Πάμε όμως παρακάτω.
Η εκλογή του Θοδωρή Ζαγοράκη στην ΕΠΟ μπορεί (και πρέπει) να σημάνει την απαρχή μιας επανεκκίνησης του ποδοσφαίρου της χώρας μας. Αναμφισβήτητη η εμβέλεια της ποδοσφαιρικής του προσωπικότητας, στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Ποτέ άλλοτε, Πρόεδρος της ΕΠΟ δεν ξεκινούσε τη θητεία του με τόσο μεγάλο βαθμό αποδοχής, όπως αυτή που ο Ζαγοράκης απολαμβάνει, ως εμβληματικός αρχηγός της εθνικής μας ομάδας που μας εκτόξευσε στα ουράνια, το 2004.
Εως εδώ, οι οιωνοί είναι άριστοι. Αρκούν όμως αυτά τα, όντως μοναδικά, χαρακτηριστικά της ταυτότητας του νέου Προέδρου της ΕΠΟ; Νομίζω πως όχι, αν δεν συνοδεύονται από έναν ανασχεδιασμό του ποδοσφαίρου μας, στην επιτυχία του οποίου ασφαλώς η παρουσία του νέου Προέδρου στην πρώτη γραμμή θα παίξει σημαντικότατο ρόλο.
Θεωρώ απαραίτητο, το συντομότερο δυνατό, να παρουσιαστεί από τον ίδιο και τους συνεργάτες του, προς όλη την ποδοσφαιρική οικογένεια, ένα ποδοσφαιρικό «μανιφέστο», όπου θα περιγράφονται οι στόχοι της νέας διοίκησης, άμεσοι, βραχυπρόθεσμοι, μακροπρόθεσμοι. Ενα συμβόλαιο που θα κληθούν να «συνυπογράψουν» (με δημόσιες δεσμεύσεις) όσοι υποστήριξαν την υποψηφιότητά του.
Κυρίως δε, οι (μεγαλο)παράγοντες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, οι οποίοι διαμορφώνουν σε καίριο βαθμό το προφίλ του ποδοσφαίρου μας, όπως βέβαια και η πολιτεία, αφού από αυτήν εξαρτάται η θεσμική και οικονομική υποστήριξη χρόνιων αιτημάτων.
Κατά τη γνώμη μου, αυτό έπρεπε να έχει γίνει κατά την ανακοίνωση, από μέρους του Ζαγοράκη, της υποψηφιότητάς του. Και να είναι αποτέλεσμα προεργασίας και προϋπόθεσης για να την αποδεχθεί, στο διάστημα των διαβουλεύσεων που προηγήθηκαν. Ηταν μιά χρυσή ευκαιρία, από τη στιγμή μάλιστα που ενδιαφέρθηκε γι’ αυτήν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας. Η πρώτη μεγάλη ευκαιρία χάθηκε. Ας μη χαθεί και η δεύτερη, τώρα, στο ξεκίνημα της θητείας της νέας διοίκησης. Γιατί, τρίτη ευκαιρία δεν θα υπάρξει. Από κει και πέρα, θα αφεθούν όλα στις γνωστές «καλένδες» και ο καθένας από τους «θερμούς υποστηρικτές» θα αποσυρθεί στα του οίκου του και θα ενεργεί (ή δεν θα ενεργεί) κατά τα δικά του συμφέροντα.
Μεταξύ των άλλων (εθνικές ομάδες, σχεδιασμός διοργανώσεων εθνικών πρωταθλημάτων, διοικητική οργάνωση κλπ.), τονίζω την ιδιαίτερη φροντίδα που πρέπει να επιδειχθεί για τη στήριξη του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, το οποίο έχει μείνει αβοήθητο και παραμελημένο. Η διαχρονική, πομπώδης (πλην, αδάπανη) ρητορεία περί «μήτρας» και «δεξαμενής» του ποδοσφαίρου πρέπει επιτέλους να μεταφραστεί σε πραγματική βοήθεια (θεσμικό πλαίσιο, αθλητικές εγκαταστάσεις, οικονομική στήριξη ΕΠΣ και σωματείων).
Επίσης, θεωρώ πως δεν πρέπει η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης (και της αθλητικής, ασφαλώς) να αποτελέσει άλλοθι για υπεκφυγή. Οπωσδήποτε, όχι εμπλοκή. Αλλά, συγχρόνως, και θωράκιση για την αποτροπή εμπλοκής τρίτων. Εμπιστοσύνη μεν, αλλά και διακριτική παρακολούθηση και εποπτεία, με οδηγό την απαρέγκλιτη εφαρμογή των νόμων και κανονισμών και (όπου χρειάζεται) το κοινό περί δικαίου αίσθημα, όχι αυτό των «τυφλών» οπαδών ή του οπαδικού τύπου, αλλά των υγιών φιλάθλων.
Ακόμη, σοβαρή παράμετρο σε έναν τέτοιο σχεδιασμό, πρέπει να αποτελέσει το μέλλον της ελληνικής διαιτησίας. Ούτε εδώ, είναι ορθό να κρύβεται κανείς πίσω από την ασπίδα προστασίας που προσφέρει η ξένη επιτροπεία. Η διαιτησία πρέπει να επανέλθει στην ευθύνη των Ελλήνων διαιτητών. Και αυτό πρέπει να γίνει σταδιακά, με αυστηρό χρονοδιάγραμμα εντός της τρέχουσας θητείας, με σχεδιασμό και επαρκή προετοιμασία και σε συνεργασία με την οργανωμένη ελληνική διαιτησία. Οι Έλληνες διαιτητές είναι το ίδιο καλοί όσο και οι ξένοι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν τους προσφέρουμε τις ίδιες συνθήκες, πριν, κατά και μετά τους αγώνες.
Η κοινωνία του ποδοσφαίρου που δεν βλέπει να γεγονότα με οπαδικά γυαλιά, περιμένει αποτελεσματικές αποφάσεις από τον νέο πρόεδρο της ΕΠΟ. Στο χέρι του είναι να μη τους διαψεύσει.