Κάτι λιγότερο από 20 χρόνια έχουν περάσει, από τη μέρα που η ισπανική αγορά, ταυτίστηκε με την -εκάστοτε- αναγέννηση του ποδοσφαιρικού Άρη. Από τις φουρνιές... φουρνιών, που πέρασαν από το Χαριλάου έως το... Κλεάνθης Βικελίδης, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ξεχώρισαν, έγιναν σύνθημα και ταυτίστηκαν με -μεγαλύτερες ή μικρότερες- επιτυχίες του Θεού του Πολέμου.
Τα χρόνια πέρασαν, που λέει και το σύνθημα των οπαδών του Άρη, και η γιατρειά, βρίσκεται (όμως) σε πρόσωπα που γεννήθηκαν στην Ισπανία και, σε κάποια στιγμή της ζωής τους, φόρεσαν την «κιτρινόμαυρη» φανέλα.
Η παρελθοντολογία -σε βαθμό νοσταλγίας- για τους Ίβηρες μπορεί να περιμένει, όσο στο «Κλ. Βικελίδης» έρχονται παίκτες επιπέδου Λορέν Μορόν και Μανού Γκαρθία.
Αμφότεροι, αποτελούν πλέον, σημείο αναφοράς.
Κι αν ο ένας (Μορόν) έδωσε δείγματα γραφής με το που συστήθηκε στο κοινό, ο δεύτερος άργησε, αλλά...
Τώρα, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πόσο (και πόσα) στέρησε από την ομάδα ο τραυματισμός του Μανού Γκαρθία του μικρόσωμου, αλλά τετραπέρατου αρτίστα της μπάλας.
Η παρουσία των δύο στην 11άδα είναι ικανή να δημιουργήσει προσδοκίες, έστω κι αν βρισκόμαστε στο τέλους Φεβρουαρίου. Για τον Άρη, άλλωστε, η σεζόν είναι σε φουλ εξέλιξη σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο.
Δεν είμαι σίγουρος, σε αυτή τη χρονική στιγμή, πόσο εφικτή είναι η «βελτίωση» της εικόνας της ομάδας του Μάντζιου, αλλά η αίσθηση που επικρατεί είναι η εξής:
Η απελευθέρωση στο Πρωτάθλημα με την εξασφάλιση των play off, διώχνει τη συμπτωματολογία του άγχους, γεγονός που μόνο ευεργετικά θα μπορούσε να λειτουργήσει για το σύνολο και τώρα είναι η στιγμή που ο Άρης θα μπορούσε να παίξει και μπάλα, χωρίς αυτό να αποτελεί καν βασικό ζητούμενο.
Ο Θεός του Πολέμου φαινόταν μπλοκαρισμένος -σε πολλά ματς- όχι πάντα από το παιχνίδι του αντιπάλου, αλλά επειδή ο ίδιος φρέναρε εαυτόν σε αρκετές περιπτώσεις εντός ή εκτός έδρας.
Ο Γκαρθία, λοιπόν, είναι από τα «κλειδιά», στην αγωνιστική απελευθέρωση και κατ' επέκταση στη βελτίωση της εικόνας των υπολοίπων.
Ο Μορόν είναι ο... Μορόν, «άνιωθος» και killer, όταν πατά στην περιοχή, και η ισπανική κουλτούρα επεκτείνεται και στους υπόλοιπους, που δεν θέλουν και πολύ για να πάρουν κι άλλο τα πάνω τους.
Οι προσωπικότητες, το ατομικό ταλέντο και η ψυχολογία της διάκρισης -στη φετινή ομάδα- είναι τόσο -μα τόσο ικανές- να αφήσουν κάτι για το οποίο θα μιλάμε και στις επόμενες γενιές.
