Το 1958 ο Ωνάσης πιστός στην αρχή του ότι οι καλύτερες συμφωνίες και το καλύτερο σεξ γίνονται έξω από τα καθιερωμένα, ετοιμάζεται να κλείσει το deal του αιώνα.
Το παράτολμο σχέδιο του, που θα έφερνε τα πάνω – κάτω στο χώρο των πετρελαϊκών, άρχισε να εκπονείται τη μέρα που συνειδητοποίησε ότι οι μεγάλες πετρελαϊκές, (οι Επτά Αδελφές, όπως τις έλεγαν), στέκονταν εμπόδιο στις δουλειές του, επειδή πλέον όλοι είχαν δικά τους σκάφη και σπάνια νοίκιαζαν ανεξάρτητα τάνκερ.
Από τη στιγμή που οι Αμερικάνοι βρήκαν πετρέλαιο στη Σαουδική Αραβία, η κοινοπραξία ARAMCO ήλεγχε τα πάντα, από τη γεώτρηση ως τη διύλιση.
Ο Ωνάσης κάνει μια πρόταση στο νέο, άπειρο βασιλιά: Του ζητά να μεταφέρει τον κύριο όγκο του σαουδαραβικού μαζούτ και σε αντάλλαγμα, θα ναυπηγούσε στόλο πετρελαιοφόρων με σαουδαραβική σημαία. Η συμφωνία της Τζέντα –όπως έμεινε στην ιστορία- θα του επέτρεπε να καθορίζει τα ναύλα στο διεθνές πετρελαϊκό εμπόριο.
Αν ο Ωνάσης κατάφερνε να σφραγίσει τη συμφωνία θα γινόταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, καθώς δε θα υπήρχε όριο στα κέρδη διότι θα έπαιρνε όλο και μεγαλύτερα ποσοστά από την κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας. Η απειλή για ξένες κυβερνήσεις και εφοπλιστές ήταν μεγάλη. Ο Ωνάσης δεν είχε ούτε φίλους, ούτε εχθρούς. Μόνο ανταγωνιστές, όπως συνήθιζε να λέει. Οι ανταγωνιστές του λοιπόν μαθαίνουν για την επικείμενη συμφωνία και οργανώνουν τη γραμμή άμυνάς τους, παίζοντάς τον φουλ επίθεση.
Ο μεγάλος αντίπαλος του Ωνάση, ο Νιάρχος, προσλαμβάνει τον ειδικό ερευνητή, Ρόμπερτ Έιμι Μέιχιου, ο οποίος ασχολούνταν με την… επίλυση προβλημάτων και του αναθέτει την αποστολή να χαλάσει (με κάθε κόστος) τη συμφωνία: «Μισούσαν ο ένας τον άλλο. Η προσωπική τους γνωριμία αύξανε τη δολοφονική τους διάθεση.
Ο Νιάρχος ένιωσε πραγματικά απειλούμενος από επαγγελματικής άποψης. Αν συνεχιζόταν η εχθρότητα μεταξύ τους δεν θα υπήρχε αγορά για το νικητή», δήλωσε μετά από χρόνια ο Μέιχιου.
Ως πρώην πράκτορας του FBI, καταφέρνει να παγιδεύσει τον Ωνάση, πείθοντας τις διεθνείς μυστικές υπηρεσίες πως η συμφωνία της Τζέντα θα απειλούσε την ασφάλεια των ΗΠΑ. «Συμπτωματικά, μία εβδομάδα πριν με προσλάβει ο Νιάρχος, με είχε μισθώσει η CIA για κάποιες ιδιαιτέρως ευαίσθητες αποστολές.
Συνεπώς, είχαμε τώρα σύμμαχο στο έργο μας. Είχα πρόσβαση στο παγκόσμιο σύστημα επικοινωνιών της CIA και –μεταξύ άλλων- δυσκολέψαμε –για να το θέσω ήπια- και τη ζωή του Ωνάση», συνέχισε.
Ο Μέιχιου ενεργοποιεί τους πολιτικούς του συνδέσμους στην Ουάσιγκτον ξεκινώντας από την κορυφή: «Καταφέραμε να κλείσουμε συνάντηση με τον Νίξον, τον τότε αντιπρόεδρο των ΗΠΑ.
Αναγνώρισε από την πρώτη στιγμή πως το θέμα έπρεπε να παρουσιαστεί στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας γιατί δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο. Την ώρα που φεύγαμε μας είπε πως “αν χρειαζόταν να σκοτώσουμε το κάθαρμα” να μην το κάναμε σε δικό τους έδαφος».
Το επόμενο χτύπημα του Μέιχιου θα γίνει σε γερμανικό ναυπηγείο. «Το πρώτο υπερ-τάνκερ κατασκευασμένο μόνο γι’ αυτό το σκοπό ήταν στο Αμβούργο και θα έπαιρνε το όνομα του τότε βασιλιά. Είδαμε πως αν γινόταν η πρώτη παράδοση πλοίων, δε θα σταματούσαμε τη συμφωνία ποτέ.
Για να κερδίσουμε χρόνο οργανώσαμε, μέσω κάποιων συνδέσμων μου στη CIA, απεργία στο ναυπηγείο του Αμβούργου», παραδέχεται.
Παρά τις δυσκολίες, ο Ωνάσης ολοκληρώνει το πλοίο του, ενώ δε διστάζει να καλέσει ακόμα και Αμερικανούς, στελέχη πετρελαϊκών στην παρουσίαση του τάνκερ. Ήξερε πως μια άρνησή τους θα σήμαινε προσβολή προς το Σαουδάραβα βασιλιά του οποίου το όνομα έφερε το πλοίο. Ο Μέιχιου από τη μεριά του ξεκινά να σχεδιάζει νέο σχέδιο (αντ)επίθεσης.
«Ήμασταν σίγουροι πια πως η οικονομική δομή ήταν αδύναμη και πως αν του δημιουργούσαμε ένα σοβαρό πρόβλημα, όλος ο πύργος του από τραπουλόχαρτα θα κατέρρεε. Ξέραμε ότι ο στόλος του ψάρευε σε παράνομα νερά έξω από το Περού. Έτσι, συμφωνήσαμε με την κυβέρνηση του Περού να κατασχέσει το στόλο του», αποκαλύπτει ο Μέιχιου.
Πράγματι, εστειλαν πλοία και αεροπλάνα, τα οποία βομβάρδισαν το πλοίο του Ωνάση. Το «γάζωσαν» με πολυβόλα και το ανάγκασαν να προσαράξει, με τους Περουβιανούς να ζητούν επιτακτικά να πληρωθεί πρόστιμο ύψους τριών εκατομμυρίων δολαρίων.
«Τη νύχτα που συνέβη αυτό το γλεντήσαμε, πιστεύοντας πως σκοτώσαμε οριστικά το Τέρας. Προς μεγάλη μας έκπληξη όμως, μάθαμε ότι ο Ωνάσης είχε ασφαλίσει το πλοίο για τέτοια ακριβώς περίπτωση στους Λόιντς του Λονδίνου! Είχε συμπεριλάβει και την αποζημίωση», διηγείται ο ερευνητής.
Ο πανούργος Ωνάσης πήρε 50 εκατομμύρια δολάρια από την ασφάλεια και 30 χιλιάδες ημερησίως για κάθε χαμένη φαλαινοθηρική μέρα. Όχι μόνο έβγαλε χρήματα με την ευγενική χορηγία των ανταγωνιστών του, αλλά το διασκέδασε τόσο, που πήγε γελώντας μέχρι την τράπεζα για την είσπραξη! Λίγο αργότερα όμως το χαμόγελο στα χείλη του θα παγώσει καθώς ελβετικό δικαστήριο ευνοεί τις πετρελαϊκές…
Ο Ωνάσης αναγκάζεται να υποχωρήσει από τη συμφωνία της Τζέντα, αφού η έως τότε εμμονή του στην ολοκλήρωση του σχεδίου, τον είχε γονατίσει οικονομικά.
Οι πετρελαϊκές δείχνουν να κερδίζουν το παιχνίδι, όμως ο Ωνάσης ακολουθώντας τη ρήση «τα πράγματα είναι μόνο, όσο άσχημα, εσύ πιστεύεις ότι είναι» παρά το ανελέητο σφυροκόπημα που δέχεται στα σχοινιά, δεν πέφτει.
Οι πετρελαϊκές τον χτυπούν με κάθε δυνατό τρόπο για να καταρρεύσει η συμφωνία. Αρχικά, μποϊκόταραν το στόλο του, μετά αναζήτησαν παραθυράκια στις ήδη υπάρχουσες συμφωνίες και τέλος, διαμαρτυρήθηκαν στην κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας, η οποία βρέθηκε σε αδιέξοδο.
Ο Ωνάσης είναι αναγκασμένος να πουλήσει το μεγαλύτερο μέρος του στόλου του, όμως αρνείται να ρίξει λευκή πετσέτα. Ήξερε να αντιπαρέρχεται τα οικονομικά σκαμπανεβάσματα και ως το τέλος δεν έχασε το έντικτό του στις δουλειές.
Οι ανταγωνιστές του, αρπάζουν τα χαμένα συμβόλαιά του, ενώ ο Ωνάσης μιλά με τους τραπεζίτες του. Και ενώ όλα δείχνουν να έχουν τελειώσει, ένας απρόσμενος σύμμαχος θα τείνει χείρα βοηθείας στον Έλληνα εφοπλιστή: Ο εξαιρετικά δημοφιλής, νέος πρόεδρος της Αιγύπτου, Νάσερ, δημιουργεί κρίση στο Σουέζ και αλλάζει τα δεδομένα. Με ποιο τρόπο;
Ο Γκαμάλ Αμπτούλ Νάσερ κρατικοποιεί τη διώρυγα του Σουέζ που ήταν η πιο κρίσιμη θαλάσσια οδός για όλα τα πετρελαιοφόρα. Πιστεύοντας πως απειλούνται τα εθνικά τους συμφέροντα, Βρετανία και Γαλλία του κηρύσσουν τον πόλεμο, με το Κάιρο να πέφτει αμέσως και τον αιγυπτιακό στρατό να βιώνει μεν την ήττα, αλλά με σοβαρό τίμημα για τη Δύση.
Τα βυθισμένα πλοία μπλοκάρουν τη διώρυγα και το μεσανατολικό πετρέλαιο περνά τώρα από το Ακρωτήρι κάνοντας διπλή απόσταση. Τι σήμαινε αυτό πρακτικά; Ότι χρειάζονταν τα διπλά τάνκερ και μόνο ένας είχε απόθεμα. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης.
Αποτέλεσμα; Τα ναύλα αυξήθηκαν 1.000% και μέσα σε 6 μήνες ο Ωνάσης ήταν πλουσιότερος κατά 80 εκατομμύρια. Δεν ήταν όμως τα λεφτά που τον έκαναν να χαμογελάσει. Γιατί όπως θα πει αργότερα «Μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο, τα λεφτά δεν έχουν σημασία. Παύουν να είναι ο στόχος. Το παιχνίδι είναι που έχει σημασία».
Και σ’ αυτό το παιχνίδι, νικητής κόντρα σε όλα τα προγνωστικά ήταν ο ίδιος…
menshouse.gr
