Σε μια ποδοσφαιρική κακοτεχνία, βασική ευθύνη δεν έχει ποτέ ο θεατής που εκφράζει τη δυσαρέσκειά του αλλά αυτός που την παρουσιάζει και υπό αυτό το πρίσμα είναι προφανές ότι αν ο Άρης ήταν τραγικός απέναντι στον ΟΦΗ, ακόμη χειρότερη ήταν η προσέγγιση των αιτιών…
Είναι αντιληπτό ότι εν βρασμώ ψυχής, είναι εξαιρετικά πιθανή η λανθασμένη προσέγγιση μιας κατάστασης και ο Μαρίνος Ουζουνίδης, ενοχλημένος από τις αντιδράσεις των οπαδών του Άρη έπειτα από το δεύτερο γκολ του ΟΦΗ, εστίασε σε αυτές και λιγότερο στο συνονθύλευμα που νωρίτερα είχε παρουσιάσει η ομάδα του. Με άσπρα μαλλιά στην κεφαλή και ηλικιακά κοντά στον μισό αιώνα, προφανώς μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς ήθελε να πει και πάλι όμως η προσέγγιση ήταν λανθασμένη. Δεν φταίει ο οπαδός που αντιδρά όταν διαπιστώνει μια ενοχλητικά συνεχιζόμενη κατάσταση η οποία μάλιστα οδήγησε σε αντικατάσταση προπονητή υπό το δόγμα του… «αφού δεν μπορούν να φύγουν οι παίκτες, πρέπει να φύγει ο προπονητής». Δεν φταίει ο οπαδός που αντιδρά όταν παρακολουθεί κάτι εντόνως αποκρουστικό στην αισθητική του σε σημείο να συμπεραίνει έλλειψη διάθεσης. Τα ενενήντα λεπτά στήριξης προϋποθέτουν διαπίστωση προσπάθειας. Όπως έγινε για παράδειγμα σε άλλα παιχνίδια γιατί αυτός ο κόσμος έχει συνηθίσει στα πικρά ποτήρια.
Ο Μαρίνος Ουζουνίδης στάθηκε στην υπερβολική πίεση που διακρίνει στα πρόσωπα της πλειοψηφίας των ποδοσφαιριστών του. Όταν ακούω περί πίεσης, στο μυαλό μου έρχεται ένα πρωινό στο Αλεξάνδρειο σε media day του μπασκετικού Άρη επί Αντρέα Ματσόν στην τεχνική ηγεσία πριν από 18 χρόνια. «Πίεση έχει ο μεροκαματιάρης που ξυπνά από τις έξι το πρωί για να κάνει τρεις δουλειές μπας και βρει το φαΐ να ταΐσει την οικογένειά του», είχε πει. Σωστά ή λανθασμένα, υιοθέτησα την άποψη του Ιταλού κι εκ τότε, ουδέποτε έγραψα περί πίεσης, ειδικά για τους παίκτες οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι καλομαθημένοι.
Είναι φανερό ότι μετά την ολομέτωπη επίθεση έπειτα από την ήττα στην Τρίπολη, ο Μαρίνος Ουζουνίδης επέλεξε την τακτική της υπεράσπισής τους αλλά το έκανε με λάθος τρόπο. Ό,τι κι αν πει ένας προπονητής, ένας οπαδός ή ένας δημοσιογράφος, μεγάλα παιδιά είναι και κύριοι των εαυτών τους. Δεν χρειάζονται κανέναν υπερασπιστή ή συνήγορο του διαβόλου, αλλά να βάλουν κάτω τον πισινό τους και να δουλέψουν, διορθώνοντας αδυναμίες οι οποίες (για τους παραμένοντες) είναι ολοφάνερες και αξεπέραστες εδώ και κάμποσους μήνες. Ο δε κόσμος έχει συναισθήματα. Βλέπει, κρίνει και αντιδρά. Αν έχεις προσωπικότητα, προσπαθείς να τον διαψεύσεις. Αν όχι, σε βυθίζεσαι στο χορτάρι.
Αντιθέτως, η κουβέντα περί στόχων που μπορούν να οριοθετηθούν βάσει υλικού και ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας ήταν ρεαλιστική. Ρίχνοντας μια ματιά στα ρόστερ, συνυπολογίζοντας επίσης την υπέρβαση που δεν έγινε, είναι προφανές ότι για τον Άρη φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να διεκδικήσει θέση στην τετράδα. Ειδικά από τη στιγμή που όταν βρέθηκε σε καλό (αγωνιστικά) φεγγάρι, τον έκοψε η «εξυγίανση» με τρόπο που θα ζήλευε κι ένας χαρισματικός «χασάπης». Δεν χρειάζεται να γίνουν πολλά. Δύο φορές να χάσεις εσύ, άλλες τόσες να μη χάσουν οι άλλοι και στη συνέχεια χάνεις το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Ψυχολογικά, σε παίρνει από κάτω και δεν μπορείς να σηκώσεις κεφάλι. Αυτό διαπιστώθηκε στα τελευταία δύο παιχνίδια.
Ερχόμενος στον Άρη και κρίνοντας από το διάστημα κατά το οποίο οι «κίτρινοι» ήταν σε καλή αγωνιστική κατάσταση, ο Μαρίνος Ουζουνίδης ένιωσε «ασφαλής», πλέον όμως διαπιστώνει ότι διαφορετικά είχε λογαριάσει τα πράγματα. Ίσως αυτό να τον οδήγησε στην προσέγγιση της όλης κατάστασης. Θαρρώ ότι ο 56χρονος τεχνικός τώρα αντιλαμβάνεται το υψηλό επίπεδο δυσκολίας της αποστολής που ανέλαβε. Πιστός στο δόγμα… «πάω με τους παίκτες μου γιατί πάνω σ’ αυτούς θα στηριχθώ», προχώρησε σε μια άστοχη τοποθέτηση η οποία – μαζί με τη μη… διαθεσιμότητα του Θόδωρου Καρυπίδη για μια κατ’ ιδίαν συνάντηση με τους οπαδούς – οδήγησε στην εσωτερική σύγκρουση. Το τελευταίο που χρειάζεται δηλαδή αυτή τη στιγμή ο οργανισμός ο οποίος είναι φανερά σε κρίση. Ελέω αποτελεσμάτων, αλλά και της μεταγραφικής ενίσχυσης που είναι αναγκαία και πλέον, κατά δήλωση του προπονητή.
