Υφαντίδου: «Ικανοποιημένη με όσα πέτυχα, θέλω να τρέξω Μαραθώνιο»

Την τελευταία της παράσταση έδωσε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της Πάτρας η Σοφία Υφαντίδου κατακτώντας τον 9^ο πανελλήνιο τίτλο της. Ο τελευταίος της χορός συνδυάστηκε με ένα χρυσό μετάλλιο, όπως άρμοζε σε μια αθλήτρια που ξεχώρισε για το ήθος, την αγωνιστικότητα και το πείσμα της.

Η Σοφία μίλησε στο Metrosport.gr για τα 26 χρόνια της καριέρας της, τις δύσκολες στιγμές και τα επιτεύγματα της καθώς και για την ιδιαίτερη σχέση που είχε και έχει με τον προπονητή της, Κυριάκο Μηνά.

Επιπλέον, αναφέρθηκε στο Ολυμπιακό ρεκόρ που σημείωσε στο Λονδίνο το 2012, τις αθλήτριες που ξεχωρίζει ενώ εξέφρασε την επιθυμία της να τρέξει σε μαραθώνιο.

Τέλος, έθεσε θέμα για τις εγκαταστάσεις και ευχήθηκε να γίνει αλλαγή στο ταρτάν στη Βέροια και να υπάρξει ένα κλειστό προπονητήριο ενώ όταν στο τραπέζι έπεσε το θέμα της χρηματοδότησης τόνισε ότι ένας χρυσός ολυμπιονίκης δεν μπορεί να αγγίξει τις απολαβές ενός ποδοσφαιριστή στη Γ’ κατηγορία.

«Είναι μια απώλεια, θα μπορούσα να κάνω περισσότερα αν είχα καλύτερες συνθήκες»

Τι σε ώθησε να πάρεις την απόφαση να βάλεις τέλος στην καριέρα σου;

«Μετά από 26 χρόνια αθλητισμού και 16 πρωταθλητισμού έπρεπε να δώσω ένα τέλος. Σκεφτόμουν να σταματήσω πέρυσι, που ήταν και Ολυμπιακή Χρονιά. Ήθελα να κάνω μια ακόμη προσπάθεια στους Ολυμπιακούς αλλά ένας τραυματισμός δεν μου επέτρεψε να κάνω την προσπάθεια που επιθυμούσα. Έτσι, αποφάσισα να αγωνισθώ για ακόμη μια χρονιά για να τελειώσω την καριέρα μου όπως έπρεπε. Ήταν καιρός να δοθεί ένα τέλος ώστε να μπουν άλλα πράγματα μπροστά στη ζωή μου».

Τι σκέφτεσαι να κάνεις μετά;

«Θα ασχοληθώ με την προπονητική. Φέτος, άρχισα με παιδάκια μικρής ηλικίας και από εδώ και στο εξής θα δοθώ ολοκληρωτικά σε αυτό».

Φεύγεις κατακτώντας τον 9^ο πανελλήνιο τίτλο σου. Πώς νιώθεις για αυτό;

«Ήθελα να ολοκληρώσω με μια επίδοση πιο αξιοπρεπή από τους προηγούμενους αγώνες. Είμαι χαρούμενη που τελικά πέτυχα το στόχο μου».

Πώς βίωσες τον τελευταίο σου αγώνα;

«Το κλίμα ήταν φορτισμένο. Μετά τον αγώνα είχα τη χαρά της επιτυχίας αλλά όσο περνούν οι ημέρες συνειδητοποιώ ότι τελείωσε και μου είναι δύσκολο να το διαχειριστώ. Θα μου πάρει αρκετό καιρό. Είναι μια απώλεια».

Τι γεύση σου αφήνει η καριέρα σου;

«Είμαι απόλυτα ικανοποιημένη. Θα μπορούσα να έχω πετύχει περισσότερα, αν είχα καλύτερες συνθήκες προετοιμασίας. Υπήρχαν πράγματα που ήθελα να κάνω και δεν έκανα λόγω αυτού. Δεν μετάνιωσα. Ήταν δική μου επιλογή να μείνω στη Βέροια και να κάνω προπονήσεις. Είμαι ευχαριστημένη για όσα πέτυχα και ότι τα κατάφερα κάτω από αυτές τις συνθήκες τα κάνουν ακόμη πιο πολύτιμα».

«Θέλω να τρέξω μαραθώνιο»

Θα ήθελα να μου περιγράψεις μια τυπική μέρα προπόνησης και πώς είναι τώρα η καθημερινότητα σου; Συνεχίζεις να γυμνάζεσαι;

«Υπήρχαν μέρες που είχαμε πρωί και απόγευμα προπόνηση. Σηκωνόμουν το πρωί, έτρωγα το πρωινό μου και πήγαινα στο γήπεδο. Έπειτα, επέστρεφα, έτρωγα, ξεκουραζόμουν και ξαναπήγαινα. Όταν είχαμε μια προπόνηση, είχα χρόνο για τους φίλους και κάποιες δουλειές που έπρεπε να γίνουν. Τώρα, τα πράγματα άλλαξαν. Ψάχνω να βρω κάτι να κάνω γιατί είναι δύσκολο. Σιγά σιγά θα αρχίσω να τρέχω και να προετοιμάζομαι για έναν άλλο στόχο μου. Θέλω να τρέξω μαραθώνιο».

Για 26 χρόνια είχες τον ίδιο προπονητή (Κυριάκος Μηνάς). Ποια ή η συμβολή του;

«Ήταν καθοριστική. Οι επιτυχίες και οι αποτυχίες ήταν μοιρασμένες. Είχαμε μια άψογη συνεργασία. Του είχα τυφλή εμπιστοσύνη, τον άκουγα 100%. Πετύχαμε γιατί η μοιρασιά ήταν ισάξια και στις νίκες και στις ήττες. Ήμουν τυχερή».

Υπήρξαν στιγμές που κοντραριστήκατε;

«Ναι, είναι και λογικό. Όταν μαλώναμε, κάναμε κανονικά προπονήσεις αλλά δεν συζητούσαμε το πρόβλημα. Μετά από τρεις ημέρες κάναμε μια κουβέντα και το λύναμε. Συζητούσαμε δημοκρατικά, όπως λέει, και πάντα καταλήγαμε να επικρατεί η δική του άποψη (γέλια)».

Τον έχει δει να συγκινείται; Πώς ένιωσε τώρα που τελείωσες;

«Είναι σκληρός και ευαίσθητος άνθρωπος, δε δείχνει τα συναισθήματα του. Έχει συγκινηθεί πολλές φορές από χαρά επειδή πετυχαίναμε έναν στόχο μας. Στον τελευταίο μου αγώνα, τον είδα συγκινημένο από λύπη γιατί ήξερε ότι κάτι τελείωνε».

Ποιος ο ρόλος της οικογένειας σου;

«Ο μπαμπάς μου ήταν υποστηρικτικός. Η μαμά μου ήταν πιο ευαίσθητη σε αυτό το θέμα και όταν τραυματιζόμουν, μου έλεγε να σταματήσω. Ξέρεις πως είναι οι μαμάδες (γέλια). Στερήθηκαν πολλά για να κάνω αυτό που αγαπούσα. Ήταν στο πλάι μου και με στήριξαν όσο μπορούσαν».

Θα ήθελες να κάνεις δική σου οικογένεια;

«Θα ήθελα να κάνω οικογένεια δική μου. Ήρθε ο καιρός να μπει και αυτό στο πρόγραμμα».

«Τιμή για εμένα το Ολυμπιακό ρεκόρ, με φόβιζε το άλμα εις ύψος»

Βρέθηκες στο Ρίο το 2016. Πώς βίωσες αυτή την εμπειρία;

«Ήταν μια δύσκολη συμμετοχή γιατί ο προπονητής μου ήταν στο νοσοκομείο. Δεν το ευχαριστήθηκα. Ήταν εδώ εκείνος και δεν ήξερα την κατάσταση του. Το μυαλό μου ήταν εδώ. Κάναμε σχέδια τεσσάρων χρόνων και δεν εκπληρώθηκαν και από τους δύο. Πήγα μόνη μου. Κρατάω τη συμμετοχή σε μια μεγάλη διοργάνωση αλλά η γεύση είναι γλυκόπικρη».

Έκανες ολυμπιακό ρεκόρ στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο (56.96). Πώς ένιωσες όταν άκουσες 80.000 κόσμο να σε χειροκροτά;

«Το έπταθλο ήταν το μόνο αγώνισμα που γινόταν εκείνη τη στιγμή. Οι κερκίδες δεν άδειασαν. Ήξερα ότι έκανα ατομικό ρεκόρ. Έτρεξα στον προπονητή μου, ο οποίος με ρώτησε κατάλαβες τι έκανες; Του λέω τι έκανα; Έκανες ολυμπιακό ρεκόρ μου λέει. Δεν ήξερα την αξία του επιτεύγματος αυτού εκείνη τη στιγμή. Όταν άρχισα να το συνειδητοποιώ, ενθουσιάστηκα. Δεν έχει καταρριφθεί ακόμη και αυτό το κάνει ακόμη πιο σημαντικό. Είναι μεγάλη η τιμή, έχω γράψει το όνομα μου στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων».

Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας σου;

«Φυσικά, το ολυμπιακό ρεκόρ στο Λονδίνο. Επίσης, η 8^η θέση στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 2016 στο Άμστερνταμ».

Aν γύριζες το χρόνο πίσω, θα άλλαζες κάτι σε κάποιον αγώνα;

«Θα ήθελα να αλλάξω κάτι σε αγώνες που πήγα καλά, ώστε να πάω ακόμη καλύτερα. Για παράδειγμα, το 2015 που έκανε ατομικό ρεκόρ, δεν έτρεξα τα εμπόδια όσο καλά μπορούσα και δεν είχα καλή επίδοση στο άλμα εις ύψος».

Το άλμα εις ύψος ήταν ένα αγώνισμα που σε δυσκόλευε γενικά…

«Παρόλου που είχα καλό ατομικό ρεκόρ, έχω τραυματιστεί τέσσερις φορές. Ήταν ένα αγώνισμα που με φόβιζε εξαιτίας αυτού. Την περσινή χρονιά, έπαθα θλάση σε τρεις διαφορετικά σημεία και περπάτησα μετά από 10 ημέρες. Οι γιατροί δεν ήξεραν αν θα μπορέσω να κάνω ξανά προπόνηση αλλά τα κατάφερα».

Υπήρξε άλλος τραυματισμός που σε παίδεψε;

«Το 2008 είχα πάθει ένα κάταγμα κόπωσης στη μέση μου και έπειτα, έγινε σπονδυλολίσθηση. Ήμουν 23 ετών και αν δεν το διαχειριζόμασταν σωστά, θα είχα τελειώσει τότε την καριέρα μου. Έμεινε ακίνητη για τέσσερις μήνες, άρχισα να μπαίνω σταδιακά και τα καταφέραμε. Τα καλύτερα μου αγωνιστικά χρόνια ήταν από εκεί και μετά».

Υπήρξε στιγμή που σκέφτηκες να σταματήσεις;

«Όχι, ποτέ».

«Νιώθω ένα με το ακόντιο όταν είναι στα χέρια μου – Αυτές τις αθλήτριες ξεχωρίζω»

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τον στίβο;

«Ήμουν πάντα δραστήριο παιδί. Με είδε στους σχολικούς αγώνες ο προπονητής μου και πρότεινε στους γονείς μου να πάω σε αθλητικό σχολείο. Στην αρχή δεν ήθελα γιατί οι φίλες μου θα πήγαιναν σε άλλο και θα ήμουν μόνη. Σκεφτόμουν ότι θα έμενα για τρία χρόνια και τελικά, μου άρεσε και έμεινα άλλα 23 (γέλια)».

Γιατί επέλεξες το έπταθλο;

«Δεν το επέλεξα. Άρχισα ως αθλήτρια της αντοχής και κάποια στιγμή έριξα ακόντιο κρυφά. Το έκανα καλά και έτσι μπήκα στα σύνθετα αγωνίσματα».

Έχεις μια ιδιαίτερη αγάπη στο ακόντιο…

«Είναι το αγαπημένο μου. Είναι ένα θεαματικό αγώνισμα. Έχεις ένα όργανο στα χέρια σου που εξαρτάται από εσένα που θα πάει. Νιώθω ένα με το ακόντιο, όταν το κρατάω στα χέρια».

Υπάρχει κάποιος αγώνας που λειτούργησε ως κίνητρο για εσένα για να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι στο έπταθλο;

«Όταν άρχισαν να έρχονται οι διακρίσεις και έξω από τα ελληνικά όρια, κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να κάνω. Μου έδωσε ώθηση να συνεχίσω η πρώτη μου μεγάλη διάκριση. Δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανα στους Ολυμπιακούς Αγώνες και θα έκανα και ολυμπιακό ρεκόρ. Μου έλειπαν τα σωματικά προσόντα αλλά είχα τα ψυχικά».

Ποια τα μυστικά της επιτυχίας;

«Χρειάζεται ταλέντο και ικανότητες σε πολλά αγωνίσματα. Απαραίτητα είναι και τα ψυχικά αποθέματα. Πρέπει να υπάρχει ένας καλός μέσος όρος στα αγωνίσματα και να είσαι καλός σε ένα που θα σου δίνει ώθηση. Δεν είναι εύκολο να είσαι δύο μέρες στο γήπεδο και να θυσιάσεις τη μέρα σου για να προπονείσαι. Χρειάζεται δουλειά, υπομονή και χρόνο».

Χρειαζόσουν περίπου 8 ώρες στο γήπεδο για προπόνηση. Σίγουρα θυσίασες κάποια πράγματα. Μετανιώνεις για κάτι;

«Όχι. Έχω θυσιάσει αρκετά πράγματα αλλά μέσω του αθλητισμού κέρδισα πολλά περισσότερα. Έκανα ταξίδια, γνώρισα ανθρώπους, έκανα φίλους».

Τι θα συμβούλευες τους νέους αθλητές των επτά αγωνισμάτων;

«Να αγαπούν αυτό που κάνουν και να έχουν υπομονή».

Υπάρχει κάποιος νέος αθλητής – αθλήτρια που ξεχωρίζεις;

«Ναι, η Ντρακομίροβα Αναστασία και η Πασχαλίνα Παπαδοπούλου. Μακάρι να μείνουν και να πλησιάσουν τους 6.000 βαθμούς».

«Κόβαμε με χαρτοκόπτη ό,τι πετούσε, ο χρυσός ολυμπιονίκης δεν αγγίζει τα χρήματα ποδοσφαιριστή Γ’ κατηγορίας»

Ποια ήταν η πιο περίεργη εμπειρία που έζησες στα ταξίδια σου;

«Το 2017 στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα στη Σερβία. Ήταν ένα μουσουλμανικό χωριό. Το ξενοδοχείο ήταν τραγικό και γύρω γύρω υπήρχαν τζαμιά. Οι άνθρωποι προσεύχονται και κάθε δύο με τρεις ώρες ακουγόταν ο ιμάμης. Το φαγητό ήταν άθλιο. Ήταν η πιο άσχημη εμπειρία».

Θα άλλαζες κάτι στην πορεία σου;

«Όχι, δεν θα άλλαζα τίποτα! Ήταν επιλογή μου όσα έκανα».

Τι θα ήθελες να αλλάξεις στις εγκαταστάσεις;

«Θα ήθελα να αλλάξει το ταρτάν. Είναι κατεστραμμένο εδώ και 10 χρόνια και κάποιες στιγμές σκοντάφταμε. Αναγκαζόμασταν με χαρτοκόπτη να κόβουμε ό,τι πετάγεται για να μπορέσουμε να τρέξουμε. Επίσης, θα ήθελα να υπάρχει στη Βέροια και ένα κλειστό προπονητήριο. Το χειμώνα δυσκολευόμαστε».

Η χρηματοδότηση ήταν επαρκής; Θεωρείς ότι αδικούνται οι αθλητές του στίβου;

«Φυσικά και αδικούνται! Ο αθλητής του στίβου κάνει πρωταθλητισμό αλλά οι απολαβές δεν έχουν καμία σχέση με τον επαγγελματικό αθλητισμό, όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Τα χρήματα είναι πολύ λίγα. Ο Χρυσός Ολυμπιονίκης δεν αγγίζει τα χρήματα ενός ποδοσφαιριστή της Γ’ Κατηγορίας».

Tips

Πρότυπο: «Θυμάμαι τον Πύρρο Δήμα στους Ολυμπιακούς το 1996. Τον ζήλευα και σκεφτόμουν να γίνω κάποια στιγμή και εγώ Ολυμπιονίκης»

Αγαπημένο φαγητό: «Γαρίδες»

Αγαπημένο τραγούδι: «Simply the best»

Κατοικίδιο: «Όχι. Θα ήθελα ένα σκυλάκι»

Γούρι: «Δύο αρκουδάκια που τα κουβαλάω στην τσάντα μου ακόμη και στην προπόνηση. Επίσης, κάποια φυλαχτά και ένα ματάκι που τα φοράω πάντα. Πιστεύω γενικά στα φυλαχτά και στα γούρια. Κάθε φορά πριν τους αγώνες πηγαίνω στην Παναγία Σουμελά και ανάβω ένα κεράκι»

Τατουάζ: «Έχω συνολικά πέντε. Δυο πεταλούδες στην πλάτη, στο ένα χέρι μια πικραλίδα και ένα διαμάντι στο άλλο. Ένα σταυρό και ένα ματάκι»

Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με μια λέξη: «Πεισματάρα».

Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook