Κάποια πράγματα οφείλουν να λέγονται χωρίς να περιμένουμε ένα αποτέλεσμα. Ανεξάρτητα το τι θα κάνει αύριο στο Βικελίδης ο ΠΑΟΚ, υπάρχουν ορισμένα συμπεράσματα που δεν αλλάζουν. Υπάρχουν αγωνιστικά συμπεράσματα (πχ ότι ο ΠΑΟΚ χρειάζεται έναν παίκτη σημείο αναφοράς στην θέση του φορ ή έναν ταχύ μέσο) που πάντα θα απασχολούν γιατί μία ομάδα θα εξελίσσεται πάντα και κάποια άλλα, κατά την άποψή μου, μεγαλύτερης βαρύτητας που καλό είναι να τα καταγράφουμε και να εξηγούμε γιατί είναι έτσι.
Το πλέον σημαντικό είναι ότι αυτή η ομάδα, αν όχι πάντα, σχεδόν πάντα, αντιδρά στα δύσκολα. Δεν υπάρχει χρονικό σημείο που να μην ήταν με την πλάτη στον τοίχο ο ΠΑΟΚ και να μην αντέδρασε. Φυσικά, υπάρχει το απόλυτο παράδειγμα της περσινής σεζόν και του πώς διαχειρίστηκε ο σύλλογος τον αποκλεισμό από την Λέφκσι, αλλά ας μην πάμε τόσο πίσω. Ας μείνουμε στα φετινά.
Αρχισε την σεζόν με προβληματική εμφάνιση κόντρα στην Μπεϊτάρ, όσο περνούσαν όμως οι αγώνες το γύρισε, το ίδιο έκανε και στο Πρωτάθλημα, ενώ ακόμη και όταν ήρθε ο αποκλεισμός από το Κύπελλο από τον Παναθηναϊκό, ο ΠΑΟΚ αντέδρασε εμφατικά. Το τελευταίο χρονικά και κορυφαίο παράδειγμα είναι το τι έγινε μετά την ισοπαλία στη Λαμία και την απίστευτη αντεπίθεση που ακολούθησε. Ποιο ήταν το μυστικό της αντίδρασης; Κατή την ταπεινή άποψή μου, το γεγονός ότι, παρά την κριτική που είναι δικαιολογημένο να υπάρχει σε κάθε προπονητή του ΠΑΟΚ, ουδέποτε υπήρξε αμφισβήτηση της εμπιστοσύνης που απολάμβανε ο Λουτσέσκου από την ίδια την ΠΑΕ.
Όλος ο οργανισμός αναγνωρίζει σε κάθε στιγμή, ακόμη και στην πιο δύσκολη, ότι ο Ρουμάνος τεχνικός δίνει τον τόνο για την στρατηγική και την διαχείριση της ομάδας και με αυτή την νοοτροπία, βρίσκεται σε πρώτοι πλάνο και στον σχεδιασμό του «τελικού» με τον Αρη.