυγος του κυοφορούσε βρέφος, ούσα στον 7ο μήνα της κύησης.
Αντόνιο Ντε Νίγρις (16 Νοεμβρίου 2009)
Στα 31 του χρόνια έφυγε από τη ζωή ένας ακόμη ποδοσφαιριστής της ΑΕΛ, η οποία έχει πληρώσει το βαρύτερο τίμημα μεταξύ των υπολοίπων συλλόγων στην Ελλάδα. Ο Μεξικανός διεθνής, Αντόνιο Νίγρις είχε έρθει στη Λάρισα, έχοντας διαγράψει μεγάλη καριέρα σε Αμερική και Ευρώπη.
Το καλοκαίρι του 2009 το ιατρικό επιτελείο της τουρκικής Ανκαραγκιουτσού, στην οποία αγωνιζόταν, τον ενημέρωσε ότι έπασχε από γενετική δυσπλασία στην καρδιά, πρόβλημα το οποίο μπορεί να προκαλέσει το μοιραίο, αν συνέχισε να παίζει και μετά τα 30 του χρόνια. Όπως κι έγινε.
Η τουρκική ομάδα προτίμησε να μην του ανανεώσει το συμβόλαιο κι έτσι ο Ντε Νίγρις υπέγραψε στη Λάρισα στις 27 Αυγούστου του 2009, προλαβαίνοντας να αγωνιστεί μόλις σε επτά παιχνίδια στη Σούπερ Λίγκα. Τα ξημερώματα της 16ης Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου, η σύζυγός του, Σόνια, διαπίστωσε πως ο Αντόνιο ένιωθε δυσφορία. Ειδοποίησε το ΕΚΑΒ, αλλά πριν φτάσει, ο Ντε Νίγρις είχε ξεψυχήσει δίπλα της, ενώ στο σπίτι βρισκόταν και η 5χρονη τότε κόρη τους.
Παναγιώτης Μπαχράμης (13 Αυγούστου 2010)
Στα 34 χρόνια ζωής σκοτώθηκε και ο Παναγιώτης Μπαχράμης. Γεννήθηκε στην Καλαμάτα, ποδοσφαιρικά όμως συνδέθηκε περισσότερο με την ΑΕΛ, με την οποία κατέκτησε και το Κύπελλο Ελλάδας το 2007. Στις 13 Αυγούστου του 2010, ο Μπαχράμης βρισκόταν για διακοπές στην Κυπαρισσία, όπου έκανε ψαροντούφεκο στη θάλασσα.
Παρόλα αυτά, ένα ταχύπλοο που οδηγούσε 55χρονος, δεν τον πρόσεξε και έγινε η αιτία, για να χάσει τη ζωή του ο Μπαχράμης μέσα στη θάλασσα. Τον χτύπησε η προπέλα του ταχύπλοου και ο θάνατός του ήταν ακαριαίος. Το Λιμενικό Σώμα είχε αναφέρει ότι η σημαδούρα, που είχε ο Μπαχράμης, για να είναι αντιληπτός από τα πλεούμενα ήταν μικρού μεγέθους και δεν πληρούσε τις προσιαγραφές.
Εκτός από την ΑΕΛ, είχε αγωνιστεί στην Καλαμάτα, τον Ηρακλή και τη Βέροια.
Ολουμπάγιο Αντεφέμι (19 Απριλίου 2011)
Το 2011 ήταν η σειρά της Ξάνθης να βιώσει χαμό ποδοσφαιριστή της. Ήταν ο 25χρονος, Ολουμπάγιο Αντεφέμι, από τη Νιγηρία, ο οποίος σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα. Ο Αντεφέμι είχε πάρει ολιγοήμερη άδεια, για να μεταβεί στην πατρίδα του, προκειμένου να παντρευτεί.
Το δυστύχημα σημειώθηκε στις 9.15 το πρωί στο 162ο χιλιόμετρο της Εγνατίας οδού, στο ρεύμα προς Θεσσαλονίκη.
O Aντεφέμι έχασε τον έλεγχο του οχήματός του σε περιοχή της Καβάλας και ο θάνατός του ήταν ακαριαίος.
Νίκος Τσουμάνης (5 Οκτωβρίου 2021)
Πριν τον θάνατο του Τζορτζ Μπάλντοκ, η τελευταία -χρονικά- απώλεια ποδοσφαιριστή ήταν του Νίκου Τσουμάνη. Ο 31χρονος αμυντικός διέμενε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, όπου ταυτίστηκε με τα χρόνια του στον Άρη.
Η είδησή του θανάτου συγκλόνισε την πόλη, συγκλόνισε τους πάντες, από τη στιγμή που έγινε γνωστός και ο τρόπος που έφυγε από τη ζωή.
Στις 5 Οκτωβρίου του 2021, ο Τσουμάνης αυτοκτόνησε μέσα στο αυτοκίνητό του, στην περιοχή της Νέας Κρήνης στην Καλαμαριά, όπου εντοπίστηκε από περαστικούς.
Τα οικονομικά προβλήματα, που, όπως αποδείχτηκε, αντιμετώπιζε ο Νίκος Τσουμάνης τον έφθειραν ψυχολογικά, τον οδήγησαν σε αδιέξοδο και, δυστυχώς, στην αυτοκτονία.
Γιώργος Ξενίδης (3 Ιουνίου 2019)
Ο Γιώργος Ξενίδης είχε ταυτιστεί με τον Ηρακλή, όπου πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της ποδοσφαιρικής του ζωής. Ταυτισμένος με τους «κυανόλευκους» πέρασε πολλά στο Καυτανζόγλειο, μέχρι που μεταπήδησε στην ΑΕΚ στο τέλος της καριέρας του με την οποία κέρδισε και Κύπελλο Ελλάδας.
Επίσης, είχε αγωνιστεί στην Ανόρθωση και τον Ιωνικό.
Όταν αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο έμεινε μακριά από αυτό και το όνομά του επανήλθε στην επικαιρότητα για τον χειρότερο δυνατό λόγο.
Στις 3 Ιουνίου του 2019, σε ηλικία 45 ετών, έγινε γνωστό ότι έχασε τη ζωή του από ανακοπή καρδιάς. Μπορεί να μην ήταν εν ενεργεία ποδοσφαιριστές, όπως οι συνάδελφοί του που είχαν την ίδια κατάληξη, αλλά η είδηση του χαμού του είχε τον ίδιο αντίκτυπο.
Μπροστά στον θάνατο και στα σοβαρά προβλήματα υγείας, ακούμε συχνά πλέον, πως δεν υπάρχουν χρώματα.
Αλήθεια, στους πόσους θανάτους πρέπει να το κάνουμε βίωμα, είτε αφορά οπαδική βία, είτε απώλειες από φυσικά ή άλλα αίτια;
Γιατί, ξεχνάμε πώς πρέπει να λειτουργούμε στη ζωή, την οποία -τελικά- θυμόμαστε μπροστά στον θάνατο;
Όλως παραδόξως, οι ΠΑΕ της χώρας εκπέμπουν σε παράλληλες συχνότητες, όταν οι ζωές έχουν φύγει, αλλά η ενδιάμεση -εν ζωή- πορεία τους δεν βγάζει ανάλογα «πανανθρώπινα» ιδεώδη.