«Το Λίβερπουλ είναι η πόλη των αριστερών, γι' αυτό κούμπωσε με τον Κλοπ»

Για την κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 30 ολόκληρα χρόνια από τη Λίβερπουλ και τι σημαίνει αυτή η επιτυχία μίλησε στο Metropolis 95,5 και την εκπομπή Action Zone ο επί σειρά πρόεδρος του συνδέσμου του συλλόγου στη Θεσσαλονίκη, Μιχάλης Φωτιάδης. 

Αναφέρθηκε σε πολλά ιστορικά και άγνωστα στοιχεία των «Reds» και για τη σχέση που έχει σφυρηλατηθεί μεταξύ των οπαδών και του Κλοπ.

Αρχικά  είπε για τον ύμνο:

«Το 'You 'll never walk alone' δεν ειναι ο αυθεντικός ύμνος της Λίβερπουλ, αλλά το 'Poor Scouser Tommy'. Τη δεκαετία του ΄60 συνηθιζόταν ο κόσμος να τραγουδάει τραγούδια συγκροτημάτων λόγω Μπιτλς. Σε ένα ματς η ομάδα έχανε 1-2, ο κόσμος άρχισε να το τραγουδάει αυθόρμητα το You 'll never walk alone. Δεν έχει ξεχαστεί ο αυθεντικός ύμνος, το τραγουδούν οι φίλοι της ομάδας. Με μια απλή μετάφραση ο οποιοσδήποτε θα συγκινηθεί, θα σκάσει χαμόγελο στα χείλη του».

Για το πώς ένιωσε την περασμένη Πέμπτη:

«Όπως ο πεθαμένος πριν πεθάνει βλέπει τη ζωή σαν φιλμ από μπροστά του, έτσι κι εγω. Με το που σφύριξε το τέλος του αγώνα, πέρασαν από μπροστά μου τα 30 χρόνια που περιμέναμε και περισσότερο τα 25 που έχουμε φτιάξει τον σύνδεσμο. Τωρα καταλάβαμε την προσπάθεια που κάναμε τότε. Ξεκινήσαμε ότανη ομάδα έτρωγε σφαλιάρες. Μεγάλη είναι η συγκίνηση. Η Λίβερπουλ δεν είνα μια απλή ομάδα, είναι κάτι περισσότερο για μας. Είναι μια μεγάλη ποδοσφαιρική οικογένεια. Φροντίσαμε να το διατηρήσουμε κι εμείς στην Ελλάδα».

Για το πώς εξηγεί τη δημοφηλία της Λίβερπουλ:

«Η Λίβερπουλ ολα τα πήρε τα τελευταία 30 χρόνια εκτός από το πρωτάθλημα. Η Λίβερπουλ δεν έχει φίλους, έχει οπαδούς. Το έζησα τα πρώτα 17 χρόνια που ήμουν πρόεδρος στο σύνδεσμο, πολλά παιδιά που ήταν ελληνική ομάδα και Λίβερπουλ, πλέον είναι Λίβερπουλ. Είναι και το Cop, η πρώτη κερκίδα ορθίων που έγινε ποτέ, το 1906. Τα μεγάλα αστέρια που πέρασαν, ο Κίγκαν, ο Νταλγκλίς, ο Οουεν, έκαναν φιλάθλους, που έγιναν πιστοί οαπδοί».

Για το ποιον θα ήθελε να... αγκαλιάσει αν μπορούσε την Πέμπτη το βράδυ:

«Πάντα πάει στο μυαλό μου τον Μπιλ Σάνκλι, τον αναμορφωτή της ομάδας, αλλά και τη μεγάλη μορφή της δεκαετία του '40 και του '50 τον Μπίλι Λίντελ, από τον οποίο η ομάδα ονομαζόταν... Λίντελπουλ. Από την νυν ομάδα τον Κλοπ. Ο Κλοπ ήταν το κομμάτι που έλειπε από τη Λίβερπουλ. Δε συμπαθούσα καθόλου τον Μπενίτεθ. Οταν ηρθε ο Κλοπ χάσαμε δύο τίτλους, αλλά δεν με πείραξε. Το Λίβερπουλ ειναι η πόλη των αριστερών, των λιμενεργατών, ο Κλοπ είναι ίδιας ιδεολογίας και κούμπωσε αμέσως. Η Λίβερπουλ ως συλλογος κάνει πολλά, είναι η αλληλεγγύη με τους φτωχούς, τους αρρώστους κι αυτά τα πρέσβευε από τα ιδανικά του ο Κλοπ».

Για τους παίκτες που έκαναν τη διαφορά φέτος:

«Ο Αλισον, ο Φαν Ντάικ. Ο άξονας. Ολο το σκηνικό είναι έργο Κλοπ. Πριν από δύο χρόνια μετά από μια ισοπαλία 2-2 με τη Γουέστ Μπρομ, ο Κλοπ πήρε όλους τους παίκτες και πήγε στο Cop, πανηγύριζε με τους οπαδούς εκεί, λες και πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ. Φαντάζεστε τι σημαίνει αυτό; Η μεγαλύτερη μαγκιά ήταν αυτή από τον Κλοπ. Θέλει πολλά... κιλά να πας να το κάνεις μπροστά στο Cop αυτό. Είναι τρελός, εμφανίστηκε στο BBC με φανέλα της ομάδας. Ενώ ο Μπενίτεθ πήραμε το Τσάμπιονς Λιγκ και έγραφε στο σημειωματάριο».