Το ποδόσφαιρο, ειδικά στις μικρότερες ηλικίες, δημιουργεί φιλίες, σχέσεις ζωής που πολλές φορές δεν περιορίζονται εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου, αλλά συνοδεύουν τους ποδοσφαιριστές και στη μετέπειτα ζωή τους. Μία τέτοια περίπτωση, είναι και ο Ζήσης Χατζηστραβός με τον Τάσο Μελετίδη ή ο Τάσος Μελετίδης με τον Ζήση Χατζηστραβό, βλέπετε μεγαλύτερος ο Τάσος, να μπει πρώτος στη λεζάντα…
Ξεκίνησαν από διαφορετική αφετηρία το ποδοσφαιρικό ταξίδι τους, δαμάζοντας την φαντασία τους στις αλάνες, πριν ενωθούν οι δρόμοι τους στα τμήματα υποδομής του ΠΑΟΚ. Πιτσιρικάδες σαν ήταν, φαντάζονταν εαυτούς φορώντας μία φανέλα ενός μεγάλου σταρ. Ο ένας του Ροναλντίνιο, άλλος με του Μέσι. Αυτές οι… ιστορίες ενώθηκαν στον ΠΑΟΚ με κοινό παρονομαστή τη φιλοδοξία της εξέλιξης, εκεί που πρώτα ο Τάσος και στη συνέχεια ο Ζήσης, έκαναν το δικό τους μεγάλο βήμα.
Οι δύο τους μπορεί να πει κανείς πως είναι «αυτοκόλλητοι». Από τις οκτώ το πρωί μαζί στην πρωινή προπόνηση, μέχρι το βράδυ όπου ο εκφραστικός και ομιλητικός Ζήσης συνηθίζει την ανάλυση των ποδοσφαιρικών ειδήσεων της ομάδας – και όχι μόνο - και ο Τάσος, ως εξαιρετικός ακροατής, υπομονετικά ακούει. Σε μία χαλαρή κουβέντα μίλησαν στο Metrosport.gr για τα πρώτα τους ποδοσφαιρικά βήματα, τη στήριξη των γονιών τους, τον πιο… χουβαρντά αλλά και τον dj της παρέας καθώς και για τα όσα έχουν και θέλουν να πετύχουν με τον Δικέφαλο.
Η αφίσα στο δωμάτιο και τα χαρτάκια
Σε μία συνέντευξη που γίνεται στις αρχές του έτους, είναι αναπόφευκτος ο… απολογισμός της προηγούμενης χρονιάς αλλά και η οριοθέτηση νέων στόχων, «Εκτός αγωνιστικών χώρων, μου μένουν οι στιγμές με την οικογένεια μου και την παρέα μου, ποδοσφαιρικά κρατάω τους στόχους που είχα με βάση τις συμμετοχές μου, κομμάτια που βελτίωσα προσωπικά», ανέφερε ο Τάσος Μελετίδης, ενώ ο Ζήσης Χατζηστραβός ως ο μικρότερος ακολούθησε, «Αγωνιστικά κρατάω ότι παρά τους όποιους τραυματισμούς είχα, κατάφερα να έχω μία καλή εικόνα, καλύτερη από ότι την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, θεωρώ πως σε αρκετά κομμάτια βελτίωσα το παιχνίδι μου. Επίσης, κρατάω αρκετές στιγμές με την οικογένεια μου και τους φίλους μου, σίγουρα πιστεύω ότι η περσινή χρονιά μας έμαθε πολλά και ευελπιστούμε σε μία καλύτερη φετινή».
Αμφότεροι μπορεί να βρέθηκαν στον ΠΑΟΚ, αλλά πιο πριν είχαν το δικό τους δωμάτιο στις Σέρρες και το Ωραιόκαστρο, με τον Ζήση να κάνει την προσωπική του συλλογή από χαρτάκια και τον Τάσο να έχει παντού τον… ‘’Ρόνι’’ «Προσωπικά δεν είχα αφίσες ποδοσφαιριστών, περισσότερο μάζευα χαρτάκια για τα άλμπουμ, το αγαπημένο μου ήταν του Μέσι, μπορεί να μην αγωνιζόμαστε στην ίδια ακριβώς θέση, αλλά τον θεωρούσα τον κορυφαίο της γενιάς μου. Σχετικά με τη θέση μου, ο Ινιέστα ήταν αυτός που μου άρεσε και υποστήριζα την Μπαρτσελόνα. Αν ψάξει κανείς στο δωμάτιο μου τότε, θα δει πιο πολλές φωτογραφίες του αδερφού μου», λέει ο Χατζηστραβός με τον Μελετίδη ωστόσο να θέλει να βλέπει τα ινδάλματα του όταν ξυπνάει, «Είχα δύο αφίσες εγώ, η μία ήταν του Ροναλντίνιο, με τη φανέλα του από την Εθνική Βραζιλίας, αλλά και του Φερνάντο Τόρες από τη Λίβερπουλ. Επίσης, είχα παπούτσια, μπάλα και μία κορδέλα για τα μαλλιά του Ροναλντίνιο με την υπογραφή του και το νούμερο 10. Έπαιζα μπάλα στο δωμάτιο γιατί στο σαλόνι θα με σκότωναν (σ.σ. γέλια)».
Μπορεί να είναι μικροί ηλικιακά, αλλά οι παιδικές αναμνήσεις παραμένουν ψηλά, με τους δυο τους να αναπολούν τη παιδική ξεγνοιασιά, «Παρά το ότι δεν είμαστε μεγάλοι σε ηλικία, αναπολώ την ξεγνοιασιά εκείνων των χρόνων, από τη Νιγρίτα και τα παιχνίδια με τους φίλους μας. Κάθε ηλικία ωστόσο, έχει τα καλά και τα κακά της, έτσι πρέπει να προσαρμοζόμαστε και είμαι χαρούμενος. Ακόμα μία ανάμνηση είναι τα τραπέζια στην περίοδο των εορτών με την οικογένεια μου, τότε που ήμασταν όλοι μαζί, γιατί τώρα τα αδέρφια μου έχουν κάνει τη ζωή τους με τους συντρόφους τους, αλλά και οι παππούδες που πλέον έχουν ‘’φύγει’’», θυμάται ο πρώτος με τον Μελετίδη να μην ξεχνάει την αγαπημένη του αλάνα, «Εμένα μου ήρθαν δύο εικόνες από το πάρκο δίπλα στο σπίτι μου, το μονόζυγο να έχει γίνει μία εστία, η τσουλήθρα με τις κούνιες δεύτερη, με τα παιδιά της γειτονιάς να μαζευόμαστε και να παίζουμε, ενώ πιο μετά στο γυμνάσιο κάναμε εστίες με τις τσάντες μας».
Για τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές η σωστή διατροφή αποτελεί προτεραιότητα, αλλά σε ένα ρεπό μπορεί να διαλέξουν και κάτι… εκτός προγράμματος με τον Ζήση – όταν το κάνει να επιλέγει γλυκό, «Λόγω της σωματοδομής μου, δεν είναι εύκολο να φάω κάτι και να μην το νιώσω στη συνέχεια στην προπόνηση, αλλά αν πρέπει να διαλέξω κάτι θα ήταν γλυκιά κρέπα», και τον έτερο της παρέας να πάει στο αλμυρό, «Δεν θα έλεγα ότι έχω κάτι, μου αρέσει και η πίτσα και τα μπέργκερ, αλλά γενικά προσέχουμε».
Και αν για πολλούς οι ποδοσφαιριστές δεν είναι καλοί μαθητές, ο Χατζηστραβός αποτελεί εξαίρεση, «Αν προσπεράσουμε τα χρόνια του δημοτικού, θα έλεγα πως στο γυμνάσιο που έμενα στη Νιγρίτα ήμουν πολύ καλός μαθητής, με βοηθούσαν και οι γονείς μου που ήταν καθηγητές, όπως και οι νονοί μου που ήταν μαθηματικοί. Στη συνέχεια, στον ΠΑΟΚ υπήρχαν περισσότερες προπονήσεις και υποχρεώσεις , αλλά ήμουν μαθητής του ‘’18’’, μέχρι τη Δευτέρα Λυκείου, στη συνέχεια έκανε την προσπάθεια μου και πέρασα στα ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής και στην περίοδο της καραντίνας αν πούμε ότι έκανε ένα καλό είναι ότι πέρασα 27 μαθήματα, στη συνέχεια τα μαθήματα έγιναν διά ζώσης και θα δούμε τι θα γίνει στη συνέχεια. Εγώ με τους γονείς μου ήρθαμε μαζί στη Θεσσαλονίκη, είχε πάρει η μητέρα μου μετάθεση στη Θεσσαλονίκη και ο πατέρας μου πηγαινοερχόταν στις Σέρρες».
Ενώ ο Μελετίδης, κάνοντας την αυτοκριτική του, αναφέρει, «Εγώ δεν είχα βοήθεια για τα μαθήματα, δεν πήγα σε φροντιστήριο ή κάτι σχετικό και τα έκανα όλα μόνος μου στο σπίτι. Ήμουν ένας μέτριος μαθητής που πρόσεχε στο μάθημα και δεν δημιουργούσα θέματα. Δεν πέρασα σε κάποια σχολή, αλλά όταν μου ήρθε ένας τραυματισμός, ο οποίος με άφησε έξι μήνες πίσω και με τον ελεύθερο χρόνο που είχα, πήγα σε ένα ΙΕΚ προπονητικής το οποίο τελείωσα μετά από δύο χρόνια και πήρα το πτυχίο μου».
Πολλές φορές ακόμα και στα τμήματα υποδομής των ομάδων, η δημοσιότητα των παικτών είναι μεγάλη, πόσο εύκολο είναι να…τη δεις όμως; «Είναι περισσότερο στον χαρακτήρα του καθενός, άμα δεν το έχεις σαν γνώρισμα του χαρακτήρα σου να την ακούσεις ή να περηφανεύεσαι για κάτι που έχεις πετύχει, δεν θα συμβεί. Σε εμένα δεν μου έχει τύχει να την ακούσω», λέει ο Χατζηστραβός με τον Μελετίδη να συμπληρώνει, «Ούτε σε εμένα θα έλεγα έχει τύχει κάτι τέτοιο, μόνο όταν έχει τύχει να πάμε για μπάλα με φίλους, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο».
«Ζηλεύω και χαίρομαι για τον Τσαούση, τον ‘’Ντέλια’’ και τον Λύρατζη»
Πολλοί έχουν ίδια αφετηρία , λίγοι φτάνουν στον τελικό προορισμό τους, την επαγγελματική καταξίωση, με τους δύο να μιλούν για τα συστατικά που χρειάζονται για αυτή την επιτυχία, «Υπομονή, όρεξη για δουλειά, να αγαπάει αυτό που κάνει, να μην τα παρατάει και να κυνηγάει το όνειρο του. Να βλέπει παιδιά που έχουν πετύχει αλλά να μην τα ζηλεύει, να θέλει να πετύχει και αυτός. Εγώ έπαιζα γιατί μου άρεσε, προφανώς ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο, το γούσταρα. Όταν τα πράγματα γίνουν επαγγελματικά συνειδητοποιείς κάποια πράγματα», λέει ο μεγάλος της παρέας, με τον Χατζηστραβό να μιλάει για το δικό του παιδικό όνειρο και τη διαφορά μεταξύ της ‘’ζήλειας’’ και του φθόνου, «Εγώ από μικρός το είχα όνειρο και ήμουν τρελαμένος με το ποδόσφαιρο, ας πούμε και εγώ μπορεί να ζηλέψω και να χαρώ τα παιδιά που παίζουν στην πρώτη ομάδα, όπως ο Μάριος και ο Κωνσταντέλιας, αλλά με καλό τρόπο δεν τους φθονώ, χαίρομαι για αυτούς. Χρειάζεται σκληρή δουλειά, να κάνεις θυσίες και να στερηθείς πράγματα που τα άλλα παιδιά της ηλικίας σου δεν τα στερούνται, αλλά άμα έχεις ένα στόχο πρέπει να είσαι σοβαρός για να τον πετύχεις».
Ολοκληρώνοντας τις ερωτήσεις που αφορούν και τους δύο δεν θα μπορούσαμε να μην ρωτήσουμε μία αγαπημένη τους ιστορία, με τον Ζήση να βρίσκει εύκολα, «Θυμάμαι όταν είχε γενέθλια ο Τάσος εκτός από το να του πάρουμε το βασικό δώρο, να υπάρχει και κάτι χιουμοριστικό, έτσι βρήκα εγώ σε μία ιστοσελίδα, κάτι παντόφλες σε σχήμα τσιπούρας, τις βγάλαμε στα αποδυτήρια σαν έκπληξη, αλλά δεν τις φόρεσε ποτέ, ακόμα στο αυτοκίνητό θα είναι».
«Όταν ήρθα στον ΠΑΟΚ, άλλαξαν πολλά»
- Είχες έναν σοβαρό τραυματισμό στο παρελθόν, αλλά έχεις πει ότι δεν θα άλλαζες τίποτα από όσα είχες περάσει, πως το βίωσες αυτό;
«Δεν είχα πολλούς τραυματισμούς, αλλά είχα σπάσει κάποια στιγμή τον αστράγαλο μου και αυτό με είχε αφήσει για πολύ καιρό εκτός, για έξι μήνες περίπου. Είχε έρθει σε μία ηλικία που ήταν να κάνω το βήμα παραπάνω, να υπογράψω το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο, έμεινα λίγο πίσω. Ξέρεις ηλικιακά, ήμουν μικρός στα 17, έπεσα φουλ ψυχολογικά με διάφορες σκέψεις στο μυαλό και γυρίζω τον χρόνο και βλέπω τον εαυτό μου ξαπλωμένο και τους συμπαίκτες μου αγκαλιά να κερδίζουν , να παίρνουν τίτλους. Δεν ήξερα πως μπορείς να επανέλθεις στην κατάσταση που ήσουν, ένιωθα το ίδιο στο πόδι μου και όταν είχε περάσει λίγος καιρός. Όλο αυτό με κράτησε πίσω, αλλά με έκανε πιο δυνατό και δεν θα άλλαζα κάτι».
- Όταν ερχόσουν στον ΠΑΟΚ το 2011, το φανταζόσουν ότι το 2023 θα είσαι εκεί;
«Όταν έπαιζα μικρός δεν σκεφτόμουν κάτι, απλά μου άρεσε το ποδόσφαιρο. Όταν ήρθα στον ΠΑΟΚ, άλλαξαν πολλά. Μόνο που φορούσα τη φανέλα ένιωθα αλλιώς, δεν είχα τους στόχους που έχω τώρα, αλλά ήμουν χαρούμενος, το γούσταρα».
- Υπήρχαν παίκτες που είχες πρότυπο από τους… μεγάλους;
«Ένας ποδοσφαιριστής που μου άρεσε πολύ ήταν ο Τσίμιροτ, ήταν την περίοδο που είχα ξεκινήσει προπονήσεις με την πρώτη ομάδα και τον παρατηρούσα συνεχώς ακόμα και στο γυμναστήριο, τον έβλεπα ακόμα και στο γυμναστήριο και ήθελα να του μοιάσω. Μετά ήταν ο Κάνιας, ήταν από τους παίκτες που με έπιασαν , μου μίλησαν, μου έδινε συμβουλές και με έκανε να νιώσω οικεία. Επίσης, κοντά ήρθα και με τον Σάκχοφ, ο οποίος μου μιλούσε όταν βρισκόμουν στην πρώτη ομάδα, αυτούς τους τρεις θυμάμαι».
- Στην αναμέτρηση με αντίπαλο την Καρδίτσα, έπαιζες απέναντι στον Κλάους, με τον οποίο υπήρξε και επικοινωνία, πως είναι αυτό το συναίσθημα με έναν παίκτη που παλαιότερα τον έβλεπες στις προπονήσεις;
«Στο τούνελ των αποδυτηρίων, περνάνε εικόνες από το μυαλό σου, καταλαβαίνεις ποιος είναι ο ποδοσφαιριστής δίπλα σου και τι έχει πετύχει, αλλά όταν σφυρίξει ο διαιτητής δεν βλέπεις τίποτα άλλο, μέσα στο παιχνίδι δεν καταλαβαίνω και δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι απέναντι μου. Σε αυτό το παιχνίδι ήταν μία φάση με ένα τάκλιν σε αντίπαλο, και σκέψου είχαμε πάει για φαγητό με τον Τσαούση, τον Χατζηστραβό, τον Γρόσδη και τον Παπαθανασίου, ένα παιδί που έπαιζε παλαιότερα στις ακαδημίες και ο υπεύθυνος ήξερε τον Μάριο, και με κοιτάει και μου κάνει… ‘’εσύ είσαι το… ψαλίδι’’, μπορεί να πήγα αντιαθλητικά αλλά πήρα και μπάλα».
Το τραπέζι, ο Τσιγγάρας και η ψυχή της παρέας
- Στο τραπέζι ποιος είναι ο… χουβαρντάς και θα κεράσει και ποιος θα ‘’σπάσει’’ όταν έρθει ο λογαριαμός;
«Καλοπληρωτής είναι τόσο ο Ζήσης όσο και ο Τσαούσης, ενώ και ο Τσιγγάρας είναι ξηγημένος. Εγώ είμαι από αυτούς που την κάνουν, όταν έχω όρεξη όμως να ανοιχτώ, θα το κάνω».
- Ένας άλλος φίλος σας, ο Χάρης Τσιγγάρας, έκανε την πρώτη του επίσημη συμμετοχή στην Τουλούζ, πως τον βλέπετε στη Γαλλία;
Χατζηστραβός: «Χαίρομαι πολύ και επειδή είναι φίλος μου, όπως και για τον Μάριο και τον Λευτέρη τον Λύρατζη, γιατί όλοι ήταν παιδιά πολύ αξιόλογα και μέσα από τη δουλειά και τους κόπους τους έφτασαν εκεί που είναι. Μπορεί σε πιο μικρή ηλικία να παίζει κάποιος που είναι στην επιφάνεια, αλλά δεν έχει τον ίδιο ζήλο και διάθεση για δουλειά όπως άλλοι, και εγώ χαίρομαι γιατί αυτά τα παιδιά που είχαν φυσικά το ταλέντο, δούλεψαν σκληρά και ανελίχθηκαν πολύ ψηλά».
Μελετίδης: «Είναι δύσκολο το εξωτερικό, ειδικά αν είσαι μόνος σου χωρίς τους δικούς σου ανθρώπους, εγώ βλέπω στον Χάρη ότι βρίσκει δυσκολίες, αλλά μπορεί και τις αντιμετωπίζει και χαρήκαμε πολύ που αγωνίστηκε στο παιχνίδι του Κυπέλλου και μιλάμε καθημερινά. Χαιρόμαστε που ανταμείβονται οι κόποι του».
- Ποιος είναι η ψυχή της παρέας;
Μελετίδης: «Εγώ δεν λέω πολλά αστεία, αλλά αν πω κάτι θα κράξω, όλοι έχουν το χιούμορ τους. Όταν κάθομαι σπίτι και βλέπω σειρά, μπορεί ο Ζήσης να στείλει μία συνέντευξη Βανδή, ή μια ποδοσφαιρική ιστορία. Μπορεί να διαβάσει μία ωραία ποδοσφαιρική ιστορία και να είναι 7 σελίδες και να τη διαβάσει όλη».
Χατζηστραβός: «Στην παρέα είναι ανάλογα με τις περιόδους, επειδή οι περισσότεροι παίζουμε ποδόσφαιρο και ανάλογα με το ποδόσφαιρο είναι η ψυχολογία μας, διαφορετικές στιγμές μπορεί να είναι άλλος που θα κάνει το αστείο. Ας πούμε, ο ‘’Μέλε’’, είναι πιο πολύ to the point, θα πει ένα και καλό, εγώ όταν είμαι καλά».
«Δεν λέω τα καταφέραμε, αν κρίνω από το παιδί που ήρθε εδώ στα 14 του»
- Ο Τσαούσης σε μία συνέντευξη πέρσι είχε πει χιουμοριστικά πως θα έπρεπε να αποτελεί όνειρο σου σε 5 χρόνια θα αγωνίζεστε μαζί, το πετυχαίνεις;
«Θα ήταν χαρά μου να παίζω σε πέντε χρόνια με τον Μάριο, αλλά σίγουρα στο ακόμα ψηλότερο επίπεδο. Ο ίδιος έχει κάνει το βήμα παραπάνω φέτος και στόχος μου είναι να το κάνω και εγώ. Προς το παρών, χαίρομαι πολύ για αυτόν και θα ήταν χαρά μου να παίξω ξανά μαζί του».
- Μετά από 10 χρόνια στον ΠΑΟΚ, λες τα καταφέραμε ή έχει και άλλο;
«Δεν λέω τα καταφέραμε, αν κρίνω από το παιδί που ήρθε εδώ στα 14 του, κάνεις όνειρα, όσο περνούν τα χρόνια γίνεσαι πιο ρεαλιστής και προσδιορίζεις ξανά τους στόχους σου. Στόχος μου είναι να παίξω στην πρώτη ομάδα και ελπίζω να τα καταφέρω».
- Πανσερραϊκός, Αθλητική Ένωση Νιγρίτας, Βισαλτιακός, ΑΕ Καραϊσκάκης Άρτας, ΠΑΣ Λαμία, βοηθάει τελικά το «αγροτικό»;
«Οι πρώτες ομάδες ήταν στην παιδική ηλικία, αν είναι ανοιχτός στο να δεχθείς κάποια πράγματα και να εξελιχθείς από αυτά, θα βγεις ωφελημένος. Όπως είπε και ο Τάσος, αντιμετωπίσαμε δύσκολες καταστάσεις εκεί που πήγαμε, αλλά μας έκαναν πιο δυνατούς και μας πείσμωσαν. Η χρονιά μου στην Άρτα ήταν πολύ καλή, σε συνθήκες, μάλιστα, που δεν ευνοούσαν την εξέλιξη. Από εκείνο το σημείο δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την παρουσία μου στην προετοιμασία της Α΄ομάδας του ΠΑΟΚ, αλλά ένας τραυματισμός με κράτησε πίσω και συνέχισα δανεικός στη Λαμία. Εκεί παρά το γεγονός ότι ξεκίνησα βασικός στα πρώτα 3 παιχνίδια, είχα κάποια μυϊκά προβλήματα και μετά από αυτά δεν μπόρεσα να κερδίσω ξανά τη θέση του βασικού στην ομάδα η οποία πήγαινε καλά μετά τα μισά της χρονιάς, ενώ μετά συνέχισα στον ΠΑΟΚ Β».
- Πως γίνεται μετά από 2-3 δυσκολίες να μην πεις ότι τα παρατάω;
«Πίσω από αυτό που είμαστε σήμερα, κρύβονται 15 χρόνια προπόνησης και επιμονής. Εμένα μου ήταν δύσκολο ότι οι τραυματισμοί ήταν συνεχόμενοι και με έκαναν να νιώθω ευάλωτος. Σίγουρα στόχος μου όπως είπα και νωρίτερα είναι η πρώτη ομάδα, αλλά πρωταρχικό μου μέλημα είναι να είμαι υγιής και να το απολαμβάνω γιατί κάνουμε το χόμπι μας επάγγελμα. Ότι έρθει καλώς…».
- 8, 10, λίγο στα άκρα, που «γουστάρει» περισσότερο να παίζει ο Ζήσης;
«Μου αρέσει περισσότεροι να παίζω 10αρι, στην Κ19 παίζαμε με ένα 6αρι και δύο 8αρια και ήμουν το πιο επιθετικό. Έχω αγωνιστεί και στα άκρα, αλλά αν μου έλεγες αριστερά ή δεξιά θα σου έλεγα αριστερά».
Από τα λαϊκά μέχρι το 2028!
- Από τα πρωταθλήματα στα τμήματα υποδομής, ποιο ξεχωρίζεις;
Χατζηστραβός: «Εγώ ξεχωρίζω το πρωτάθλημα στην Κ17, εκτός από το ότι πήγα πολύ καλά με γκολ στον ημιτελικό και στον τελικό από ασίστ του Τσαούση, ήταν και το πρώτο πρωτάθλημα που είχα πάρει με τον ΠΑΟΚ σε μία εποχή που ήταν σε δύο ομίλους το πρωτάθλημα και δεν ξέραμε τους παίκτες και την ομάδα που είχε ο αντίπαλος. Ήταν επίσης η πρώτη χρονιά που ένιωσα πολύ σημαντικός για την ομάδα και μπορούσα να βοηθήσω. Την προηγούμενη χρονιά που η Κ15 είχε πάει στον τελικό, εγώ πηγαινοερχόμουν από το χωριό μου αλλά στον τελικό ήμουν εκτός αποστολής».
Μελετίδης: «Και εγώ αυτόν τον τελικό θα διάλεγα, υπήρχε μεγαλύτερη πίεση και ήταν μία ανταμοιβή των κόπων μας»
- Ο τομέας που θα θέλατε να βελτιώσετε;
Χατζηστραβός: «Καλύτερα χτυπήματα, είτε σε στημένες φάσεις είτε σε σουτ εκτός περιοχής, ωστόσο με τις θλάσεις δεν είναι εύκολο να δουλέψω σε αυτό το κομμάτι, γιατί και οι προπονητές με έχουν πιο προστατευμένο αλλά και επειδή μετά από μία θλάση χρειάζομαι λίγο καιρό για να δουλέψω όπως θέλω».
Μελετίδης: «Εγώ θέλω να βελτιώσω το αριστερό μου όσο γίνεται, όπως και το σουτ, γιατί σαν 6αρι μπορείς να σκοράρεις με αυτόν τον τρόπο και γιατί τα λίγα που θα κάνω να μην πάνε και μέσα;».
Στην ερώτηση ποιος θα βάλει μουσική στο δωμάτιο; Ο Ζήσης έχει την απάντηση, «Εγώ θα βάλω τα λαϊκά συνήθως, αλλά στα αποδυτήρια θα παίξουν πιο γρήγορα τραγούδια ή και λίγο τραπ, αλλά είναι ανάλογα και το σε τι φάση βρίσκεσαι».
- Σε 5 χρόνια που φαντάζεσαι τον εαυτό σου;
Χατζηστραβός: «Σίγουρα στην πρώτη ομάδα και να έχω κερδίσει κάτι με αυτήν και στόχος μου από παιδί ήταν και μία μεγάλη ομάδα στο εξωτερικό και το Champions League, αλλά πρωταρχικός μου στόχος σίγουρα η πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ».
Μελετίδης: «Μετά τον τραυματισμό και δύο χρόνια που δυσκολεύτηκα αρκετά, έχω συνειδητοποιήσει την κατάσταση στο ποδόσφαιρο και κοιτάω το τώρα και πως να πάει όσο καλύτερα γίνεται η χρονιά για να μπορέσει να έρθει κάτι καλύτερο μελλοντικά».
- Τι σημαίνει για εσάς το να αγωνίζεστε στον ΠΑΟΚ, μία ομάδα που πολλοί φαντάζονται να παίζουν;
Χατζηστραβός: «Στον ΠΑΟΚ ήρθα όταν πήγαινα Τρίτη γυμνασίου, πέρασα όλη την εφηβεία και την ενηλικίωση μου, οπότε είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι που με έχει διαμορφώσει τόσο ποδοσφαιρικά, όσο και σαν άνθρωπο. Θα έλεγα πως αποτελεί μία οικογένεια και μου έχει προσφέρει πράγματα που εκτιμώ και τα σέβομαι».
Μελετίδης: «Από μικρός ΠΑΟΚ, τσάντες με ρούχα από προπονήσεις από 11 ετών. Έχει μπει στη ζωή μου σαν ένα κομμάτι της ζωής μου και συνέβαλε σε αυτό που είμαι τώρα. 10 χρόνια αναμνήσεις από κλάματα, χαρές, δεν μπορείς να το εξηγήσεις με 3 λέξεις».
Μία ποδοσφαιρική ζωή δεν διαμορφώνεται μόνη της, χρειάζεται τρέξιμο, αγάπη για αυτό που κάνεις και αγάπη από τους δικούς ανθρώπους που είναι εκεί από την πρώτη προπόνηση μέχρι το πρώτο τρόπαιο, με τους δυο τους να μην ξεχνάνε τους ανθρώπους που τους στάθηκαν από την πρώτη ημέρα, μέχρι σήμερα.
Ο Μελετίδης δεν θα ξεχάσει τη μητέρα του που αν και δεν ξέρει από ποδόσφαιρο, θα είναι εκεί να ρωτήσει, να ανησυχήσει και να μάθει, «Οι γονείς μου είναι δύο άνθρωποι που έφτασαν εδώ που είναι από το 0, δεν έχουν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Σκέψου η μητέρα μου είχε έρθει σε 3-4 παιχνίδια να με δει, παρόλα αυτά πριν και μετά από κάθε παιχνίδι είναι εκεί να με ρωτήσει, να μιλήσουμε, είναι δίπλα μου. Ο πατέρας μου στα περισσότερα παιχνίδια που έρχεται είναι ήσυχος, χωρίς να έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο, με βοηθούσαν να πετύχω σε αυτό που αγαπάω. Θυμάμαι τον πατέρα μου να αφήνει τη δουλειά του και να με πηγαίνει από το Ωραιόκαστρο στην άλλη άκρη της Θεσσαλονίκης, να περιμένει δύο ώρες να τελειώσω, τότε δεν τα καταλάβαινα αυτά και τώρα μου φαίνονται πολύ μεγάλα για εμένα.
Τα περισσότερα εύσημα για εμένα και το ότι έχω καταφέρει το οφείλω στους γονείς μου και θέλω να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Σε επίπεδο προπονητών, ο Γιάννης Αβραμίδης ήταν ο πρώτος μου προπονητής στον ΠΑΟΚ, ο κύριος Αλέκος Θεοδωρίδης, ο κύριος Ζαζόπουλος αλλά και τον Μίροσλαβ Σνάουτσνερ. Επίσης, στον Πάμπλο Γκαρσία, ο οποίος είναι τα τελευταία χρόνια συνέχεια δίπλα μου και με πίστεψε και με κράτησε στον ΠΑΟΚ Β και με ήθελε δίπλα του, αυτός ήταν ο λόγος που είμαι εδώ τώρα».
Ενώ ο Χατζηστραβός, με τον πατέρα του να βλέπει τον εαυτό του στον Ζήση αλλά και τη μητέρα του που κρίνει πλέον τους αγώνες, θέλει να πει το δικό του ‘’ευχαριστώ’’
«Η οικογένεια μου και οι γονείς μου με στήριζαν, στον πατέρα μου άρεσε το ποδόσφαιρο και ήθελε και αποτελεί ένα απωθημένο του το ότι δεν έγινε ποδοσφαιριστής και το βλέπει αυτό σε εμένα. Από όταν ήταν στις ακαδημίες στις Σέρρες, μέχρι την πρώτη χρονιά στον ΠΑΟΚ που με πήγαινε από τις Σέρρες στη Θεσσαλονίκη για προπόνηση, αλλά και όταν μετακόμισα την πρώτη χρονιά εδώ μόνιμα ήταν δίπλα μου με ατελείωτα χιλιόμετρα με ταξίδια. Η μητέρα μου δεν είχε σχέση με το ποδόσφαιρο και στην αρχή έβγαζε έναν αρνητισμό στο ότι έδινα περισσότερο βάρος από το σχολείο, αλλά στην πορεία είδε ότι το αντιμετώπιζα με τη σοβαρότητα που έπρεπε, με στήριξε και πλέον μου κρίνει και τους αγώνες, επίσης μεγάλο στήριγμα και ο θείος μου ο Αντώνης με τα αδέρφια μου. Από προπονητές, από τον Πανσερραϊκό ο κύριος Μπαΐρας, τον κύριο Τερζή, στις μεικτές ομάδες τον κ. Στοΐλα , ενώ εδώ στον ΠΑΟΚ είχα τον κύριο Ζαζόπουλο, τον coach Γκαρσία και τον Μίρο Σνάουτσνερ που έχω και τώρα όπως και τον κ. Μήττα, αν δεν ξεχνάω κάποιον, τους οφείλω ένα ευχαριστώ».
Φωτογραφίες: Βασίλης Βερβερίδης
Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το κουρείο ''Mike the Barber''