Κατώτερος των περιστάσεων αποδείχθηκε ο Άρης στο χθεσινό παιχνίδι με τον Παναιτωλικό και ως αποτέλεσμα δέχτηκε μία γερή σφαλιάρα η οποία εάν αξιοποιηθεί σωστά, μεταφραστεί όπως πρέπει από τον Ένινγκ και από τους ποδοσφαιριστές, μπορεί να αποτελέσει ένα γερό μάθημα για τη συνέχεια και δη, την προσπάθεια του Άρη να σταθεροποιηθεί στις θέσεις των πλέι οφ. Αν θα μπορούσε να βρει κάποιος κάτι θετικό από το όλο σκηνικό της 21ης αγωνιστικής είναι ότι η ομάδα παραμένει, όχι απλά μέσα στο στόχο της, αλλά είναι σταθερά στην πρώτη εξάδα.
Πάντως, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει όλοι να κάνουν την αυτοκριτική τους και η χθεσινή κάκιστη εμφάνιση οφείλει να αποτελέσει… παράδειγμα προς αποφυγή. Στο Αγρίνιο αποδείχθηκε περίτρανα ότι στο ποδόσφαιρο δεν κερδίσει πάντα η ομάδα με τους περισσότερους βαθμούς στο Πρωτάθλημα, αλλά η ομάδα που πιστεύει περισσότερο στις δυνατότητές της, θέλει περισσότερο από τον αντίπαλό της το παιχνίδι κι αυτό το δείχνει με πράξεις στο γήπεδο. Ο Παναιτωλικός πήρε μια δίκαιη νίκη γιατί πολύ απλά ο Άρης δεν έμοιαζε επ’ ουδενί με το ανταγωνιστικό σύνολο των τελευταίων μηνών. Έδωσε δικαιώματα και τα πλήρωσε κόντρα στον προτελευταίο της βαθμολογίας και την ομάδα με τη χειρότερη (μέχρι χθες) επίθεση! Οι κιτρινόμαυροι μπήκαν υποτονικά στο παιχνίδι και το κακό είναι ότι συνέχισαν σε αυτό το τέμπο μέχρι το τέλος. Ακόμα κι όταν προηγήθηκε ο αντίπαλος θα περίμενε κανείς ότι θα λειτουργούσε το αίσθημα της επιβίωσης. Μάταια, γιατί ο Άρης – για πρώτη φορά ίσως – δεν έβγαλε καθόλου αντίδραση, δεν είχε πλάνο απάντησης και η όποια υπεροχή ανά διαστήματα ήταν άκαρπη. Από ένα σημείο και μετά δε φάνηκε η ομάδα να ξεμένει από δυνάμεις, ιδέες και ενέργεια. Ενδεικτικό της κούρασης από τα συνεχόμενα παιχνίδια και κυρίως ότι το ρόστερ -όπως διαμορφώθηκε το καλοκαίρι, με τα λάθη και τις παραλείψεις – δεν έχει το απαιτούμενο βάθος και πλέον ούτε το δικαίωμα για να το γεμίσει, λόγω του απαγορευτικού της FIFA.
Κομβική αποδείχθηκε επίσης η απουσία του Ματίγια από την μεσαία γραμμή, διότι ο Μπα που πήρε την θέση του, πέρα από τα λάθη που έκανε και στοίχισαν, δεν είχε τις δημιουργικές αρετές του Ισπανού με αποτέλεσμα οι κιτρινόμαυροι να μην έχουν τον παίκτη όπου θα δώσει λύσεις στον άξονα, θα κουβαλήσει την μπάλα και θα συμβάλει στην ανάπτυξη από τον άξονα. Ως εκ τούτου βλέπαμε έναν Άρη όπου προσπαθούσε με εντελώς άναρχο τρόπο να βγει στην επίθεση, βούτυρο στο ψωμί των αντίπαλων αμυντικών. Ο Άρης εγκλωβίστηκε στο πλάνο του, ενώ Γκάμα (όσο έπαιξε) και Φετφατζίδης δεν έδωσαν επίσης τις απαραίτητες βοήθειες που θα περίμενε ο Ένινγκ. Σε ένα ακόμα παιχνίδια αποδείχθηκε το μεγάλο κενό που υπάρχει όταν λείπει ο Ιντέγε από την κορυφή, με τον Ντουρμισάι ναι μεν να δίνει βοήθειες (κυρίως στο α’ ημίχρονο) αλλά όχι στον βαθμό που χρειαζόταν. Ακόμα και οι αλλαγές του Γερμανού (Ντιγκινί, Τόνσο, Μαρτίνες) δεν προσέφεραν κάτι παραπάνω για να αλλάξει η εικόνα της ομάδας, με συνέπεια ο Άρης να γνωρίσει τη δεύτερη ήττα του στα τρία τελευταία παιχνίδια. Πρωτόγνωρη κατάσταση για τον Γερμανό, ο οποίος το είπε ξεκάθαρα μετά το παιχνίδι, παρά τη μεγάλη απογοήτευση και τον εκνευρισμό του, ότι η ομάδα πρέπει να προχωρήσει. Εξίσου ορθή και στο σωστό τάιμινγκ η τοποθέτηση του Άγγελου Χαριστέα περί αγωνιστικότητας, πάθους και το 100% που πρέπει να δίνει ο κάθε αθλητής ο οποίος σέβεται την ομάδα και τον εαυτό του.
