Δεν χρειάστηκε να περάσουν παρά μόνο λίγα λεπτά χθες στον μεγάλο αγώνα του ΟΑΚΑ για να αντιληφθεί κανείς ότι υπήρχε διαφορά μεταξύ της Ελλάδας και της Αγγλίας. Ενα μπάσιμο και ένα σπάσιμο της μπάλας από τον Μαντουέκε, μία γρήγορη εκτέλεση του Γουότκινς, τα «τρία λιοντάρια» μας έστειλαν το μήνυμα ανωτερότητας και μαζί μας πέρασαν ακόμη μεγαλύτερη δόση πίεσης και άγχους γιατί όλοι στην χώρα μας αντιμετωπίζαμε ως μεγάλη ευκαιρία αυτό το ματς για να «κλειδώσει» το αντιπροσωεπυτικό συγκρότημά μας την πρώτη θέση στον όμιλό του στο Nations League.
Έστω και έτσι, θα μπορούσαμε να είχαμε ισοφαρίσει στην φάση του Τσιμίκα στο πρώτο μέρος ή στην ευκαιρία του Ιωαννίδη λίγα λεπτά αφότου πέρασε στο ματς ο επιθετικός του Παναθηναϊκού, αλλά και στις δύο περιπτώσεις ο Πίκφορντ αντέδρασε σωστά.
Ωστόσο, οι Αγγλοι είχαν πιο καθαρές ευκαιρίες, πάτησαν πολλές φορές στην περιοχή του Βλαχοδήμου με αξιώσεις και αν δεν υπήρχε ένας Κουλιεράκης να κόψει δύο φορές την τελευταία στιγμή Μπέλινγχαμ και Γουότκινς το 0-2 θα μπορούσε να είχε έρθει από το πρώτο μέρος. Τυχερή η Αγγλία στην φάση του 0-2 όταν η μπάλα από το δοκάρι πήγε στο υψωμένο πόδι του Ελληνα τερματοφύλακα; Ναι, φυσικά, αλλά είχε νωρίτερα δοκάρι και μεγάλη ευκαιρία με τον Λιούς, κυρίως, όμως, με το πάσα-πάσα παιχνίδι περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία να χτυπήσει.
Ίσως θα ήταν τελικά μία καλύτερη επιλογή να προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε την ήττα με 0-1, αφού και πάλι θα είχαμε το πάνω χέρι για την πρωτιά με νίκη επί της Φινλανδίας, όμως, ο Γιοβάνοβιτς μας είχε προειδοποιήσει από χθες ότι η Εθνική θα έπαιζε για να ζητήσει γκολ και νίκη αν γινόταν, θεωρώντας ότι αυτό είναι υποχρέωση λόγω της αθρόας προσέλευσης Ελλήνων φιλάθλων στο γήπεδο.
Παρόλα αυτά, όπως αναλύω το ματς στην δική μου σκέψη, το πρωτεύον δεν είναι ότι ο Σέρβος τεχνικός θέλησε να μετρηθεί στα ίσα με την Αγγλία, βάζοντας και Πέλκα και Κωνσταντέλια και Ιωναννίδη και Γιαννούλη σχεδόν στο ίδιο χρονικό σημείο στο ματς έχοντας πρόσφατες νωπές τις μνήμες από το διπλό στο Γουέμπλεϊ, αφού κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει εκ των υστέρων ότι και να έκανε συντηρητικές αλλαγές στο ματς δεν θα ερχόταν μία κρύα ήττα με δύο γκολ διαφορά.
Το πρωτεύον είναι να δει η Εθνική και όλα τα πρόσωπα που την απαρτίζουν ως ένα μάθημα σε μία διαδικασία εξέλιξης μιας ομάδας με ταλέντο, αλλά και ανάγκη να προσθέσει ορισμένα ακόμη στοιχεία στο παιχνίδι της και κάποια επιλέον πρόσωπα. Για μένα το κομβικότερο σημείο για την πρόοδό της είνα να βρει ένα-δύο χαφ, σημεία αναφοράς, γιατί εκεί είναι ο χώρος που πονάει και πρέπει να ενιχυθεί για να κάνει διαφορά. Η κλήση του Μουζακίτη έδειξε ότι ο Γιοβάνοβιτς έχει έναν παρόμοιο προβληματισμό και όσως στο πρόσωπο του πιτσρικά το ελληνικό ποδόσφαιρο να βρει έναν παίκτη επιπέδου.
Σε κάθε περίπτωση, στην Εθνική ομάδα, δεν υπάρχει χώρος για γκρίνια, ανθρώπους που παρακαλάνε να χάσει για να δικαιωθούν. Η ομάδα θέλει στήριξη, πίστη, αγκάλιασμα της προσπάθειας που γίνεται και ψυχραιμία όταν έρχονται αρνητικά αποτελέσματα. Ετσι, όμως, δεν θα χύσει την καρδάρα με το γάλα και δεν κάνει πισωγύρισμα τώρα που έχει μπει σε έναν καλό δρόμο εδώ και δύο χρόνια.
Είναι δεδομένο ότι όταν καταφέρνεις να μαζέψεις 65.000 θεατές στο ΟΑΚΑ, σε πονάει όταν χάνεις, αλλά έτσι είναι η μπάλα. Και συ πρέπει να συνεχίσεις πεισμώνοντας ακόμη περισσότερο για πετύχεις κάτι μεγάλο.
