Αν και είναι πάρα πολύ νωρίς για να πει κάποιος πώς θα πορευτεί ο νέος επικεφαλής της πολιτικής ηγεσίας του ελληνικού αθλητισμού, εν τούτοις αυτό που φαίνεται ως το πιο πιθανό σενάριο είναι να μην υπάρξουν εντυπωσιακές αλλαγές στην στρατηγική που ακολουθείται από τον Ιούλιο του 2019 και μετά.
Νομίζω ότι όποιος παρακολούθησε προσεκτικά τον τρόπο άσκησης των καθηκόντων του πρώην υφυπουργού Αθλητισμού, Λευτέρη Αυγενάκη, δεν έχει καμία αμφιβολία πως ακολούθησε κατά γράμμα την κατεύθυνση που του δόθηκε από τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη.
Και η απόδειξη για το παραπάνω συμπέρασμα είναι, ασφαλώς, ότι ο Αυγενάκης διατηρήθηκε στην ίδια θέση από την πρώτη μέχρι και την τελευταία ημέρα της θητείας της προηγούμενης κυβέρνησης, παρότι υπήρξαν από ενστάσεις έως και σφοδρές αντιδράσεις για αποφάσεις που έλαβε και τους χειρισμούς του σε μείζονα ζητήματα, όπως η αλλαγή στο νόμο για τα κριτήρια εκλογής των μελών των διοικήσεων στις ομοσπονδίες, το μητρώο αθλητικών σωματείων, η ολιστική μελέτη.
Μεταρρυθμίσεις, συνεπώς, που υλοποιήθηκαν και εφαρμόζονται με την απόλυτη συναίνεση και την έγκριση του πρωθυπουργού, μοιάζει απίθανο να επιχειρήσει ο αναπληρωτής υπουργός Αθλητισμού, Γιάννης Οικονόμου, να τις παγώσει, ή, ακόμη περισσότερο, να τις ακυρώσει στην πράξη.
Ο νέος υπουργός, που σαφέστατα θα είναι πιο ισχυρός καθώς θα έχει περισσότερες αρμοδιότητες από τον προκάτοχό του, θα βαδίσει στο δρόμο που άνοιξε την προηγούμενη τετραετία, προσπαθώντας να λυθούν εκκρεμότητες που έμειναν, όπως η πλήρης εφαρμογή της ολιστικής μελέτης.
Ενδεχομένως, σε κάποια ζητήματα που ο Αυγενάκης δεν έδειξε ευελιξία η οποία θα βοηθούσε ώστε να βρεθούν πεδία συνεννόησης και να αποφευχθούν εντάσεις που δεν βοήθησαν, ο Οικονόμου να αποδειχθεί πιο πρακτικός, πιο αποτελεσματικός.
Άλλωστε, ο νέος επικεφαλής της πολιτικής ηγεσίας του Αθλητισμού ξεκινάει από το μηδέν ως προς τις σχέσεις του με τους θεσμικούς φορείς, δεν κουβαλάει βαρίδια, όπως συνέβαινε με τον Αυγενάκη από κάποια στιγμή και μετά, λόγω των συγκρούσεών του και του πολεμικού κλίματος με πολλούς από τους ισχυρούς του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, την ΕΠΟ, αλλά και ομοσπονδιάρχες.