Καθυστέρησε αρκετά, είναι η αλήθεια και το πλήρωσε με τον αποκλεισμό στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά σιγά-σιγά φαίνεται ότι ο ΠΑΟΚ συνέρχεται και αρχίζει να ξαναβρίσκει την ταυτότητά του.
Ούτε η Σάμπροκ Ρόβερς, ούτε ο Παναιτωλικός είναι αντίπαλοι επιπέδου, ώστε να μας βοηθούν να καταλήξουμε σε στέρεα συμπεράσματα, τουλάχιστον, όμως, στα δύο τελευταία ματς είδαμε έναν ΠΑΟΚ να μη παρασύρεται σε ατομικές γκάφες, να κρατάει σχετικά εύκολα πίσω το μηδέν, να κυκλοφορεί την μπάλα και να αναπτύσσεται σωστά, να δημιουργεί ευκαιρίες και να πετυχαίνει έξι γκολ.
Είδαμε επίσης παίκτες να πλησιάζουν στο αληθινό level τους. Τον Κωνσταντέλια, που άφησε πίσω το χαμένο έδαφος στην προετοιμασία. Τον Ζίβκοβιτς να δείχνει ότι δεν τον επηρέασε καθόλου η αργοπορημένη δική του συμμετοχή στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας.
Τον Καμαρά, που, από παιχνίδι σε παιχνίδι, βρίσκει τον ρόλο του στην ομάδα, μαζί με τις φυσικές δυνάμεις του. Τον Μιχαηλίδη, που στο ματς με τον Παναιτωλικό ήταν άψογος, με όλη τη σημασία της λέξης. (Κύριοι, τον Γιάννη και τα μάτια σας. Στηρίξτε τον και θα αποδείξει ότι είναι μεγάλος παίκτης).
Τον Τσάλοφ να προσαρμόζεται και να κάνει αισθητή την παρουσία του, έστω κι αν ακόμη δεν έχει καταφέρει να σκοράρει, είτε από βιασύνη, είτε από άγχος, είτε από ατυχία. Toν Τισουντάλι, που έχει ελάχιστους χρόνους συμμετοχής μέχρι στιγμής, αλλά με τον Παναιτωλικό φάνηκε ότι “έχει” το γκολ. Κι ακόμη, τον… Σορετίρε, που του έφτασαν έξι-επτά λεπτά στο φινάλε του αγώνα για να μας δείξει ότι ξέρει καλά το τόπι και ότι πιθανότατα θα μας χαρίσει κι αυτός πολλές στιγμές με θέαμα και ουσία τύπου Ντέλια και Τάισον.
Γεγονός είναι, βέβαια, ότι υπάρχουν ακόμη παίκτες που… δεν βλέπονται. Ο Ντεσπόντοφ, που μοιάζει να ήρθε χθες στον ΠΑΟΚ από κάποια ερασιτεχνική ομάδα, ο Μουργκ, που βάλθηκε να αναβιώσει το γνωστό (και δικαιολογημένο) “ποιος Μουργκ;”, ο Σάστρε με πολύ καλές, αλλά και πολύ κακές στιγμές και ο Οζντόεφ, που σε ελάχιστες στιγμές καταφέρνει να δείξει τι ακριβώς κάνει μέσα στο γήπεδο.
Είναι φυσιλογικό ωστόσο και το είπε και ο Λουτσέσκου: “Μετά από τις διακοπές το καλοκαίρι, όλοι οι παίκτες δεν ξαναβρίσκουν το ίδιο γρήγορα τον εαυτό τους, ούτε το ίδιο γρήγορα προσαρμόζονται όλοι οι νεοαποκτηθέντες”.
Με την ελπίδα ότι θα επανέλθουν αυτοί που είναι ακόμη πίσω και με την πίστη ότι επιτέλους θα έρθει ενίσχυση με τις απαραίτητες ποιοτικές προσθήκες, μια που “πιάνουμε” οσονούπω Σεπτέμβριο, ο ΠΑΟΚ πάει στο Δουβλίνο για να επικυρώσει τη βέβαιη πρόκρισή του μετά το 4-0 επί της Σάμροκ Ρόβερς στην Τούμπα, μετά θα επιδιώξει την τρίτη σερί νίκη του στο Πρωτάθλημα επί του Ατρόμητου στο Περιστέρι και μετά θα κερδίσει χρόνο, με τη διακοπή, για να μονταριστεί ακόμη καλύτερα.
Η στενοχώρια από τον άδοξο αποκλεισμό στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν έχει ακόμη καταλαγιάσει, αλλά και η πρόκληση της διάκρισης στο Γιουρόπα Λιγκ είναι πολύ μεγάλη, όπως βέβαια και της κατάκτησης Πρωταθλήματος και Κυπέλλου στην Ελλάδα.
Ναι, το ξεκίνημα δεν ήταν καλό και οι εμφανίσεις της ομάδας σκόρπισαν ανησυχία. Ας δούμε όμως τι γίνεται στην ΑΕΚ και στον Παναθηναικό. Σκέτη τραγωδία. Στον ΠΑΟΚ η αντίδραση “βγήκε” γρήγορα και αυτό δείχνει υγεία. Δείχνει επίσης ότι η ομάδα δεν ξεκόπηκε από το dna που πέρσι έδειξε ότι έχει. Κι αυτό το dna θα είναι μάλλον και φέτος το κυριότερο από τα όπλα της.
YΓ. Είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει με τον Παναθηναϊκό, την πιο τυχερή ομάδα, παραδοσιακά, στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δοκάρι ο Λεβαδειακός, γκολ που δεν “μετράει” για ελάχιστα εκατοστά ο Λεβαδειακός, γκολ στο 97’ ο Παναθηναικός με δοκάρι, αλλά την μπάλα να “σκάει” μετά μπροστά σε δικό του παίκτη, πράγμα φυσικά που δεν έγινε με το δοκάρι του Λεβαδειακού. Δεν είδα αυτή τη φορά κανέναν πράσινο δημοσιογρΆφο-επικοινωνιολόγο να καταριέται την ατυχία του αδικημένου από τη μοίρα Panathinaikos...
