Οι
Άγγλοι το έχουν καταλάβει χρόνια τώρα.
Με
τα θετικά και τα αρνητικά
τους, έχουν καταφέρει να εκτοξεύσουν
το ποδοσφαιρικό προϊόν τους και να το
διαφημίσουν στα πέρατα της γης.
Δεν
είναι δυνατόν, αν είσαι ποδοσφαιρόφιλος,
να μη σε συναρπάσουν ή να μη σε εντυπωσιάσουν
οι εικόνες τόσο από την εξέδρα, όσο και
μέσα από
τον
αγωνιστικό χώρο. Τόσο
από το θέαμα στις
κερκίδες του
Γουέμπλεϊ, πριν,
αλλά και μετά από το ματς, όσο
και από αυτά
που
διαδραματίστηκαν εντός των τεσσάρων
γραμμών.
Διαφήμιση
του ποδοσφαίρου στην κυριολεξία.
Και
ξέρετε γιατί οι
εικόνες
έχουν τη σημασία τους; Γιατί αξίζουν
αναφοράς; Γιατί μπορούν να αποτελέσουν
παράδειγμα προς μίμηση... Δεν ήταν ένα
κλασικό ντέρμπι μεγάλων, παραδοσιακών
δυνάμεων, που κυριαρχούν τα τελευταία
χρόνια στο Νησί. Ήταν
μία «μάχη» ανάμεσα στον Δαβίδ και τον
Γολιάθ, ανάμεσα σε έναν μεγάλο και έναν
αντίπαλο μικρότερο ως όνομα. Ακόμη
κι αν ο μεγάλος δεν διάγει και τις
καλύτερες εποχές σε σύγκριση με το
ένδοξο παρελθόν του.
Κι
όμως, έστω
κι έτσι, ο
μικρός είχε το δικαίωμα, είχε την ευκαιρία
του να διεκδικήσει κάτι από το όνειρο.
Μάλιστα,
έφτασε
κοντά, πολύ κοντά στο
να κάνει μία επική ανατροπή.
Η
Μάντσεστερ
Γιουνάιτεντ αντιμετώπιζε την Κόβεντρι
Σίτι. Οι «Sky
Blues»,
όπως είναι το προσωνύμιο της Κόβεντρι,
για
34
συνεχόμενα χρόνια (από
το 1969-70 ως το 2000-01) ήταν
μέλος της πρώτης επαγγελματικής
κατηγορίας στην Αγγλία, ωστόσο από το
2001-02 βολοδέρνουν
στις μικρότερες κατηγορίες. Δεν
κατάφεραν
να ανέβουν
ξανά.
Η
Κόβεντρι έχει
βρεθεί από τότε
κυρίως
στην Championship
για
χρόνια, αλλά οι οπαδοί της γνώρισαν
επίσης υποβιβασμούς, τόσο στη Ligue
1, όσο
και στη Ligue
2 (τρίτη
και τέταρτη κατηγορία αντίστοιχα),
ωστόσο από το 2020-21 βρίσκεται ξανά στην
Championship.
Πριν
από τον ημιτελικό του Κυπέλλου, προερχόταν
από τρεις ήττες στα τελευταία τέσσερα
τελευταία παιχνίδια, ενώ βρίσκεται στην
8η θέση της Championship.
Κι
όμως, η ατμόσφαιρα στις εξέδρες ήταν
μοναδική. Εντυπωσιακή. Ποδοσφαιρική.
Θα πει κάποιος, ότι επρόκειτο για ένα
αν μη τι άλλο ιστορικό παιχνίδι. Άλλωστε,
ο
σύλλογος έχει
βρεθεί σε τελικό Κυπέλλου μόλις μία
φορά, πριν από 37 ολόκληρα χρόνια. Ποτέ
άλλοτε. Ήταν
το 1986-87. Όταν το είχε κατακτήσει, μάλιστα,
κόντρα στην Τότεναμ.
Συν
τοις άλλοις; Το ποδοσφαιρικό θέαμα ήταν
χορταστικό. Χιτσκοκικό. Το 3-0 της
Γιουνάιτεντ, έγινε στο φινάλε του ματς
με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι 3-3 και
μάλιστα στην παράταση χάθηκαν μοναδικές
ευκαιρίες για γκολ και από τις δύο
ομάδες, ενώ κρίθηκε εντέλει και από τον
VAR,
σε
μία φάση, που θα μπορούσε να αλλάξει τα
δεδομένα και να δώσει στην Κόβεντρι την
πρόκριση.
Το όνειρο απείχε όντως εκατοστά...
Όπως
και να έχει, όπως και να το βλέπει
κανείς, οι εικόνες από το Γουέμπλεϊ ήταν
ξεχωριστές.
Η εικόνα των υποστηρικτών
της Κόβεντρι (μπορεί και να ήταν
εκεί 40.000!) να τραγουδούν μετά από την
υπερπροσπάθεια και την απώλεια της
ιστορικής ευκαιρίας, δεν μπορούν να μη
χαρακτηριστούν ως συγκλονιστικές. Αυτό,
όμως, είναι και το νόημα. Αυτή είναι η
ουσία. Όπως πρέπει να είναι το ποδόσφαιρο.
Γιορτή…
Α,
και κάτι τελευταίο. Ο Ράιτ της Κόβεντρι
ή ο Σιμς πιστεύετε ότι θα
μπορούσαν να έρθουν σε αυτό το ελληνικό
Πρωτάθλημα; Δεν θα έπαιζαν άνετα σε
κάποιες από τις… μεγάλες ελληνικές
ομάδες;