Το χέρι που έτρεμε και το record που δεν πατήθηκε

«Πες γρήγορα δυο παλιούς παίκτες του ΠΑΟΚ» - «Κούδας και Σαράφης». Στα αλήθεια δεν το έχετε ζήσει εσείς που ανήκετε στη γενιά των –ηντα και πάνω; Δεν θέλω να γράψω πολλά λόγια για τον Σταύρο Σαράφη. Είχα την ευλογία να τον ζήσω μέσα από το ρεπορτάζ του ΠΑΟΚ, πιτσιρικάς τότε και δίπλα στoυς γίγαντες της ασπρόμαυρης δημοσιογραφίας όπως ο Κώστας Λασκαρέλιας, ο συγχωρεμένος Πλάτωνας Φορόπουλος, ο Κλεάνθης Βαλαρούτσος, ο Ντίνος Καραμητρούσης, ο Στέλιος Γρηγοριάδης και συγνώμη αν αδικώ κάποιους άλλους. 

Θα μοιραστώ μαζί σας μόνο μια στιγμή. Θα μοιραστώ μαζί σας μόνο μια στιγμή. Ο Σταύρος Σαράφης καλείται να αναλάβει για δεύτερη φορά χρέη υπηρεσιακού τεχνικού. Αρχές Μαρτίου 1994. Τότε κάθε Παρασκευή σε εκείνο το... δωματιάκι όπως ανέβαινες τα σκαλιά της θύρας 1, τέρμα δεξιά, όπου ήταν η αίθουσα Τύπου ο εκάστοτε προπονητής του ΠΑΟΚ έδινε συνέντευξη πριν από αγώνα Πρωταθλήματος. Ηταν η πρώτη του Σταύρου Σαράφη. 

Πήγα, κάθισα στο πίσω κάθισμα, περίμενα να έρθει και όταν εμφανίστηκε πήγα με χέρι που έτρεμε και άφησα το κασετοφωνάκι με την 60άρα κασέτα για ηχογράφηση ώστε να παίξει μετά στο ραδιόφωνο η δήλωση του. Ποτέ δεν πατήθηκε το record. «Χάθηκα» στην μαγεία της στιγμής. Αιώνια σου η μνήμη τιμή μου που με αποκαλούσες «Έλα ρε Γιώργη».