Θεωρητικά και λογικά (αν υπάρχει λογική στο ποδόσφαιρο) ο ΠΑΟΚ θα κάνει δύο ευχάριστες προπονήσεις με την Μπόρατς Μπάνια Λούκα και θα περάσει στον επόμενο προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί, όμως, θα τον περιμένει η Μάλμε, η οποία αναμένεται να κάνει περίπατο με την ακόμη πιο αδύναμη δική της αντίπαλο. Μια σουηδική ομάδα που διεκδικεί πρόκριση στη διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ είναι πάντα σεβαστή και υπολογίσιμη.
Εδώ, λοιπόν, μπαίνουν δύο ζητήματα. Το πρώτο είναι να δείξει ο ΠΑΟΚ σοβαρότητα με την Μπόρατς γιατί καμία ομάδα δεν κερδίζει αν δεν δείξει την ανωτερότητά της μέσα στο γήπεδο. Ο ίδιος ο (κακός) ΠΑΟΚ μάς έχει δώσει δύο τρανταχτά παραδείγματα, σχετικά πρόσφατα. Το ένα με την Εστερσουντ και το άλλο με τη Λέφσκι Σόφιας. Το δεύτερο είναι να προλάβει η ομάδα να ενισχυθεί και να είναι όσο το δυνατόν ακόμη πιο έτοιμη για να αντιμετωπίσει τη Μάλμε.
Το πρώτο έχει να κάνει αποκλειστικά με τους παίκτες. Από αυτούς εξαρτάται να έχουν την απόδοση που πρέπει για να αφήσουν πίσω και τη Μπόρατς και τη Μάλμε και να φτάσουν στα πλέι οφ. Το δεύτερο έχει να κάνει κυρίως με τον Ιβάν και τους άμεσους συνεργάτες του. Να τελειώσουν το συντομότερο δυνατό τις μεταγραφές, να συμπληρωθεί το ρόστερ και να δοθεί ικανός χρόνος στους νεαποκτηθέντες να ενταχθούν πλήρως στο πνεύμα της ομάδας και στον τρόπο παιχνιδιού της. Υστερα, εξαρτάται πάλι από την απόδοση όλων των παικτών όχι μόνο να φτάσουν στα πλέι οφ αλλά και να βρεθούν, με μία τρίτη πρόκριση, στην ελίτ του Τσάμπιονς Λιγκ.
Προσωπικά, ποτέ δεν είχα αποφασίσει μέσα μου αν είναι πιο σημαντικό για τον ΠΑΟΚ να κάνει μια καλή πορεία στην Ευρώπη ή να κατακτά τίτλους στην Ελλάδα. Οταν επί πολλά χρόνια δεν είναι σε θέση να κατακτά τίτλους, ή και να μπορεί την εμποδίζουν μέσω διαιτησίας να κατακτήσει ένα Πρωτάθλημα, ένα Κύπελλο, ή και τα δύο, όπως συνέβαινε τη δεκαετία του 1970, είναι σαφές τι αισθάνεσαι ότι σου λείπει. Χάρηκα, λοιπόν, πολύ που ο ΠΑΟΚ νίκησε την Μπαρτσελόνα του Κρόιφ, είχα τρελή αγωνία στα δύο ματς με τη Μίλαν του Ριβέρα, τα ίδια με τη Νάπολι του Μαραντόνα, αισθάνθηκα υπερήφανος για την πρόκριση σε βάρος της Αρσεναλ, όπως και με άλλες ευρωπαϊκές επιτυχίες, αλλά αυτές οι χαρές δεν μπορούσαν να συγκριθούν με την ικανοποίηση και την περηφάνια από τα λίγα Πρωταθλήματα και Κύπελλα που είχε κατακτήσει ο ΠΑΟΚ μέχρι να κάνει την εμφάνισή του ο Ιβάν.
Τώρα που χόρτασα, ως έναν βαθμό, από τίτλους, τώρα που ξέρω πολύ καλά ότι ο ΠΑΟΚ μπορεί με την αξία του να αφήνει πίσω του Ολυμπιακό, Παναθηναικό και ΑΕΚ, τώρα διψάω για τη διάκριση στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το οποίο, κακά τα ψέματα, αποτελεί απωθημένο για όλους τους ΠΑΟΚτσήδες. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι οι τρεις της Αθήνας… βαρέθηκαν να μπαινοβγαίνουν στο Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ ο ΠΑΟΚ δεν κατάφερε ποτέ μέχρι σήμερα να φτάσει στους ομίλους.
Φέτος, με το νέο format του Τσάμπιονς Λιγκ, δίδεται η δυνατότητα για περισσότερους αγώνες κι αυτό σημαίνει περισσότερες ευκαιρίες στον δρόμο προς τη δόξα, αλλά και το χρήμα, που θα ρεύσει άφθονο. Και επειδή το χρήμα… χρήμα φέρνει, καιρός είναι επιτέλους να μπει και ο ΠΑΟΚ σ’ αυτή τη χρυσοφόρο διαδικασία. Τεράστιο το διακύβευμα και μακάρι να το νιώσουν όλοι οι παίκτες, παλιοί και νέοι, για να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Στέλιος Απ. Γρηγοριάδης
