Καλησπέρα Θεσσαλονίκη μου, καλησπέρα Μακεδονία μου…
Το να ολοκληρωθούν οι διοργανώσεις έως τις 30 Ιουνίου, μπορεί να αποτελεί διακαή πόθος όλων των εμπλεκόμενων πλευρών όμως, στον αντίποδα, ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι τον Απρίλιο, ή τον Μάιο, ή με σιγουριά ακόμη και τον Ιούνιο, μπορούμε να πανηγυρίσουμε ένα γκολ -ή ένα καλάθι- της αγαπημένης μας ομάδας…
Το θέμα όμως δεν είναι αν θα πάμε στο γήπεδο τον επόμενο ή τον μεθεπόμενο μήνα αλλά τα αν θα αντέξει το ποδόσφαιρο ώστε να «φορέσουμε» και πάλι την ταυτότητα του οπαδού… Σύμφωνοι, οι αγώνες κεκλεισμένων των θυρών για ένα διάστημα δεν αρκεί ώστε το ποδόσφαιρο να χάσει την αίγλη του ωστόσο, η απώλεια των τηλεοπτικών συμβολαίων μπορεί να το οδηγήσει στο χείλος της καταστροφής…
Τα ποσά που εισπράττουν οι λίγκες και οι ομάδες σε ό,τι αφορά στα τηλεοπτικά δικαιώματα είναι το οξυγόνο και χωρίς αυτό, ελάχιστες είναι αυτές που θα μπορέσουν να επιζήσουν. Ως εκ τούτου, ουδείς θέλει να καταλήξει εκεί το όλο ζήτημα και πολύ εύκολα γίνεται αντιληπτό, ότι στο τραπέζι της συμφωνίας, τελικά, θα βρεθεί η κοινή αποδεκτή επιλογή.
Το ποδόσφαιρο λοιπόν, παρά το ότι το έλλειμμα θα πληγώσει την συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων, θα συνεχίσει να τροφοδοτεί όλους μας με γεμάτα αδρεναλίνη δίωρα, εντυπωσιακές στιγμές, καζούρες, χαρές και απογοητεύσεις… Εννοείται πως η καθημερινότητά μας θα επανέλθει στα γνωστά πρότυπα αλλά βέβαια, σίγουρα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, θα πλανάται πάνω από τα γήπεδα ο φόβος ενός νέου «κορωνοϊού»…
Δύσκολα ξεχνιέται γαρ μία τέτοια εμπειρία όπως αυτή που ζει εδώ και αρκετές εβδομάδες όλος ο πλανήτης μας…
*** Τελικά αυτός ο ρημαδο-κινεζικο-κορωνοϊός, θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια σε ό,τι αφορά στο ερώτημα πού γεννήθηκε; Ναι, στην Γιουχάν, εκεί στην Κίνα, αλλά στην ουσία, στην αγορά της πόλης εξαιτίας μίας νυχτερίδας ή σε κάνα εργαστήριο εξαιτίας μίας απροσεξίας; Ε;
