Στο τρίτο σκαλί του βάθρου ανέβηκε ο Γιάννης Νυφαντόπουλος στους Μεσογειακούς Αγώνες στην Αλγερία κάνοντας, μάλιστα, και ατομικό ρεκόρ στα 100μ (10.28).
Ο έμπειρος αθλητής μίλησε στο metrosport.gr για το μετάλλιο που καθυστέρησε τέσσερα χρόνια, την επίδοση του στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της Θεσσαλονίκης, την ανασφάλεια που του δημιούργησε ο κορωνοϊός και την επιθυμία του να κατεβάσει το χρονόμετρο από το 10.20.
Επιπλέον, αναφέρθηκε στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά που χρήζουν βελτίωσης, στη χρηματοδότηση που έχει συσσωρευτεί και τον προπονητή του, Περικλή Χατζηαναστασιάδη, που είναι «ο πιο ζεν τύπος που έχει γνωρίσει».
Τέλος, θυμήθηκε το πώς άρχισε, τις προπονήσεις του στο χώμα, τα δύο τροχαία ατυχήματα που λίγο έλειψε να τον… στείλουν στην κερκίδα ενώ διηγήθηκε ιστορίες από τις αποστολές σε Ρουμανία και Τουρκία.
«Μου το χρωστούσε το μετάλλιο, απέχει μια τρίχα το 38 στη σκυτάλη»
Στο Οράν κρέμασες το χάλκινο μετάλλιο στο στήθος και έκανες και ατομικό ρεκόρ. Είσαι ικανοποιημένος;
«Είναι ωραίο αίσθημα να κερδίζεις σε έναν από τους αγώνες στόχους και ιδιαίτερα όταν κάνεις καλή ατομική επίδοση και κερδίζεις και μετάλλιο. Το είχα στο μυαλό μου από το 2018, όταν και ακυρώθηκα στον τελικό των Μεσογειακών. Αυτή τη φορά δεν ακυρώθηκα, το πήρα και ένιωσα ότι μου το χρωστούσε».
Τι σκέφτηκες όταν τερμάτισες;
«Γύρισα το κεφάλι μου, είδα δίπλα μου τον Ιταλό αλλά ήξερα ότι στο νήμα τον είχα κερδίσει. Τότε είχα ένα ξέσπασμα 10 δευτερολέπτων. Μετά γύρισα και είδα τον προπονητή μου και εκεί τελείωσαν όλα. Ηρέμησα και κατάλαβα ότι κατάφερα τον στόχο μου. Μου έχει μείνει ένα αίσθημα χαράς και ικανοποίησης».
Στη σκυτάλη βγήκατε τέταρτοι και μάλιστα, με έναν καλό χρόνο. Από το 39.23 πήγατε στο 39.10...
«Για τη σκυτάλη έχουμε δουλέψει αρκετά. Τα καμπ προετοιμασίας που κάνουμε όλοι μαζί, μας έχουν βοηθήσει πολύ. Είμαστε κοντά ο ένας με τον άλλο, δεν έχουμε προστριβές και εντάσεις. Ήρθαμε εδώ και κατεβάσαμε και άλλο τον χρόνο. Πήγαμε καλά στην κούρσα και αν δεν υπήρχε ένα μικρό χάσιμο ανάμεσα σε εμένα και στον Τριβυζά, πιστεύω θα φτάναμε και κάτω από τα 39 δεύτερα. Όλα κρίνονται στις λεπτομέρειες και το 38 απέχει μια τρίχα. Πιστεύω στο Μόναχο θα τρέξουμε ακόμη καλύτερα».
Κυνηγάς το ρεκόρ;
«Νομίζω κάθε αθλητής από την έναρξη της προετοιμασίας αυτό θέλει. Το κυνηγούσα αρκετά και σπαταλούσα ευκαιρίες λόγω ανασφάλειας. Ήξερα ότι ήμουν καλά και ήθελα να κάνω μια καλή επίδοση και αγχωνόμουν. Εδώ (στους Μεσογειακούς) άφησα τα πόδια μου να τρέξουν και βγήκε κάτι που περιμέναμε εδώ και ένα μήνα με τον προπονητή μου. Έχω και άλλα να δώσω».
Η παρουσία σου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της Θεσσαλονίκης σε άφησε ικανοποιημένο;
«Είμαι αρκετά ικανοποιημένος από την κούρσα στα προκριματικά, η οποία επιβεβαίωσε ότι βρίσκομαι σε καλή κατάσταση. Στον τελικό και πάλι λόγω ανασφάλειας, αναλώθηκα σε περιττά πράγματα και δεν έβγαλα αυτό που ήθελα. Είμαι ικανοποιημένος από τη νίκη αλλά όχι από την επίδοση».
Μιλάς για ανασφάλεια. Τι είναι αυτό που σου την προκαλεί; Έχεις προσπαθήσει να την αντιμετωπίσεις;
«Άρχισε να δημιουργείται από την εποχή του κορωνοϊού, στην οποία προσπαθούσαμε να προπονηθούμε. Δεν είχαμε πρόγραμμα, δεν ξέραμε τι θα μας βρει. Υπήρχαν σκαμπανεβάσματα μέσα στη χρονιά. Δεν μπορούσες να βγάλεις αυτό που μπορούσες γιατί δεν είχαμε αγώνες και κάναμε μόνο προπονήσεις. Έτσι, τώρα που επανερχόμαστε στην κανονικότητα, θέλεις να προσπαθείς περισσότερο. Πιστεύω θα μου φύγει. Για παράδειγμα, στο Πανελλήνιο της Θεσσαλονίκης, το πρωί έκανα μια χαλαρή κούρσα, το απόγευμα πάλεψα στην κυριολεξία. Έκανα μια ώρα και 20 λεπτά ζέσταμα γιατί ένιωθα ανασφαλής και πίστευα ότι τα πόδια μου δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ένιωθα άδειος».
«Έκανα φλογοβόλο με axe και αναπτήρα για να φύγουν κάτι μυγάκια»
Οι συνθήκες στο Οράν είναι καλές;
«Αυτό που ζούμε στο Οράν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Έχουμε πρόβλημα με το νερό. Πλένουμε τα δόντια μας με εμφιαλωμένο, δεν μπορούμε να φάμε ό,τι έχει πλυθεί με νερό βρύσης γιατί η δηλητηρίαση και η γαστρεντερίτιδα θερίζουν. Τρώμε ξηρά τροφή και ό,τι είναι βρασμένο και ψητό».
Προβλήματα υπήρχαν και σε Ρουμανία και Τουρκία…
«Στο ξενοδοχείο που μέναμε στη Ρουμανία, είχε γάμο. Προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε και από κάτω ακούγαμε τους ζουρνάδες. Το φαγητό δεν ήταν καλό, τα δωμάτια δεν ήταν έτσι όπως έπρεπε. Στην Τουρκία πήρα έναν αναπτήρα και το axe, έκανα φλογοβόλο, και προσπαθούσα να κάψω ένα σμήνος από μυγάκια που ήταν πάνω από το κεφάλι μου».
«Μέχρι τα 18 έκανα προπόνηση στο χώμα»
Πως αποφάσισες να δοκιμάσεις στίβο;
«Πάλεψε πολύ ο καθηγητής μου στο σχολείο για να τα καταφέρει. Ήμουν ένα ανήσυχο παιδί και ήθελα συνέχεια να κάνω ότι και οι φίλοι μου. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ. Δεν με κέρδισε από την αρχή ο στίβος αλλά μετά από επιμονή και υπομονή του συγχωρεμένου, Παύλου Συμεωνίδη, τον αγάπησα. Ήταν οι πρώτοι αγώνες που διακρινόμουν σε τοπικό επίπεδο και μου άρεσε. Όταν έφυγα και πήγα στις Σέρρες ως φοιτητής, είδα γήπεδο. Μέχρι τότε, τα 18 μου δηλαδή, έκανα προπόνηση στο χώμα. Μου άρεσε και έμεινα στο χώρο».
Δοκίμασες και άλλα αθλήματα;
«Τα δοκίμασα όλα. Ό,τι πρόσφερε η περιοχή που μεγάλωσα».
Γιατί επέλεξες ένα ατομικό άθλημα;
«Καταφέρνεις κάτι μόνο σου. Είναι δικός σου. Αυτό με γλύκανε».
Δοκίμασες και άλλα αγωνίσματα του στίβου;
«Όχι, μόνο σπριντ. Δεν υπήρχαν υποδομές για να δοκιμάσω πράγματα. Στο χωριό είχαμε ένα γήπεδο που είχε χώμα, το σκάμμα του μήκους είχε καλυφθεί με χόρτα, στρώμα δεν υπήρχε, δεν είχαμε εμπόδια».
«Παραλίγο να χάσω το πόδι μου, τους διέψευσα»
Άρχισες με 400. Πώς έγινε η στροφή στα 100;
«Άρχισα με 400 μ. Βλέπαμε ότι είμαι γρήγορος και επειδή είχα ένα ατύχημα και χρειάστηκε να βάλω σίδερα και βίδες στο πόδι μου, δυσκολευόμουν να πάρω τη στροφή και ο προπονητής μου με έβαλε να τρέχω στην ευθεία. Πήγαινα καλύτερα, γινόμουν πιο γρήγορος και έμεινα εκεί».
Είχες δύο σοβαρά ατυχήματα και μια διάγνωση που σου έλεγε ότι δεν θα ξανατρέξεις…
«Ναι, σε μικρή ηλικία είχα δύο σοβαρά ατυχήματα. Το πρώτο ήταν με τον προπονητή μου, ο οποίος δεν τα κατάφερε, και το δεύτερο με τη μηχανή, όπου χρειάστηκε να βάλω σίδερα και βίδες στα πόδια μου. Μάλιστα, τότε οι γιατροί μου είχαν ξεκαθαρίσει ότι δεν θα μπορέσω να αγωνισθώ ξανά. Το πόδι μου ήταν σε άσχημη κατάσταση, παραλίγο να το χάσω, να κοπεί στον αστράγαλο».
Πώς αντέδρασες; Πώς το αντιμετώπισες;
«Δεν στεναχωρήθηκα γιατί δεν πίστεψα ότι ισχύει. Προσπάθησα, άρχισα να επανέρχομαι με δυσκολία και είδα ότι μπορούσα να διακριθώ. Φρόντισαν η οικογένεια και οι φίλοι μου να μην το πιστέψω και τελικά κατάφερα να τους διαψεύσω. Τα κατάφερα. Έφτασα έως εδώ όσο μικρό ή μεγάλο και αν είναι αυτό».
«Δεν μου αρέσει η προπόνηση των 200, χρειάζεται χημεία η σκυτάλη»
Ποια απόσταση σου αρέσει περισσότερο;
«Μου αρέσουν και τα 100 και τα 200. Σαν αγώνας μεμονωμένα μου αρέσει και το 200άρι. Η προπόνηση του δεν μου αρέσει (γέλια)».
Τι ιδιαίτερο έχουν τα 100 και τι τα 200;
«Το 100άρι σου μειώνει το περιθώριο λάθους. Αν κάτι στραβώσει, δεν διορθώνεται. Μέχρι το τελευταίο λεπτό όλα παίζονται. Τα 200 είναι πιο επιεική με το λάθος. Το 60άρι δεν με πάει και δεν το πάω. Εκεί έχουμε τον Ζήκο (γέλια)».
Στη σκυτάλη θα παίξει ρόλο η ταχύτητα ή η χημεία;
«Η σκυτάλη είναι κάτι το διαφορετικό. Είσαι πιο απελευθερωμένος. Δεν χρειάζεται να έχεις τόσο σπουδαίους σπρίντερ για να κάνεις μια καλή επίδοση. Παίζει ρόλο η χημεία και η αντίληψη. Σίγουρα πρέπει να είσαι γρήγορος αλλά υπάρχουν ομάδες με μέτριους ατομικούς χρόνους που κάνουν επιδόσεις παγκοσμίου επιπέδου».
«Ξεχωρίζω το πρώτο μου πανελλήνιο γιατί…»
Υπάρχει κάποιος αγώνας που σου έχει μείνει χαραγμένος στη μνήμη;
«Ξεχωρίζω το 100άρι στο Βερολίνο στο ευρωπαϊκό, την πρώτη φορά που κέρδισα το πανελλήνιο πρωτάθλημα αλλά και τον αγώνα εδώ στο Οράν που έκανα ατομικό ρεκόρ και πήρα και μετάλλιο».
Πως διαχειρίζεσαι την ήττα;
«Καμιά φορά τα περισσότερα λάθη γίνονται όταν δεν μπορείς να διαχειριστείς τη νίκη. Η ήττα είναι μέσα στο παιχνίδι. Μπορεί να συμβεί. Όταν έρθει η ήττα, πρέπει να την ξεπεράσεις γιατί αν κολλήσεις σε αυτή, θα σε κρατήσει πίσω».
Υπήρξε κάποιο μετάλλιο που ήταν ιδιαίτερο για εσένα;
«Σίγουρα το χάλκινο στο Οράν και το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα».
Γιατί συγκεκριμένα το πρώτο;
«Λόγω των δύο ατυχημάτων που είχα και της διάγνωσης ότι δεν θα μπορούσα να ξανατρέξω, όταν κέρδισα το πανελλήνιο πρωτάθλημα, αφιέρωσα τον τίτλο σε δύο ανθρώπους που δεν την πίστεψαν. Ο πρώτος ήταν ο τότε προπονητής μου, Παύλος Συμεωνίδης, και ο άλλος ήταν ένας άνθρωπος από τον συνοικισμό που ερχόταν κάθε χρόνο στους αγώνες και φώναζε για μένα, με εμψύχωνε. Δυστυχώς, τον χάσαμε και αυτόν ξαφνικά. Για αυτό μου έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένο εκείνο το μετάλλιο».
«Ο Χατζηαναστασιάδης είναι ο πιο ζεν τύπος που έχω γνωρίσει»
Κάνεις κάτι συγκεκριμένο πριν την εκκίνηση;
«Όχι. Προσπαθώ να αποβάλλω κάθε σκέψη και να συγκεντρωθώ στον αγώνα. Θέλω να αφήσω τα πόδια μου να τρέξουν».
Πόσες ώρες κάνεις προπόνηση;
«Περίπου τρεις ώρες όταν κάνουμε μονές προπονήσεις. Όταν είναι διπλές, τρεις και τρεις. Κάνω προπόνηση Δευτέρα με Σάββατο, η Κυριακή είναι η μέρα του Θεού».
Ποιο κομμάτι της προπόνησης σε δυσκολεύει περισσότερο;
«Τα μεγάλα μέτρα την περίοδο της προετοιμασίας. Όταν βλέπω ότι κάτι είναι πάνω από 200μ, προσπαθώ να βρω έναν τρόπο για να αρρωστήσω για να πω στον προπονητή μου ότι δεν μπορώ να συνεχίσω (γέλια)».
Ακολουθείς κάποιο πρόγραμμα διατροφής;
«Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο. Προσέχω την ποιότητα και την ποσότητα».
Ξεχωρίζεις κάποιον προπονητή σου;
«Από τον δάσκαλο, τον Παύλο τον Συμεωνίδη, τον μετέπειτα προπονητή μου, Σπύρο Γκούρα, που έδειξε επιμονή μετά τα ατυχήματα μου να συνεχίσω, τον Στέφανο τον Μάμαλη που συνεργαστήκαμε για έναν χρόνο και τα τελευταία 10 χρόνια τον Περικλή τον Χατζηαναστασιάδη, όλοι μου άφησαν κάτι. Το μεγαλύτερο ελάττωμα του (τωρινού) προπονητή μου είναι ότι είναι καλός άνθρωπος, είναι ο πιο ζεν τύπος που έχω γνωρίσει. Δεν παίζεται (γέλια) !».
«Στόχος το Μόναχο και να κατεβάσω το 10.20»
Είσαι ικανοποιημένος με τις εγκαταστάσεις στις οποίες προπονείσαι;
«Προπονούμαι στον Άγιο Κοσμά. Σίγουρα έχει τρομερά περιθώρια βελτίωσης αλλά μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας με αξιοπρεπή τρόπο».
Πού χρειάζονται αλλαγές;
«Τα βάρη χρήζουν άμεσης βελτίωσης, το φυσικοθεραπευτήριο, το ταρτάν έξω που το φτιάχνουμε και το ξηλώνουμε».
Είσαι ευχαριστημένος με τη χρηματοδότηση;
«Όχι. Όταν είσαι η μεγαλύτερη Ομοσπονδία της χώρας, έχεις διακρίσεις και αθλητές, όπως για παράδειγμα ο Μίλτος ο Τεντόγλου, δεν μπορεί η επιχορήγηση να έχει συσσωρευτεί τόσο. Οι αγώνες με την Εθνική ομάδα είναι καλυμμένοι, ευτυχώς. Αν χρειαστεί να τους καλύψουμε εμείς, πιστεύω θα αφανιστεί το άθλημα. Για μένα μπορεί να είναι και εύκολο να πάρω μια τσάντα και να ταξιδέψω, για έναν αθλητή στο άλμα επί κοντώ ή στο ακόντιο; Τι θα κάνει εκείνος;».
Τι σου έχει προσφέρει ο στίβος;
«Είναι η δεύτερη οικογένεια μου, η καθημερινότητα μου, ο τρόπος ζωής. Βοηθάει να αναπτύξεις την προσωπικότητα σου, να επιμένεις, να μην τα παρατάς».
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;
«Είναι το ευρωπαϊκό στο Μόναχο και θα ήθελα να σταθεροποιηθώ στο 10.20 για να μπορέσω να κυνηγήσω και επίδοση και πιο κάτω».
«Έβαλα υποψηφιότητα για να βοηθήσω τον τόπο μου»
Εκτός ταρτάν, με τι ασχολείσαι;
«Έχω τελειώσει γυμναστική ακαδημία και φυσικοθεραπεία. Δεν ασκώ κάποιο από τα δύο, περιστασιακά μόνο. Έχω αφοσιωθεί και κάνω μόνο προπόνηση».
Έχεις ασχοληθεί και με την πολιτική. Έθεσες υποψηφιότητα στην Πρέβεζα. Τι σε έκανε να ασχοληθείς με τα κοινά;
«Θα μου άρεσε να ασχοληθώ για να βοηθήσω τον τόπο μου. Τον αγαπώ τον τόπο μου και ήθελα να προσφέρω κάτι. Πολιτικός δεν είμαι αλλά θα ήθελα να βοηθήσω στο επίπεδο του αθλητισμού. Έβαλα υποψηφιότητα για να γίνω σύμβουλος αθλητισμού. Δεν ευδοκίμησε και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν θα το δοκιμάσω πάλι».
Tips για Γιάννη
Πρότυπο:«Συνήθως θαυμάζω και παίρνω πράγματα από ανθρώπους που συναναστρέφομαι. Για παράδειγμα, ο Τσάκωνας, ο Στεργιούλης, ο Δουβαλίδης, ο Γ. Παναγιωτόπουλος. Επίσης, ο Νίκος ο Παππάς, ο πρώην μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού. Μου αρέσει ο χαρακτήρας του και οι πράξεις του, που δεν έχουν δημοσιοποιηθεί».
Αγαπημένο φαγητό: «Κρέας».
Αγαπημένο χρώμα: «Μαύρο».
Αγαπημένη ταινία: «Μου αρέσουν οι ταινίες δράσης και περιπέτειας».
Αγαπημένο τραγούδι: «Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο. Ακούω έντεχνα, λαϊκά, Λεξ και 12ο Πίθηκο. Εξαρτάται από την περίοδο και τα κέφια μου».
Ελεύθερος χρόνος: «Έχω μια μεγάλη αγάπη στον Παναθηναϊκό. Είμαι εθισμένος (γέλια). Πηγαίνω στο γήπεδο. Ξεκουράζομαι και περνώ χρόνο με την κοπέλα μου».