Μπροστά στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία με την πανδημία, το θέμα του αθλητισμού είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Όμως εμείς είμαστε αναγκασμένοι να ασχοληθούμε με τον μικρόκοσμό μας.
Τον Απρίλιο η στήλη είχε επιμείνει σε βαθμό παρεξήγησης ότι η μπάλα πρέπει να κυλάει στο χορτάρι. Αντέδρασαν αρκετοί: «Εχουμε τον κορωνοϊό, το ποδόσφαιρο μας μάρανε…». Αποδείχτηκε ότι είχαν άδικο. Στο δεύτερο lock down, το οποίο είναι πολύ πιο κρίσιμο από το πρώτο, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να μείνουν ανοιχτά τα γήπεδα. Ανεξάρτητα από την κραυγαλέα πολιτική αντίφαση, έκανε πολύ καλά.
Η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη πριν από δύο περίπου μήνες είχε δηλώσει ότι για την ψυχική μας υγεία χρειαζόμαστε τις παραστατικές τέχνες. Με αυτόν τον τρόπο δικαιολόγησε τα γεμάτα ανοιχτά θέατρα και ένα ποσοστό θεατών στους κινηματογράφους. Όμως εκδοχή τέχνης είναι και το ποδόσφαιρο. Είναι μια παράσταση που καταλήγει σε βιομηχανία θεάματος.
Οι αθλητές δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι. Όχι ότι δεν κολλάνε τον ιό. Όμως με το αυστηρό υγειονομικό πρωτόκολλο, με τις διαρκείς εξετάσεις και με την ανθεκτικότητά τους, μπορούν να παράξουν θέαμα σε μία εποχή που όλοι μας κάνουμε ασκήσεις υπομονής. Αρα μπορούν να διασκεδάσουν το κοινό που αναγκαστικά μένει σπίτι και να φροντίσουν ουσιαστικά για την ψυχική του υγεία.
Το δοκίμασαν οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, με πρώτη τη Γερμανία, και πέτυχε: Μπάλα μέσα στο lock down! Εκείνο που απομένει είναι να δοθεί η δυνατότητα σε όλους τους Ελληνες φιλάθλους να έχουν πρόσβαση στο θέαμα. Οσο διαρκεί η απαγόρευση μετακινήσεων και είναι κλειστοί οι χώροι συνάθροισης, όπως οι καφετέριες. Ακόμη και σε αυτούς που δεν διαθέτουν συνδρομητική τηλεόραση.
Η Νova και η Cosmote οφείλουν τώρα να κάνουν ένα άλμα εταιρικής κοινωνικής πολιτικής. Μέχρι τις 30 Νοεμβρίου να προσφέρουν δωρεάν και σε παράλληλη μετάδοση μέσω της ΕΡΤ τους αγώνες των ελληνικών ομάδων. Θα κερδίσουν πολλά περισσότερα απ’ αυτά που θα χάσουν.
