Αγαπητή Metrosport
Από τους εννιά παίκτες που απέκτησε το καλοκαίρι ο ΠΑΟΚ παίζουν ένας έμπειρος (Νάρει) και δύο νεαροί (Κοτάρσκι, Ντάντας). Ποσοστό επιτυχίας, μέχρι στιγμής, 33%, με την υποσημείωση βέβαια ότι ο Νάσμπεργκ δεν πρόλαβε να παίξει γιατί τραυματίστηκε. Υπάρχουν, όμως, στο ρόστερ και άλλοι τέσσερις νεαροί που αποκτήθηκαν παλιότερα. Ο Φιλίπε Σοάρες (23 τώρα), ο Νινούα (23), ο Ζαμπά (24) και ο Σάστρε (25). Οι δύο (Νινούα, Ζαμπά) δεν υπολογίζονται καθόλου και οι άλλοι δύο δεν αποτελούν βασικές επιλογές του προπονητή. Υπάρχει και ένας ακόμη, ο Μουργκ (28), που επίσης δεν υπολογίζεται καθόλου και αποτελεί μια κατηγορία μόνος του.
Είναι, λοιπόν, πολλοί αυτοί που περισσεύουν εντελώς, ή θα... φτύσουν αίμα για να παίξουν, ή θα παίξουν μόνο σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Και αυτές οι “τρύπες” στο ρόστερ θα ήταν πολύ πιο επώδυνες αν ο ΠΑΟΚ δεν είχε “ανεβάσει” στην πρώτη ομάδα δικά του παιδιά. (Μιχαηλίδης, Λύρατζης, Τσαούσης, Κουλιεράκης, Παναγιώτου, Κωνσταντέλιας και, φυσικά, Κούτσιας, που πολύ κακώς, κατά τη γνώμη μου, δόθηκε δανεικός). Προφανώς και Γκορντεζιάνι, τώρα που τραυματίστηκε ο Μπράντον και, εξ αιτίας του δανεισμού του Κούτσια, έμεινε η ομάδα στα φορ μόνο με τον Ολιβέιρα.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ καμία ομάδα στον πλανήτη γη δεν είχε επιτυχία 100% στις μεταγραφές της. Και σε καμία ομάδα δεν “βγαίνουν” όλες οι επενδύσεις που γίνονται σε νεαρούς, ελπιδοφόρους θεωρητικά, ποδοσφαιριστές. Επίσης, παίζει ρόλο και τι έχει ήδη δείξει ένας νεαρός παίκτης. Είναι άλλο να αγοράζει η Μάντσεστερ Σίτι τον Χάλαντ, που είναι 22 χρόνων, αλλά από τα 19 του έχει βγάλει μάτια με τη Σάλτσμπουργκ και την Ντόρτμουντ και άλλο να πάει να ψωνίζει ο ΠΑΟΚ έναν 23χρονο που τον λένε Κουαλιάτα και έχει ουσιαστικά πίσω του μόνο μια διετία σε μια ομάδα της Ουρουγουάης που τη λένε Μοντεβιδέο Γουόντερερς. Στην πρώτη περίπτωση αποκτάς χρυσάφι, στη δεύτερη αγοράζεις ένα λαχείο και περιμένεις την κλήρωση.
Αλλά, εκείνο που με παραξενεύει στον ΠΑΟΚ είναι τα κριτήρια με τα οποία γίνονται κάποιες μεταγραφές. Θα ήθελα να ήξερα, ας πούμε, τι... λιμπίστηκαν στον Νινούα εκείνοι που τον έφεραν στον ΠΑΟΚ. Τι άρεσαν στον Μουργκ. Για ποιο λόγο εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ από τον Φιλίπε Σοάρες, που ποτέ μέχρι τώρα δεν αξιοποίησε τις πολλές ευκαιρίες που του δόθηκαν. Η ακόμη και από τον Σάστρε, που είναι μια τεράστια απογοήτευση.
Για τους νεαρούς που αποκτήθηκαν φέτος, αλλά μέχρι τώρα δεν παίζουν, δεν πρέπει κανείς να κάνει κριτική. Η στοιχειώδης λογική λέει ότι πρέπει να τους δοθεί χρόνος για να εγκλιματιστούν, να μάθουν την ομάδα, να αφομοιώσουν αυτά που ζητάει ο προπονητής, να προσαρμοστούν στην πόλη και τη χώρα και να δουλέψουν για να βελτιωθούν σε ό,τι υστερούν. Αλλά για παίκτες που πέρασαν ήδη αυτό το στάδιο, που αγωνίστηκαν και φάνηκε ολοκάθαρα ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν, εύλογα προκύπτει το ερώτημα γιατί και από ποιους γίνονται συνεχώς τόσες άστοχες μεταγραφικές κινήσεις.
Ναι, φέτος υποτίθεται ότι ο ΠΑΟΚ ακολουθεί ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό, πρότζεκτ, αλλά δεν παύει να θέλει να διεκδικήσει και τους δύο τίτλους. Είναι, λοιπόν, ορατός ο κίνδυνος να αποδειχθεί “λίγο” γι' αυτόν τον παράλληλο στόχο ένα ρόστερ που αποτελείται από... 33 παίκτες! Έστω 31, αν δεν υπολογίσουμε τους δύο από τους πέντε τερματοφύλακες που ανήκουν (και) στην πρώτη ομάδα.
ΥΓ. Μήπως, ακόμη και τώρα και όχι κατόπιν “εορτής” (κατόπιν αποτυχίας δηλαδή στο Πρωτάθλημα και το Κύπελλο) πρέπει να μας πουν από τον ΠΑΟΚ ότι στόχος είναι απλά και μόνο το “χτίσιμο” της νέας ομάδας; Γιατί, αφού δεχόμαστε ότι οι νεαροί, ξένοι και Έλληνες, χρειάζονται χρόνο, είναι, λογικά, πολύ δύσκολο να καταφέρουν να καλύψουν τις πολλές αδυναμίες που έχει το ρόστερ, ακόμη και σε θέσεις που καταλαμβάνουν παλιοί και έμπειροι...